Heimilisblaðið - 01.02.1929, Qupperneq 3

Á sjúkrahúsi.
Ymislegt vill hugann hrœra,
hér á pessum kunna stad.
Hér er skóli, hár má lœra
harla margt, ef gœtt er að.
Urotnar vonir bera í fangi,
bœði menn og konur hér.
Dauðinn oft hér er á gangi,
en undarlega hljótt hann fer.
2. blað
öll eru vaxin blessuð börnin,
blóma og proskaskeiði á,
orðin fœr og fleyg sem örnin.
— Fyrirmynd er hópur sá. —
Myndarbú og bærinn líka,
bygður upp að nýjum sið.
Höndin dáðrökk, hyggjan rika
hefir pannig skilið við.
XVIII. ár.
Hann Sveinn frá Hálsi' á sögu langa
sé ég til pess merki næg.
Oft var lífsins erfið ganga,
andbyr löngnm — kjör óhæg.
Djúpar sé eg reynzlu-rúnir
ristar vera á andlit hans, —
kraftar protnir, köggldr fúnir.
kreptar hendur sœmdarmanns.
Milli fjalls og fjarðar hafði' hann
fyr á dögum reist sér ból.
Verkin sýna að varla tafði' hann,
vann hann meðan lýsti sól.
Fátœktinni vel hann varðist,
pótt vœri barnarnergðin ung.
H sjó og landi bóndinn barðist,
kyrðin heim var mörg og pung.
Oft eru sporin einyrkjanna
Urn eggjagrjót og hrjóstur ber.
h‘að eru ei talin peirra manna
þrautatök á landi hér.
En par sem táp og prek ei bilar,
par sem gledi í huga býr,
°U par sem ástin hjartað ylar,
aldrei sá af hólmi flýr.
Nema pér verðið eins og börn.
Smábarnið þekkir engan ótta nema þann,
að arinarnir, sem það bera, láti það alt í einu
detta. Ö, ef vér hinir fullorðnu værum ekki
hræddir við neitt annað en pað að falla frá
pér, Drottinn vor og Guð.
Pegar móðirin brosir uppi yfir barninu sínu,
pá brosir pað aftur upp til hennar, hygnir
menn halda jafnvel að bros barnsins sé eigi
nema endurspeglun af brosi móðurinnar. En
hve oft lítur pú eigi niður til vor, blíðlega,
Drottinn vor og faðir, svo, að vér, hefjum
eigi augu vor til pín, og pví síður brosum
eða Ijúkum hjarta voru upp fyrir gæzku
pinni?
Jafnskjótt sem barn dettur eða rekur sig
á, pá hrópar pað »Mamma«, en vér hinir
stærri, pegar í nauðirnar rekur, drepum fyrst
á lmndrað dyr aðrar, áður en vér áköllum
hann, sem einn getur hjálpað oss í neyð vorri.
Barnið er ekki syndlaust, en móðir breiðir
kærleika sinn eins og skikkju yíir allar smá
yflrsjónir pess. Barnið kennir að vísu við og
við á aga foreldranna, en fyrst og framar öllu