Heimilisblaðið - 01.01.1912, Qupperneq 7

HEIMILISBJjAÐIÐ
5
Työ göfugmenni.
**
EGAR Karl I. var konungur á Eng-
landi, voru miklar innanlandsóeirðir
þar í landi. Hann komst í missætti
wið enska þingið og var rekinn írá völdum.
Hver sá, sem dirfðist að lyfta sverði honum
til hlffðar, var drepinn. Dómstólar, sem áttu
að kveða upp dauðadóminn, voru settir um
alt land. Og hinn miskunnarlausi höfðingi
-byltingarmanna, alræðismaðurinn Cromwell,
skipaði svo fyrir að engum konungsmanni
skyldi hlift.
Dómarinn í Newcastle, sir Patrik, hafði
einhverju sinni fjölment gestaboð hjá sér á
afmælisdegi sínum. Þegar gestirnir sátu undir
borðum, var hurðinni hrundið upp og tveir
hermenn byltingarmanna leiddu fjötraðan
hershöfðingja úr liði konungsmanna fram
fyrir dómarann.
Sir Patrik skipaði að leysa fangann úr fjötr-
unum.
nI*að er afmæli mitt i dag“, mæiti sír Pat-
rik og leit um leið til hershöíðingjans. „Eg
hefi boðið hingað vinum mínum til þess að
samgleðjast með mér. Hingað ná ekki skugg
ar styrjaldarinnar. í dag verðið þér gestur
minn og njótið veizlugleðinnár eftir föngum;
á morgun eruð þér aftur fangi minn og eg
dómari yöar“.
Hershöfðingjanum var nú skipað til sætis
utarlega á bekk og tók hann þegar til matar
enda var hann mjög svangur orðinn og þreyttur.
Dómarinn hafði verið að byrja á að segja
gestunum smásögu úr lífi sínu þegar komið
var inn með fangann. Nú tók hann aftur til
óspiltra málanna og hóf sögu sína á þessa
leið:
„Lengi fram eftir — alt fram að 18 ára
aldri — var eg lítill og væskilslegur, og skóla-
bræður mínir gerðu stundum gys að mér.
Eg var sífeiminn og undirleitur bæði við
kennarana og skólabræður mína.
Eg gekk á latínuskólann í V/estmmstcr.
Honum var skift í tvær deildir, eldri og yngri,
er báðar voru í sömu stofu, aðeins aðskildar
með tjaldi, sera klofið var í miðju og dregið
til beggja hliða. Enginn skólapiltanna mátti
hreyfa tjaldið. Sá sem það gerði gat verið
viss um að fá að minsta kosti 5—6 högg á
fingurnar með svipuól. Og það vildi enginn
innvinna sér.
Svo var það einhverju sinni um sumartíma
í miklum hita, að við urðum að pínast á
skólabekkjunum. Eg sat á bekk rétt við
tjaldið og sofnaði. Ekki veit eg glögt hvort
kennarinn hefir gáð að því, en alt í einu
brýndi hann svo hressilega röddina, að eg
vaknaði, en í fátinu greip eg til tjaldsins og
reif það allmikið. Pað sló felmtri á alla í
skóianum, og kennararnir gengu þegar á ráð-
stefnu til að ákveða hegninguna. Eg átti að
fá 12 svipuhögg á fingurnar á hægri hendi.
Það lá við það liði yfir mig þegar dómur-
inn var upp kveðinn. Eg féll til fóta skóla-
meistaranum — en eg kom engu orði upp —
tólf svipuhögg! — Mér var það svo ijóst, að
þar eð eg hafði verið svo óheppinn að rífa
tjaldið, þá mundi svikalaust verða fylgt á eftir.
Hægri hönd mín var lögð á hart borð, svo
sársaukinn yrði meiri. — Það hvein í svip
unni, þegar skólameistarinn sveiflaði henni og
köldum svita sló út um líkama minn En í
því var kallað í sterkum og ákveðnum róm:
„Sláið hann ekki! Það var eg, sem reíf
tjaldið4!"
Sá sem kallaði var skólabróðir minn úr
hinni deildinni. Hann hafði setið á næsta bekk
við tjaldið þeim megin, þegar slysið vildi til.
Þessi eðallyndi piltur gekk nú hiklaust fram
og tók á móti hegningunni í minn stað,
Eg ætlaði að koma í veg fyrir þetta. En
eg gat engu orði upp komið. Eg skammaðist
mín niður fyrir allar hellur.
Begar skólabróðir minn hafði tekið út
hegninguna fyrir mig, mælti hann ofur
vingjarnlega um leið og hann gekk framhjá
mér með blóðuga fingurnar: „Gættu þess,
vinur, að snerta ekki tjaldið oftar. Það eí