Heimilisblaðið - 01.02.1929, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
17
ar s»tla að fara að kenna mér að gera
Lummyndir. pá skaltu gægjast vitund til þess-
arar uiyndar; það gæti, ef til vill kent þér
að vera dálítið kurteisari«.
‘^ama dng var afhent bréf inn á mynda-
stofuna, það var skrifað með fagurri kvenn-
''önd. Falk kannaðist e'kki við nafnið utan á ’
l,vi og setti [)að á hylluna yfir eldavélinni.
Morgunin eftir kom Kana auga á bréfið.
Hann var [tá líka ódrukkinn.
sHve nær kom Jietta bróf? [tað er til mín?
i-alk leit á hann og [rótti hann djarftæknr.
*Hr fietta ]»itt rétta nafn? Kana svaraði
1 ðHi. Hann las bréfið og reif [mð í tætlur.
*Hg skil ekki«, sagði Ininn í hálfurn hljóð-
|l|n, »hvernig hún heíir gotað snuðrað uppi,
'lr óg á heima. Heyrðu mig! Ef einhver
,Inur og spyr eftir mér, segðu ltenni [)á, að
I111 þekkir ekkert til mín«.
^Eg skal segja henni eins og er«, svaraði
'ulk »mér kemur ekki annað til hugar«.
>>Já, ég hefði nú annars getað sagt mér
l'uð sjálfur, að [>ú mundir gera [mð. Ég
bleymdi pví rétt í þessu augnabliki, hvað [ni
tri: unkill bjáni«.
-Segðu mér þá, hvað pú heitir réttu nafni.
1 I)að Kana eða nafnið sem stóð á bréfinu?«
sl5að stendur á sama hvað maður heitir.
/u viijir þú um fram alt vita það, þá heiti
f bvorugt. Og nú fer ég leiðar ininnar. Mig
Þú aldrei framar. Láttu mig hafa það
St>n þú líefir í reiðum peningum«.
Að svo rnæltu snaraðist hann út. Vinir Falks
oskuðu honutn hatningju af þessu tilefni; en
aii' var sárhryggur út af því, hve lítið hon-
Uni befði tekist þrátt fyrir alla viðleitni sína
Vlð hann.
*Ég held, að það gangi eitthvað mikið til
ö'unna með honum«, sagði liann einu sinni
sinn, myndhöggvarann. »Komdu
mér og sjáðu frummyd, sem hann
v*ð nábúa
bara með
111'1 8’ert, rétt áður en hann hvarf«.
1 alk tók dúkinn af myndinni; hann hafði
a •af haldið honuin votum. »Guð almáttugur!«
l0paði þá hinn upp og rak alveg í roga-
Stanz- ^Lað er blátt áfram dásamlegt meist-
aiaverk. Ekkert slíkt listaverk heíir verið
gert síðasta áratuginn ltvorki hér í Róm eða
nokkursstaðar annarsstaðar. Fað er þó ekki
alvara þín að telja mér trú um að þessi ræf-
ils drykkjurútur hafi gert annað eins lista-
verk?«
»Já, og þáð svona í einu hendingskasti.
Hann reiddist mér fjudr það, aö ég skyldi
bjóða honum að kenna ltonum að gera frum-
myndir, svo gerði hann þetta meistaraverk
á einni morgunstund«.
»Ef ég væri þú«, sagði hinn myndhöggvar-
inn »þá léti ég liöggva þessa inynd út í mar-
mara. Gallotti gæti gert það. Ilann lieggur
út eftir frummyndum með frábærri samvizku-
semi. Og geti annars nokkur látið þennan ó-
viðjafnanlega listamann koma fram í marmara,
þá er það hann«.
Eins og kunnugt er, þá koma falspeningar
jafnskjótt, sem ný mynt er gefin út.
Einn daginn kemur Kana aftur á mynda-
stofu Falks og Falk leit á liann allan sótrauð-
an í kinnum o^ augun tryllingsleg og sá þá,
að hann hafði drukkið. Falk ávítaði liann
fyrir það.
»Nei, gamli skröggur«, svaraði Kana og
horfði fast á Falk, þennan eina mann, sem
hafði reynst honum vinur. »Pér skjátlast núna.
Pað er ekki koníak, sem gerir mig svona í
bragði. Ég er sjúkur, dauðsjúkur; það leggur
inn í merg og bein. Ég bið þig nú um það
eitt, að ég fái að liggja hérna og deyja hjá
þér«.
Að þessu sinni sendi Falk eftir lækni og
þess var líka þörf nú. Kana hafði fengið
»rómversku hitasóttina«, sem kölluð er. Eng-
inn sleppnr við hana, sem liggur næturlangt
ölvaður úti á götum Rómaborgar.
Falk hjúkraði nú sjúklingnum, með svo
miklu þolgæði og blíðu, eins og hann væri
kona. Kana dó þó ekki, eins og liann hafði
sjálfur búist við; hann komst aftur á fætur
eftir langa legu og var þá ekki annað eftir
af honúrn en svipur einn. . Frh.