Heimilisblaðið - 01.11.1930, Page 10

144
HEIMILI
fyrir ólundarfulla og þverlynda konu. —
Hvaó mundu margir eiginmenn sætta sig
vió þaó?«
»Ó, hættu, Níels, hættu! Eg get ekki
al'borió meira!« Hún stóó álút yfir sauma-
boróinu sínu litla og' skalf svo öll, aó boró-
ió ætlaói aó velta um.
»Já, nú held eg líka, aó eg hafi nægi-
lega sagt þér skoóun mína«, sagói Níels
og' gekk inn í stofuna sína og skelti huró-
inni svo hart á eftir sér, að í dundi.
Hann gekk nú nokkrum sinnum fram
og' aftur um gólfió til aó fá taugarnar til
aó stillast; en þaó var samt gott, aó hann
gat ausió þessu úr sér. Hann varó hvort
sem var einhvern tíma að skjóta loku fyr-
ir þaó, að hún héng'i svona barnalega vió
æskuheimili sitt og dýrkaói svona for-
eldra sína og bróður. Honum fannst reynd-
ar aó hann hafa veriö dálítið harðorður.
Hann gat eiginlega ekki álasaó Múllu fyr-
ir, að hún afrækti hann eóa heimilið; en
I>að sakaði ekki, þó að hann skyti henni
nokkurn skelk í bringu. Hann vildi ekk-
ert hafa með áframhaldið að gera af því
dekri, sem henni hafói verið sýnt á heim-
ili hennar.
Hann tók sér nú stöóu við teikniboróió
og fór aó vinna; en verkið vildi ekki fara
vel úr hendi. Hann var alltaf aó bíða eft-
ir því, aó huróinni mundi veróa lokið
upp og konan hans mundi leggja höfuðió
á heróar honum; þá mundi hann öllu
gleyma og' fyrirgefa allt. En enga grein
g'erói hann sér fyrir því, hverju skyldi
gleyma og hvaó fyrirgefa.---------En hún
kom ekki. Svo lióu nokkrar stundir, það
hlaut að vera komió að miódegisveróar-
tíma. Þá var huróinni lokið upp; Sína
litla stakk nú höfóinu inn og sagói með
titrandi röddu:
»Frúin liggur inni á gólfinu og getur
ekki risió á fætur, og kveinar ósköp lágt«.
Níels stökk fram hjá henni. Já, vió
dyrnar á svefnherberginu lá Múlla litla
náföl með augun lokuó.
SBLAÐIÐ
»Múlla mín elskaóa, hvaó hefir gerst?
Getur þú svarað mér? Líttu á mig, Múlla,
Múlla!«
Hann lyfti henni upp, því aó létt var
hún, og bar hana inn í svefnherbergið.
Sína bjó um hana, en Múlla grét, eins og
hjartaó ætlaði aó springa.
Þá hljóp hann í talsímann til að biója
um læknishjálp, og fékk svo Sínu peninga
til að sækja frú Poulsen í bifreið; hann
var alveg ráðþrota.
Bifreióin nam staóar vió hliðió og hjón-
in bæði stukku út og skunduðu upp í
húsió.
Níels opnaói fyrir þeim.
:»Er Múlla dáin?« Frú Paulsen gat varla
orði upp komið.
»Nei, en flýtió þér yóur inn til hennar«.
Þaó var óþörf áskorun. Níels var fullur
sjálfsásökunar og angistar.
Svefnherbergisdyrnar voru opnaóar og'
Poulsen gekk hinn. Hann gekk beint aó
Níelsi og sagói meó röddu, sem titraði af
reiói og eldur brann úr augum hans, sem
annars voru svo mild, á bak vió gler-
augun.
»Hvernig hafið þér farió meó barnið
okkar, maóur?«
Níels herti sig upp, þó aó hræddur væri,
og sagói þrákelknislega:
»Farið með — hvaó eigið þér við meó
þeirri spurningu?«
»Ö, engar vífilengjur hér. Fyrir tveim-
ur tímum fórum við frá dóttur okkar
glaðri og heilbrigðri og nú« — hann átti
bág't meó að segja meira —■ »finnum við
hana í því ástandi, sem endar ef til vill
með dauða«.
»Þér meinið þaó víst ekki, segió, aó þér
talrð svona til að hræóa mig«.
»Mér stendur á sama á þessu augna-
bliki, hvort þér eruó hræddur eða ekki! Eg
hefi alltaf verió hræddur um, aó þér gæt-
uð ekki gert litlu stúlkuna okkar ham-
ingjusama. Og nú sé eg aó ástæóurnöi’
fyrir ótta mjnum hafa síóur en svo verió