Heimilisblaðið - 01.04.1929, Qupperneq 12

46
HEIMILISBLAÐIÐ
Þakkarfórn Sveins litla.
Hópur skóladrengja var að leika sér. En
þá heyrðu peir alt í einu vein mikið og grát
yst á leikvóllinum. Par voru líka drengir að
leika sór. Allir hlupu nú þangað 'til að vita,
hvað um væri að vera.— Peir urðu helclur
óttaslegnir, þegar þeir sáu, hvernig komið
var. Hann Sveinn litli, sjö ára gamall dreng-
ur, hafði slegið höfðinu svo hart við múrvegg-
inn, að stórt sár var komið á höfuðið á hon-
um.
Sveinn var eftirlæti þeirra allra, drengjanna.
Poir tóku hann upp af mikilli ástúð og báru
hann inn í hús kennarans, sem var þar rétt
hjá. Sveinn lá eins og hann svæfi og fallega
hrokkna hárið var alt blóði stokkið.— Einn
drengjanna hljóp til foreldra hans og sagði
þeim frá, hvernig komið væri og skömmu
síðar var hann borinn heim, litli veslings
drengurinn. Lar naut hann ástúðlegrar hjúkr-
unar, eins og við mátti búast. Svo liðu nokkr-
ir dagar, að ekki var hægt að vita, hve meið-
slið væri mikið. En þegar hann fékk aftur
meðvitundina, þá vaknaði lijá þeim öllum von-
in úm það, að hann mundi bera það af. En
þó liðu margar margar vikur áður en hann
næði aftur fullum bata. Á þeim tímum átti
móðir hans iðulega tal við hann um andleg
efni.
Margir munu nú segja, að eigi sé rétt að
tala við barn um það, sem heyrir Guðsríki
til. En það er ekki í samræiui við það, sem
Guðs orð segir, né við orð Jesú sjálfs og
framkomu hans, er hann var hér á jörðu. Pá
báru mæður ungbörnin til lians og hann bað
þau velkomin og blessaði þau. Og þeir, sem
augu hafa til að sjá með á vorum dögum,
ættu að hafa séð margar sannanir fyrir því,
að fjöldi manna heíir orðið hólpinn á æsku-
árunum.
Móðir Sveins litla þekti kraft fagnaðarer-
indisins og meðan litli drengurinn hennar lá
þjáningarlaus, þá minti hún hann með ástúð
á þau sannincli. Og henni var yndi að sjá,
hversu andi Guðs kom því í kyrþey til veg-
ar í huga og'hjarta elsku drengsins hennar
að hann skildi gleðiboðskap Krists og veitti
honum viðtöku.
Einu sinni varð henni að orði: »Ég er að
Inigsa um það, hvaða þakkarfórn við eigum
að færa vorum góða Guði og föður fyrir það,
að hann hefir gefið elsku drengnum mínum
heilsuna aftur«.
Sveinn litli lá þegjandi litla stund og hugs-
aði sig um. Að því búnu leit hann upp bláu
augunum sínum og sagði:
»Ég hugsa, mamma, að Guði þætti best,
að ég gæfi honum sjálfan mig«.
Gæti nú nokkur þakkarfórn verið fegurri
og Guði þóknanlegri?
Og svo gaf Sveinn litli Guði sjálfan sigp
en hann gaf sig ekki eins og fórn til a-ð fá
frelsi og eilíft líf fyrir það, heldur eins og
gjöf til að þakka Guði, sem hafði gefið hon-
um lífíð af náð.
Síðan hefir Sveinn fylgt Drotni og það hef-
ir verið hans hjartans yndi að vera mann-
veiðari fyrir Drottin sinn og frelsara.
»Ég sjálfur ekkert á né lief
af auðlegö pinni part mér gef;
svo geti ég meira geíið þér,
ó, Guð minn, sjálfur iifeu í mér«.
|ífog t)£ílga.
Hirding tannanna.
Viðkunnanlegt útlit er ávalt og alstaðar
meðmæli. Pað hefir töluvert að segja fy-rir
karlmenn og þá ekki síður fyrir kvenfólk-
Auðvitað er ekki átt við með viðkunnanlegu
útliti fríðleika, sem enginn getur veitt sér
sjálfur, en verður að vera meðfæddur. Pó getur
hver ,og einn, sem leggur nokkra áherslu á
það, komið snyrtimannlega, þægilega, kur-
teislega og alúðlega fyrir sjónir.