Heimilisblaðið - 01.08.1931, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
133
að
I'esi
8'era nokkra tilraun til þess að bjarga
sum aumingjum. Það yrði til þess eins
a<- faera þrælmennum þessum þrjú fórn-
aidýr í viðbót — og' eitt þeirra hana.
Hann leit aftur yfir til hennar. Honum
Vlrtis að hún hefði hreyft sig. Já, nú opn-
arti hún augun og starði á hann — en að-
Glns ailra snöggvast, svo leit hún í aðra
<ltt- Öbeit hennar á honum virtist órénnð
eiln- Hann sá það greinilega í augnaráði
ennar, og Elsa sjálf barðist
laUst
islegt
arangurs-
g'egn henni. Hún reyndi aó bera ým-
í bætifláka fyrir hann í huga sín-
nrn- Maðurinn var svo vingjarnlegur, þau
í þakkarskuld við hann.
sýndi henni bæði hugulsemi og
^es stóðu bæði
Hann
Jiengiiega nærgætni. En samt sem áður
Var henni ómögulegt að gleyma því, scm
‘ann hafði gert, eða hvaóan hann var.
Un sá hann alltaf fyrir sér í huga sínum,
Gltls °g hún hafði séð hann fyrsta kvöldið,
hann kom um borð í Albertha í hand-
■!lll'num og undir lögregluverði. Hún vissi,
a<' hann var morðingi, er auglýst hafði
'eiíö eftir, sem að vísu var eigi orðinn
yllilega sannur aó sök enn þá. En samt
Sein áður voru örlög hans þegar nokkurn-
'e8'in ákveðin. Lögreglan hefói tæplega
n'st þá fyrirhöfn á hendur að elta hann
hálf;
aó
an hnöttinn í kring, nema því að eins
sannanirnar fyrir sekt han væru full-
n°8ar og ábyggilegar.
Helmont sá, að hún sneri sér undan, og
ann skildi fullkomlega, hverjar ástæður
_°lu til þess. Hann brosti biturlega, en í
‘Ulgum hans mátti sjá sárum vonbrigðum
0lí.. horku bregða fyrir. Það eru þó tak-
niork fyrir því, hve leng'i maður getur
>0 ^ °g borið fyrirlitningu fríðrar konu
n8 Ungrar, og þá sérstaklega, er hann
e8'st ómótstæðilega að henni, langt fram
lr hað, sem vera bæri — og framar ósk-
Utn hans sjálfs í þá átt.
^ Hes hafði nú einnig orðið þess var, að
Sa var röknuð vió aftuiv og gekk hann
111 til hennar. Hann settist við hliðina á
n1, °g þar sátu þau nú bæði og hnipr-
uðu sig saman í forsælunni undir kletta-
bríkinni og töluðu saman í hálfum hljóð-
um. Belmont stóð ennþá frammi við kletta-
bríkina og horfði niður. Helzt hefði hann
viljaó komast hjá að sjá það, sem þar fór
fram, en hann varð að hafa auga með
þrælmennunum og horfa upp á rás við-
burðanna.
Hann taldi víst, að þetta væru kínversk-
ir ræningjar, sem hér væru að verki. Hann
hafði aó vísu lítil kynni af særæning'jum
og aðferðum þeirra; en hann grillti þá eitt-
hvað í, að stundum væru siglingaleiðirnar
á þessum slóðum ærið torfærar sökum
malaja-þorpara. Annars var alveg sama
hvaðan þorpararnir voru eóa komu. Aðal-
atriðið var, að þetta voru sjóræningjar, og
á því lék nú ekki minnsti vafi. Og honum
voru nú fyllilega ljós hin ömurlegu örlög
hinna óhamingjusömu skipverja á skon.n-
ertunni. Ræningjarnir höfðu ráðist á skip-
ið og náð því fyrirhafnarlítið á sitt vald.
Nokkur hluti skipshafnarinnar hafði cf-
laust verið brytjaóur nióur þegar við fyrstu
mótspyrnu, og hinir lokaðir niðri í skipinu
— þangað til núna.
Fjarlægðin var of mikil til þess, að hann
gæti séð greinilega allt það, sem fram fór
á skipunum, en honum var samt fyllilega
ljóst, hvað var að gerast neðra á þiljum
skonnertunnar. Þeir skipverjar, sem voru
enn á lífi, voru drengir upp og slátrað
hverjum á fætur öðrum. Loksins var því
lokið. Síðasta hljóðið var þagnaó, og
skvampið í sjónum heyrðist eigi framar.
Belmont gat grillt hina svörtu skugga, sem
þeyttust fram og aftur meðfram skipshlið-
inni. Hákarlarnir höfðu nóg að gera, með-
an á þessu stóð.
Blóðbaðinu var lokió, og þar hafði hann
verið sjónarvottur aó, án þess að gera hina
minnstu tilraun til að sporna við því. Hugs-
unin um það var honum nærri óbærileg.
En hve það var voóalegt að horfa upp á
þetta algerlega vanmegnugur. Hann stóð
grafkyr og starandi, með hnýtta hnefana,