Heimilisblaðið - 01.08.1923, Qupperneq 6

102
HEIMILISBLAÐIÐ
ist þér of mikið eða þér vinnið of mikið;
það tjáir ekki, þó þér viljið ekki kannast
við það, því eg sé það svo greinilega, að
þér slitið yður út; það er óttalega þreyt-
andi þetta ritstarf, og allir þessir fyrirlestr-
ar, sem þér haldið, bæta auðvitað ekki um,
þér farið alveg með yður, Aden«.
Brian fann sökina hjá sjálfum sér; því
það var hvorki líkamleg né andleg ofraun
krafta, sem hafði dregið svona úr honum
dáðina, heldur var það hjarta hans, sem
kvaldist, en við því var enga bót hægt að fá.
»Mér líður mæla vel«, sagði hann, »en
hvað er það þá,' sem þér viljið fá mig til
að gera?«
»Eg hefi í hyggju að bera nokkrar aí
fyrirætlunum yðar fram í þinginu, og þess
vegna vil eg biðja yður að gefa mér upp
nokkur atriði þeirra. Pað eiga að vera stað-
reyndir, en ekki hugsjónir — staðreyndir
einar viljum vér hafa, það er hið eina, sem
hægt er að berja inn í höfuðið á þeim«.
'wÞað skal eg gera«, sagði Brian alvar-
legur.
»En þér verðið að hafa úr miklu að
moða — skýrslur verzlunarmálaráðuneyt-
isins og því um líkt«.
»Þær get eg nú víst útvegað mér«, sagði
Brian.
»Eg er nú þegar búinn að útvega talsvert
af þeim«, sagði lávarðurinn, »það eru þær,
sem liggja þarna í horninu«.
»Ef þér viljið senda þær heim til mín«,
sagði Brian; hann hugsaði sig lítið eitt um,
og fékk honum síðan utanáskrift sina, »eg
bý í nr. 86 í Ferry-stræti, Pentanville«.
Lávarðurinn tók eftir, hve hikandi hann
var og brosti dálítið gletnislega.
»Eg skil það«, sagði hann, »það er ein
stofa, og þar að auki all-léleg stofa; þar sitj-
ið þér stundum og skrifið alla vetrarmán-
uðina svo, að þér leggið ekki vitund í, og
við ógn kotungslegan steinoliulampa, en
kolin eða olíuna sendið þér til fátækling-
inganna í kjallaranum eða uppi á efsta loft-
inu. Nei, þangað sendi eg ekki þessi skjöl.
Þér getið komið hingað og skrifað hérna.
Og þér þurfið ekki að þakka mér fyrir
það, það var eklci eg sem var svo ibygginn
að finna upp á þessu, það var Vivien og
enginn annar; hún hefir eins og svo marg-
ar konur auga fyrir þessháttar smámunum
innanhúss. Eg nota þessa stofu mjög litið,
og þó að eg gerði það, þá væruð þér ekki
fyrir; við látum setja borð hingað inn. —
Maldið nú ekki í móinn. Það er líka einmitt
mín vegna, að eg vil fá yður hingað; eg
þarf alt af að vera að spyrja yður um eitthvað
og langar ekki að fara í hvert skifti út í
Ferry-stræti til þess«.
»Nei, því get eg ósköp vel trúað«, sagði
Brian hlæjandi.
»Já, þarna getið þér séð stofuna«, sagði
lávarðurinn. »Hve nær getið þér komið? Á
morgun?«
Brian kinkaði kolli við þvi, en ekki leizt
honum sem bezt á þessa ráðslöfun, hann
vildi halda frelsi sínu og kærði sig ekki um
að venja sig á munað; en honum var ó-
mögulegt að hafna þessu boði. Og rélt í
því er hann ætlaði að fara, kom þjónn inn
og sagði:
»Teið er komið á borð, lávarður!«
Purfleet lávarður tók Brian umsvifalaust
undir hönd sér og sagði ósköp blált áfram:
»Ivomið nú með mér«.
Brian leit á fötin sín, þau voru orðin
snjáð, hann hafði verið í þeim úti i úlls-
konar veðurlagi og öll þörf var á að pressa
þau að n^'ju; hann var á þykkum verk-
mannastígvélum, og samsvöruðu þau ekki
sem bezt hinni afarfinu gólfábreiðu lávarð-
arins; allar tilraunir hans til að fá burt-
fararleyfi kom fyrir ekki. Og þegar lávarð-
urinn leiddi hann upp breiðu þrepin að
dagstolunni, þá varð honum þetta eitt að
orði: »Og bull! Þér verðið þó hvort sem
er að fá yður te einhversstaðar!«
Hér var alt öðruvisi um að litast en hjá
Jósef barón. Þar var litaskrautið ekki eins
iburðarmikið. Manni gat fundist, að þarfta
væri hægt að njóta næðis. Lafði Vivien sat
við teborðið, kinkaði kolli til þeirra og rétti
Brian höndina. Hún var svipuð yfirlitum