Heimilisblaðið - 01.02.1929, Blaðsíða 4

14
HEIMILISBLAÐIÐ
reynir pað kærleika foreldranna — pannig
ætti saniband vort að vera við himnaföðurinn.
Sinábarnið hefur ekkert að gefa, það verður
að piggja og piggja að nýju, alt sem [iað
parfnast til lífsviðurværis, er pví gefið. En það
finnur ekki að pað þiggi, hver gjöf hnýtir
pað pvert á móti fastara við foreldrana í kær-
leika. En vér hinir stærri gleymum vér ekki
oft og tíðum, að vér piggjum. Og þegar við
piggjum, elskum vér pá ekki gjöfina púsund
sinnum meira en gjafarann?
Og pó væri pað rangt ef vér segðuin, að
litla hjálpariausa barnið hefði ekkert til að
gefa. Pað getur gefið pað sem mest cr og
bezt er í heirni, kærleikann, og í kærleikan-
um dafnar trú og traust og pakklæti. Petta
eru líka einu gjafirnar, sem pú Drottinn heimt-
ar af börnum pínum.
Vilji föðursins er að vísu lög handa barn-
inu, en pað er pví óafvitandi pörf að fylgja
peim vilja. Pað finnur að pví farnast eigi vel
á öðrum vegum en pví er leyft að ganga.
Eins er pví varið með oss, vér getum eigi
fundið sanna hamingju nema með pví að
fylgja Guðs vilja.
En hið mesta og bezta hjá barninu er pó
hin heilaga einfeldni 'barnsins. Pað réttir út
hendurnar eftir einhverjum hlut og gleymir
pá í svipinn öllu öðru; pað er algerlega sælt
eða algerlega sorgbitið — alveg glatt og al-
veg blítt. Pað pekkir enga hræsni né yfirskin.
Einu sinni kom litið barn út, á götu í fyrsta
sinni. Par í grend voru önnur börn að leika
sér, pau voru útötuð og ræfialeg. Barnið hijóp
til þeirra, nam staðar hjá allra óprifalegasta
drengnum, rétti honum hendina litlu og mælti:
»Góðan daginn, væni drengur«. Drengurinn
var engri mildi né vinsemd vanur, hann leit
reiðulega á litla brosandi barnið, er alseigi
skildi reiði hans, heldur hélt áfram að brosa
og hjala, pangað til hinn ólundarfulli dreng-
linokki brosti við pví aftur, og pá fór hann
líka að tala og hlæja.
Pannig eigum við hin stærri að koma til
móts við náunga vorn, enda pótt hann sé fá-
tækur oða syndum hlaðinn; við skulum eigi
láta reiði hans og háð fæla oss, fyr en bros
vort hefir náð inn að hjarta hans.
Nema pér verðið eins og börn, — svona
hljóðuðu orðin — hve sælir værum vér eigii
ef vér gæturn orðið pað.
---------------
Samrím.
Verökl er ólm og ær
ólgandi mannlífssær,
úti hefur allar klær.
allmargur, sem par rær.
Einn treður annars tær.
Ágengni að meiðslum hlær,
lítt verður byrði bær
þeim bakið heimur flær.
Margur á tu'ngur tvær,
táldragast sveinn og mær,
synda er svefn oft vær
og svikull ísinn glær.
Mjög eru margar nær
myrkva og glæpa krær,
hvers kyns ópverra prær,
par sem helrótin grær.
A hættur oft teflt er tvær,
torgengur vetrar snær,
píns anda bræði’ hann blær,
til bóta’ oss, Drottinn hrær.
Æ, Jesús Kristur kær,
nú komdu og vert mér mær,
pví að mér finst þú fjær,
og friðar prá mig slær.
Ver minni sál auðsær,
hinn sami í dag og gær,
elskunnar ímynd skær,
sem aumum fróa nær.