Heimilisblaðið - 01.07.1925, Qupperneq 13

HEIMILISBLAÐIÐ
99
aði Pétur og hló. Að ári liðnu reisi eg annan
kross!«
»Pað] frystir ef til vill seint eða þá nijög
snemma«, sagði Georg og brosti hæðnislega.
»Eg ber engan kvíðboga fyrir frostinu«,
sagði Pétur, »ekki er heldur alt undir upp-
skerunni komið fyrir mér; fjárafli minn stend-
ur á fleiri fótum«.
»Pað getur nú vcrið«, sagði Georg, »þvi að
eg hefi heyrt, að þú hafir gcrt samning um
flutning á timbrié.
»Já, það hefi eg gert«.
»Jæja, en þess konar samningar geta nú
stundum verið viðsjálir«.
»Ha, ha«, sagði Pétur, »heldurðu að eg
mundi telja þann samning mér til hagsmuna,
ef ekki væri á lionum að byggja? Eg lieíi
þegar fengið féð í hendur og er búinn að
leigja hesta og menn til að flytja timbrið.
‘skógarhöggsmenn eru þegar teknir til starfa.
°g óðara en tekur að snjóa fer eg úr eynni
3 land og tek þá á móti fyrstu vagnhleðsl-
unni«.
Georg hypjaði upp um sig belti og brosti
Svo að skein í hvítar tennurnar.
»Gott og vel!« kallaði hann upp. »Alt er
I3á komið í kring, svo að engin skakkaföll
geta orðið«.
Pétur þóttist sjá það á brosinu, að Georg
var ekki að fagna þessu láni hans, og sárn-
aði honum það.
»Þú mundir fagna því, ef eitthvert babb
k»mi í bátinn, en til þess kemur nú ekki«,
sagði Pétur gremjulega. Eg hefi ritað nafn
mitt undir samninginn. Alt stendur jafnstöð-
ugt og fótur í soklc«.
>:>Já, eins og fótur í sokk!« kallaði Georg
UPP og hló, rétt eins og honum þætti hnitti-
iog'a að orði komist. Að þvi búnu fór hann
ioiðar sinnar hálfhlæjandi; en Pétur liorfði á
•'ftir honum sár í skapi.
»Petta endar með þvi, að eg lúber hann,
P*'jótinn þann arna«, tautaði hann fyrir munni
Ser- >:,Eg veit það, að hann hefir lengi lagt
lug á Jóhönnu. Og nú er hann svo upp-
giöntur gleiðgosinn sá arna, að helzt mætti
*tla að pau væru heitbundin«.
Pétur gekk nú heimleiðis, mjög lnigsi og
næstum því kvíðafullur. Hann liafði heim með
sér pálinn og rekuna, sem hann hafði notað,
er liann var að reisa krossinn. Hann kom nú
lieim að lnisi sínu, er gert var úr steini. For'-
eldrar hans voru dáin; hann átti ekki nema
einn förunaut; það var lmndurinn hans. Hann
einn tók nú á móti honum og fagnaði honum.
Pað var framúrskarandi góður og tryggur
liundur. Aldrei liafði ötulli og trúrri hundur
verið lieimilisvörður. Hann var af mjög blönd-
uðu kyui, eins og flestir hundar í hinu frakk-
neska Kanada. Á litinn var hann næsta svip-
aður haustskógunum og ákaflega stór, svo aö
ilestum stóð geigur af.
Pegar Pétur kom inn í húsiö, reis Sesar
lians úr bæli sínu hak við ofninn og dinglaði
rófunni til að lýsa hollnustu sinni og fögn-
uði út af heimkomu iiúsbónda"1 síns; nasaði
hann forvitnislega af stigvélum hans til þess
að komast á snoðir um, hvar hann liefði
verið.
»Pað er gott«, þrumdi Pétur, »legðu þig
nú fyrir aftur, Sesar minn!«
Sesar ldýddi, en rófunni dinglaði hann eftir
sem áður og sló henni í gólfið.
Pétur skifti sér nú ekki meira af rakkan-
um. Pað var annað miklu alvarlegra, sem
honum bjó í skapi. Ilann var að hugsa um
Georg, meðbiðilinn sinn. Iíví leit liann svona
hæðnislega á krossinn? Krossinn hafði hann
reist til að þakka Guði fyrir hamingju sína.
Eða var ekki svo? Var Georg búinn að ná
ástum Jóhönnu? Hanfi var þesslegur, að allar
meyjar vildu með lionum dansa!
Pétur gekk út og leit upp til himins. Bliku
var að draga upp og auðséð var að snjóa
myndi áður en dægur væri liðið. Hann hlaut
að fara til lands og hitta skógarhöggsmenn-
ina, er nú voru nýbyrjaðir á vetrarstarfi sínu.
Vegna þess var bezt, að liann færi til fundar
við Jóhönnu áður og vékti bónorðið við hana,
því að »aftans bíður óframs sök«.
Efnahagur hans var nú með tryggasta móti,
svo að ekkert stóð í vegi með að hefja bón-
orðið. Hann fann með sjálfum sér, að hann
gat gengið að starfi með hálfu meiri rögg,