Heimilisblaðið - 01.02.1914, Qupperneq 7

H EIMILISBL AÐIÐ
15
í nóvember þ. á. dó merkur uppfundninga-
maSur nokkur í Frakklandi. Hann bjó viS
hina mestu fátœkt, svo aS fám dögum fyrir
andlát hans, skutu nábúar hans saman handa
honum nokkrum aurum, svo aS hann liSi ekki
út af af sulti. HiS einkennilega viS ]>etta er,
aS einmitt þessi rnaSur varS til þess aS fmna
upp frysting matvæla, þá sem notuS er síSan
um gervallan heim, og þarf ekki aS útmála
nytsemi þeirrar uppfundingar, því aS hún er
öllum kunn. UppfundingamaSur þessi nefndist
Charles Tellier. Fyrir skömmu söfnuSu Ame-
ríkumenn saman handa honum 100,000 franka,
sem þeir ætluSu aS skenkja honum sem heiS-
ursviSurkenningu. En sá sem peningana hafSi
undir höndum, hvarf meS allan sjóSinn, og
hefur ekki séSst síSan. — Inni i fátæklega her-
berginu uppfundingamannsins stóS dýrindis-
Sévresvasi, heiSursgjöf frá lýS veldisforseta F rakka.
En hann svalt og vantaSi kolaögn til þess aS
hlýja upp herbergiS.
imáhugleiðingar.
Hvaða bækur eigum við að lesa?
AuSvitaS þær, sem beztar eru og nytsam-
astar, mun svariS verSa hjá öllum hugsandi
mönnum. Eu því miSur mun oft út af þvi
bregSa, aS svo sé hjá öllum. Og máske mun
stundum vera ágreiningur um þaS, hverjar bezt-
ar séu; sumum fellur hezt aS lesa útlendar
skáldsögur, en vilja helzt láta fornsögurnar og
aSrar íslenzkar fræSibækur sitja á hakanum.
Ef menn láta íslenzkar fræSi- og nytsemdar-
bækur ávalt sitja í fyrirrúmi fyrir hinu útlenda
skáldskaparrugli, þá geta menn meS því aflaS
sér mikillar mentunar (sjálfsmentunar). án þess
aS ganga í skóla.
Ameríkuferðir íslendinga.
Hversu mörgum íslendingum mun ekki
sviSa það sárt, aS sjá landa sína streyma óð-
fluga, ár frá ári, út úr landinu, vestur yfir haf-
iS mikla. Og eg er viss um það, að mörgum
burtfarendanum mun liggja þaS nærri að súrna
í augum, þegar þeir eru að missa sjónar á
ströndum landsins; og það væri meira stein-
hjartað, sem ekki gljúpnaði við að hugsa til
þess, að þetta verði í síSasta sinn, sem þeir
líta fósturjörð sína, sem alla tíS hefur boriS þá
á örmum sér, frá því í vöggunni. Ilversu sárt
mega þeir þá ekki finna til þess, að vera að
yfirgefa fósturjörð sina, þegar hún er búin að
ala örm fyrir þeim svo aS þeir eru komnir á
það stig, að geta orðið að gildum og nýtum.
mönnum i þjóðfálaginu.
9TL.
* *
*
Skemtilegt er aS vinna heima á ættjörð'
sinni, og eyða kröftunum fyrir hana, en því
má ekki gleyma, að góSa syni og dætur á húrb
líka Vestanhafs þegar á reynir.
Útgef.
landa bÖFnum að lesa.
Góður drengur.
Friðrik litli var augasteinn föður síns og
indi rnóður sinnar, hann vildi vinna þeim gagn
alt hvað hann megnaSi, og leitaðist við á allan-
hátt að vera þeim til gleði. Hann var sólar-
geislinn á heimilinu. Vinnuhjúin unnu honum,
vegna þess hvað hann var góður og þekkur og
vildi alla gleSja. Hann sagði aldrei ósatt, og
aldrei var hann önugur viS nokkurn mann.
„Hvernig á eg að fara að því aS láta ölL
um þykja vænt um mig?“ sagði hann einu
sinni við pabba sinn, þegar þeir voru einir, „og
hvernig á eg að fara aS því að vinna mönnum
sem mest gagn?“
Faðir hans þagði fyrst um stund, og svar-
aði síðan:
„Fyrst og fremst áttu ætíð að hafa það efst
í huga, að guð er faðir allra manna, og að hann
elskar öll börnin sín, og vill að þau verði far-
sæl um tíma og eilífð; og þess vegna verður
hann hryggur, þegar börnin hans gera eitthvað-
það, sem hann hefur bannað þeim, eða ef þau.