Heimilisblaðið - 01.04.1929, Síða 7

HEIMILISB L A ÐIÐ
41
útslitinn orðinn ai' tíu ára þrældómi i
Wýnámunum. Hann porir ekkert að segja, pó
au svona illa sé farið með veslings rakkann;
eu tárin, sem honum falla, segja til, hve hann
kennir í brjósti um skepnuna; og er gæzlu-
•naðurinn sér pað augnaráð og pau tár, pá
ketur hann ragnið og skammirnar dynja yíir
Hikael, og pá drúpir hann, hvítur fyrir hærum.
Anna veit, að fangarnir verða komnir heim
u>nan fárra mínútna; tekur hún pá vatnsber-
unn 0g föturnar á herðar sér og gengur út
ad brunninum hröðum skrefum.
-^nna er 16 ára gömul. En pó hún sé ekki
‘-íHlri, pá er auðséð á öllu yfirbragði bennar,
st0l'u, svörtu augunum, og hrukkunum djúpu
1 6nninu milli augnabrúnanna, að hún hafði
nemma fengið að kenna á alvöru fangalífs-
!us Þarna í útlegðinni. Par leið hver dagur-
Ulu af öðrum fullur sorgar og óréttvísi. Én
var hún sýnum.
Hun var 12 ára, pegar hún var ásamt móð-
Ul s>nni dæmd til æfilangrar fangelsisvistar
Ivrir byltingahug. Pá sá hún eyðimerkurnar
1 ‘-íberíu í fyrsta skifti. I’egar pær voru hand-
teknar, pá ætlaði faðir hennar að verja kon-
lDa sína og barnið peirra, en pá var hann
drepinn.
Hún skildi nú ekki pá, livað orðið »æíi«
Þýddi. En nú vissi hún pað. í?að var að bera
beinin par eystra, par sem hver trékrossinn
stóð við annan ,neö hvítmáluðum nöfnum
J'eirrá, sem lágu par undir. Móðir hennar var
u»» að liggja tvö ár undir einum krossinum.
Hefði liún ekki átt Mikael gamla að, pá
i'efði hún ekki séð nokkurn sólskinsblett, frá
in> er móðir hennar dó; hann hafði verið
SN o ástúðlegur við hana. Eöðurlega umhyggj-
au Hans fyrir henni, að svo miklu leyti, sem
'a»» porði henni við að koma, hugh-reysti
lJau bæði.
Hun kom nú að brunninum, og nam par
st»ðar augnablik, áður en hún liengdi fötuna
U( uan í járnkeðjuna. Pverhrukkurnar í enninu
'l Henni urðu nú enn dýpri, og beiskjulega
Ætti >»átti sjá í kringum munninn. Hún var
velta einhverju fyrir sér. Henni var orðið
ta>»t að tala fátt, en hún hugsaði pví meira.
Pað var nú ekki gamli Mikael, sem hún var
að hugsa um núna, eins og venjulega, heldur
eitthvað nýtt.
Síðastliðinn sunnudag hafði fangapresturinn
kallað liana á sinn fund eftir messu, og fór
pá alt í einu að spyrjast fyrir um bernsku-
daga hennar. Enginn hafði.fyr rifjað upp
fyrir henni pær minningar, frá pví er hún
misti móður sína. Mikael gamli hafði aldrei
getað fengið af sér, að minnast á pað við
hana, til pess að hann gerði henni ekki lífið
enn pungbærara. Pví var pað, að tárin komu
íljótlega fram i augu uugu stúlkunnar, pegar
hann var búinn að spyrja hana út í æsar.
Aö pví búnu hafði liann talað til hennar
liuggunarorðum. En í peim sömu svifum fann
hún pað á sér, að eitthvað bjó á bak við
huggunarorðin lians, illúðlegt og svart, svo
að henni varð engin huggun að peim. Ilún
varð hrædd og hljóp leiðar sinnar, hljóp heim
og huldi höfuðið í svarta loðfeldinum hans
Nikós litla. En í sömu svipan heyrði hún
Ivan liðsforingja blístra til litla rakkans. En
pað var eins og ATikó skildist, að hann væri
orðinn huggari, svo að hann hlýddi ekki undir
eins, er til hans var kallað.' Pá var blístrað
aftur, og varð Nikó pá órólegur, pví að hann
vissi á hverju hann átti von, ef hann kom
ekki jafnskjótt sem kallað var. En pá stóð
Anna upp og fylgdi Nikó til húsbónda síns.
Sagði hún pá, ,að pað væri sér að kenna, að
rakkinn hefði ekki komið, og pað væri hún,
sem ætti að fá höggin.
Parna stóð hún rauð og prútin af gráti
frammi fyrir Ivan og niðurlút, bíðandi eftir
svíðandi höggum. Ivan hafði hæstu völdin í
prælanýlendu pessari, og var mesta hörkutól
og vægði engum. llún bar enn örin eftir
svipuhöggin hans á baki sér.
En í petta sinn var ívan ekki bráður á
sér — í fyrsta sinni á æfi lians, og skömmu
siðar gekk hann tautandi og ofur hægt til
bústaðar síns, og Nikó lúpulegur á hælum
honum.
Anna skildi ekkert í pessu, og nú kom
henni í hug pað, sem gerst hafði á sunnu-
daginn parna úti við brunninn. Hún yaknaði