Heimilisblaðið - 01.03.1923, Side 14

46
HEIMILÍSBLAÖIB
ekki að neinu haldi, eg á við leit okkar
beggja. þér ættuð víst heldur að leita til lög-
reglunnar".
Brian beit á vörina og leit niður fyrir sig,
undan hinu hvassa augnaráði vinkonu
sinnar.
„Nei, eg vil ekki fara til lögreglunnar enn
sem komið er“, sagði hann.
Brian gekk nú um göturnar langt fram á
nótt, og kom aftur snemma um morguninn;
hann leitaði bæði líklega og ólíklega; einu
sinni var ekki nema götulengd á milli hans
og heimilislausu stúlkunnar, sem hann var
að leita að; hann hefði líka leitað næstu nótt,
ef ekki hefði staðið svo á, að hann þurfti að
halda fund, sem stóð í sambandi við útflutn-
ingsfrumvarpið hans; þess vegna varð hann
að hætta við leitina fáeina klukkutíma.
Fundurinn var haldinn í óþrifalegum sal í
Southwork; hann var þar alkunnur að nafni,
og salurinn var orðinn troðfullur af fólki,
þegar hann kom fram í dymar. það var hálf-
dimt í salnum, loftsmugur fáar og flestir
karlmenn voru reykjandi, sem þar sátu inni;
þar voru og nokkrar konur, með smábörn á
höndum. Brian var fagnað með húrrahrópi;
hann gekk að ræðustólnum og hóf máls sam-
stundis.
Hann var ræðumaður að upplagi; mál hans
rann sem ránarfall og orð hans voru snjöll
og hittu það, sem hann hæfði til, og hann
gerði aldrei þá útúrdúra, að jafnvel hinn fá-
kænasti maður gæti eigi skilið, hvað hann
fór. Hann byrjaði talsvert dræmt, og var
fremur lágvær, af því að hann var þreytt-
ur og hugdapur mjög; en því lengur sem hann
talaði, því meira fjör og kapp vakti umtals-
efnið hjá honum; það var eins og áheyrend-
ur hans rafmögnuðu hann, svo að hann sigr-
aðist á allri þreytu. Hann varð hámæltari og
skýrmæltari, og orð hans gengu augsýnilega
fólkinu til hjarta. Var aftur og aftur hróp-
að húrra, svo urðu menn hrifnir. þegar hann
svo loks fór að tala um þá tíma, er þeir áttu
í vændum hinum megin hafsins, þá spruttu
sumir karlmennirnir upp úr sætum sínum og
svöruðu honum stórhrifnir.
þegar ræðunni var lokið, var Brian fölur,
og stórir svitadropar hrundu af enni hans,
en áheyrendurnir voru alt af hjá honum, og
þegar hann steig niður úr ræðustólnum, þá
flyktust þeir um hann, og vildu helzt ekki
láta hann frá sér fara. Karlmennirnir tóku í
hönd honum og konurnar litu til hans með
ást og lotningu, og var sá þöguli vottur mörg-
um orðum mælskari og skýrari.
Loks tókst honum að komast út undir bert
loft; nam þar vagn staðar við götuhomið,
og hjá honum stóðu heldri maður og kona;
en Brian tók ekki eftir þeim, því að leitin að
Myrtle var nú aftur búin að fylla huga hans,
svo vonlaust sem það þó virtist vera að leita
hana uppi. En um leið og hann gekk fram
hjá vagninum, lagði einhver hönd á armlegg'
hans og sagði með málrómi Pui’fleets lá-
varðar:
„Bravó! Aden!“
^innuleijsi.
Móse sagói ísraelsmönn-
um þetta, en þeir sintu
honum ekki sökum hug-
leysis og vegna hins þunga
þrældóms. (2. Mós. 6., 9.).
Móse flutti lýðnum orð Guðs, dýrðleg
fyrirheit um frelsi, frið og gleði og hvers-
konar andlega meinabót, en þeir sintu hon-
um ekki.
Rödd Móse er að visu hljóðnuð; en þó
hljómar orð Guðs enn um frelsi, frið og
gleði. En sinnir þú þvi nokkuð? Eða hví
gerir þú það ekki? Hví eru þeir svo margir,
sem heyrandi heyra ekki? Mundu ekki
orsakirnar vera hinar sömu nú, sem þá?
Andlegt sinnulegsi.