Heimilisblaðið - 01.08.1923, Síða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
103
°S slofan; eldur logaði á arni, því að þetta
var snemma hausts og bjarmanum brá á
hreina og fína yfirbragðið hennar. Jafnskjótt
°S Brian var nú kominn á þenna rólega
°8 friðsæla samastað og kom auga á hina
•ríðu aðalsmey, sá hann aftur fyrir sér eins
°g í sýn, er Myrtle sat við arninn í litlu
fátæklegu stofunni í Ferry-stræti og þá var
hann sem stunginn til hjarta. Það átti eftir
Því ekki fyrir honum að liggja, að blíð,
elskuleg og fögur kona sæti í stofunni hans.
Lafði Vivien lét eins og það væri alveg
nállúrlegt, að hann kæmi; hún leit bros-
andi til hans og sagði um leið og hún rétti
honum bollann:
»Brúkið þér sykur?«
Hún talaði við hann, eins og hann væri
þar gamall heimilisvinur, einn af þeim, sem
vanur væri að koma þangað að teborði
föður hennar og Brian fór þegar að getast
*nð bezta að hinni blíðu og vinsamlegu
ft’amkomu hennar. Þær eru áreiðanlega
ekki margar stúlkurnar aðalbornu, er voru
svo vingjarnlegar og elskulegar við verka-
niann, eins og Vivien var við Brian. Eng-
lnn þjónn var í stofunni, og Brian stóð
alði Vivien fyrir beina, eins og tízkan er
ll'- helti á fyrir hana heitu vatni úr silfur-
katlinum og rétti henni fötin, sem á voru
kökur og smurt brauð; hún tók eftir þvi
að hann leysti þetta vel af hendi, eins og
Sa> seni er því alvanur, og ósjálfrátt furð-
aði hana á þvi, að hann gæti ekki skilið, að
lnn hefði fyrir löngu hlotið að taka eftir
því, að hann væri ekki algengur verka-
niaður.
»Setjið þér yður niður«, sagði hún, »pabbi
ei óttalega latur og hjálpar sér aldrei sjálf-
ur«.
»Nei, svo heimskur er eg ekki«, sagði
ávarðurinn, sem hafði bælt sig niður í
10agindastólinn og lét nú Brian færa sér
e °g kökur. »Kjörorð mitt er þetta: Gerðu
drei neitt, nema þú sért neyddur til þess,
°g frestaðu því á augabragði, ef nokkur
I011 er um, að einhver annar vilji gera það
'yrir þifi«.
Lafði Vivien brosti til Brians, eins og
hann vissi jafnvel og hún, að lávarðurinn
var einn af þeim þingmönnum, sem vann
manna mest og Brian fann, að þetta bros
átti að vera honum til hróss.
»t*ess vegna er það, að eg vil láta hr.
Aden stjana við mig«, sagði lávarðurinn.
»ViIjið þér rétta mér eina köku til, þöklc
f}rrir, hr. Aden. Nú á hann að fara að fást
við allan þennan pappírshlaða, sem eg er
búinn að tína saman og það gleður þig
Vivien, að hr. Aden hefir allra náðuglegast
samþykst því, að leysa þetta starf af hendi
í vinnustofu minni«.
»t*að var nú eftir minni uppástungu, hr.
Aden«, sagði Vivien óðara og kinkaði kolli
brosandi, »það var auðvitað vegna pabba;
eg hefi alls enga lund fyrir mannúðarverk,
en eg veit, að pabbi hefir mælur á að tala
við yður um þess háttar, og eg veit líka,
hve erfitt honum gengur að ná í yður«.
Brian hristi höfuðið.
»Eg læt ekki gabba mig, lafði Vivien«,
sagði hann, »það var og næsta vingjarnlegt
af yður; þér afsakið að eg segi það — en
eg held, að þér hafið ekki meint það, er
þér sögðuð, að þér létuð yður fátæklinga í
léttu rúmi liggja; eg sá um daginn nokkra
samskotalista handa fátækum —«.
»Nú þá lista —«, sagði hún og ypti öxl-
um, »já, maður skrifar sig auðvitað á þess
konar lista. Það er nú skylda manns«.
»Þá skyldu er létt verk að inna af hendi«,
sagði Brian, hreinn og beinn, eins og hann
var vanur, og hann hugsaði nú til hinna
mörgu þúsunda punda, sem fleygt var út
árlega til góðgerðastofnana, sem misjafn-
lega var skift niður.
»Þetta var nú þér ætlað, Viviena, sagði
lávarðurinn og hló, »Aden er eins og hann
Molok — hann lætur sér ekki nægja, að
fleygt sé í hann gullpeningi í samskotaskyni;
hann vill fá miklu meira; hann er gegnd-
arlaus, að því er fátæklinga snertir og vill
ekki eingöngu ná i peningana þína, hann
vill fá þig sjálfa með sál og Iíkama«. (Fri>,).