Heimilisblaðið - 01.02.1914, Qupperneq 4

12
HEIMILISBLAÐIÐ
„LlvaS eg fann við hann!“ át Nellie upp
eftir honum. og varð dreyrrauð. „Eg vissi að
þér þótti vænt um hann, af því að hann er
eina endurminningin sem þú átt um móður þína,
og að þú gafst ungfrú Light hann aðeins af
því að þú . . . af því . . . að þið voruð vinir. .
Átti eg þá að horfa á hann komast í prangara
hendur, þegar eg vissi hverjar endurminningar
þú hast við hann. Eg gat það ekki. Eg keypti
hann í þeirri von að eg gæti einhverntíma skil-
að þér honum. Og nú afhendi eg þér hring-
inn, og . . .“
Hún þagnaði snögglega og reyndi að ná
hringnum af fingrinum, en Jakob hindraði hana
í því.
„Láttu hann kyrran," mælti Jakob hrærð-
ur. „Áður dró eg hann á óverðugan fingur,
en nú veit eg engan hér i heimi sem frekar !
en þú . . .“
Hann hætti snögglega og augu hans urðu
vot, og honurn lá við tárum.
Þau héldu áfram þegjandi og náðu brátt
heimkynni frú Lees. Þar var tekið mætavel
við Jakob, og dvaldi hann þar allan seinnipart
dagsins. Og þegar hann fór Ioks, fékk hann
leyfi til að koma aftuj-. Notaði hann leyfið
nokkrum dögum siðar.
Mónuðu síðar fékk Broard stöðuna, er hann
sótti um, sem annar bókhaldari í hinu stóra
Hudsons-járnbi-autarfélagi í New-York og hélt
hann þá þegar brúðkaup sitt með Elísu Light
sem hafði sýnt hye vel hún var heima í reikn-
ingi. Auðvitað settust ungu hjónin að í New-
York en unga frúin varð brátt fyrir nokkrum
vonbrygðnm. Hún sá skjótt, að maður hennar
har engu minna skynbragð á reikningsfærslu
en hún, og hann var ekki til sinnis að taka
þátt í hinum dýru skemtunum, sem borgin hafði
að hjóða.
Tveim mánuðum eftir brúðkaup þeirra,
var annað brúðkaup haldið, þeirra Jakobs og
Nellie, og settust þau einnig að i New-York.
Þau báru sig ekki eftir skemtunum, og unga
frúin sá i manni sínum stöðugt uppfylling vona
sinna og di'auma.
* *
*
Morgun einn, þegar Broard kom á skrif-
stofuna, sagði yfirmaður hans honum tíðindi, er
hittu hann illa.
„Hafið þér heyrt það,“ sagði hann,” að einn
forstjóranna, hinn ríki Astor ÁrlingtonT'hættír
starfa sínum og setur son sinn í staðinn. ,&Við
Verðurn því héðan af að vinna undirjstjórn'hins
yngra.
Broard hafði haldið, eins og aðrir, að gamli
Arlington hefði verið ógiftur og barnlaus. Hvern-
hafði hann eignast son svona alt í einu? Gat
það verið, að munaðarleysinginn, Jakoh Arling-
ton, sem Elisa hafði sagt honum frá, að hefði,
dirfst að bi:ija um hönd hennar, vera þetta
óskabarn? . . . Broard hló hátt að þessu gönu-
skeiði hugsanna. Hvaða ástæða var til að blanda
fátæklingsræflinum saman við miljónamæring-
inn þótt þeir beri sama nafn.
Klukkutíma síðar hló hann samt ekki leng-
ur. Þegar klukkan var tíu, var skrifstofuþjón-
unum stefnt saman í skiúfstofu forstjórans.
Gengu skrifstofustjórarnir fyrir hinum. En
hversu brá hr. Broard i brún, er hann sá Ja-
kob Arlington og engan annann, munaðarleys-
ingjann, standa við hlið gamla Astor Arlingtons.
Þegar allir höfðu numið stað inni, tók forstjór-
inn til máls og lýsti því yfir, að hann yrði að
láta af forstöðu félagsin sökum heilsubrests, en
aftur á móti tæki nú við því staifi einkasonur
hans, sem þegar hefði sýnt að hann væri starf-
inu vaxinn. Og lauk hann máli sínu með þvír
að áminna þá uni hlýðni og góða breytni við
hinn unga og nýja forstjóra, er frá þessari stundu
væri yfirboðari þeirra.
Skrifararnir snéru nú aftur til hinna dag-
legu starfa sinna.
Karl Broard var alveg agndofa. Honunr
fanst alt hringsnúast fyrir augum s r. Umkomu-
lausi drengurinn var þá sonur miljónamærings-
ins. Og hann, auðnuleysinginn, sem hafði stað-
ið svo langt undir honum, hann var nú orðinn
yíirboðari hans og gat, ef hann listi, hrundið
honumd á dyr. Hann, fyrverandi vinnumaður á
búgarði tengdaföður lians, og sem hafði dirfst
að biðja Elísu og hún hafnað að maklegleik-
um . . . Hann stansaði snögglega í hugleið-
ingum sínum, við það að einn þjónanna kom.
með boð til hans.