Heimilisblaðið - 01.06.1914, Side 6

46
HEIMILISBLAÐIÐ
mál, og hvert mannsbarn hér á landi þekkir
Passíusálmana og ótal margir kunna þá utan-
bókar, og sálmurinn þinn: „Alt eins og blómstr-
iS eina“ er sunginn yfir nærri öllum, sem deyja.
KalIarSu þetta ekki frægS?“
Hann svaraSi engu alveg þegar. Eg virti
hann betur fyrir mér, og fór aS hugsa um
holdsveikina, sem hafSi þjáS hann, en ekki sá
eg hinn minsta vott hennar.
„Alt er þetta GuSs ná5“, tók hann til máls.
„Mér kom ekki til hugar, er eg lá sárþjáSur í
rúmi mínu á Ferstiklu, aS svo mundi fara um
IjóS mín, er eg orkti oft og einatt mér til hugg-
unar og harmabóta, en Drottins náS er dýrleg“.
Margt fleira ræddum viS, er eg hefi gleymt,
en öll samræSan snerist um andleg efni, þótt
eg muni hana ekki orSrétta.
Hann kvaddi mig meS þessum orSum, sem
hann mælti mjög glaSlega:
„ Vertu nú sœl. Við finnumst aftur þar
sem gamlir verða ungir.íl
A5 því mæltu gekk hann hvatlega til dyra
og hvarf mér, en eg vaknaSi.
cKoua.
Igistin að muna.
Lauslega þýtt úr „Bondevennen11.
ÞaS er óþægilegt aS vera gleyminn. ÞaS
getur margoft gert manni vandræSi, og stundum
skömm og skaSa.
En hversvegna erum vér svo gleymnir? Víst
er þaS stundum af því minniS er veiklaS og
má ekki ásaka fyrir þaS. En oft er gleymskan
sjálfum oss aS kenna. Vissum hlutum gleym-
um vér aldrei, t. d. þegar eitthvert tilhlökkun-
arefni er fyrir hendi, þá hugsum vér um þaS
mitt í öllu annríki voru. Og eins er ef vér
eigum skuld hjá öSrum, sem dregst aS borga.
Og ef oss hefir á einhvern hátt veriS misboSiS.
ÞaS munum vér lengi og gerla.
Hverju gleymum vér þáhelzt? ÞaS sem oss
hefir veriS gott gert líSur oss of oft fljótt úr huga.
Og ekki erum vér vanir aS Ieggja þaS á minn-
iS, þó vér höfum sýnt einhverjum áreitni eSa
ónot í orSi eSa verki. En oftast og almenn-
ast gleymum vér aS uppfylla smáskyldur, sem
trúmenska og vandvirkni krefja af oss og geta
oft veriS áríSandi og kostaS dálitla sjálfsafneit
un, þó ekki sýnist mikiS í þær variS í fljótu
bragSi. I slíkum tilfellum á gleymska vor rót
sína i eigingirni vorri. Vér mundum ekki gleyma
slíku og þvílíku, ef vér værum nógu kærleiks-
ríkir.
Vér gleymum aldrei áhugamálum vorum.
ÞaS, sem þú átt aS muna, vinur minn, skaltu
gera aS áhugamáli: æfSu vilja þinn í þvi, og
þá æfist minniS. Settu lika þaS, sem þú átt
aS muna, í hugarsamband viS eitthvaS annaS,
sem þú átt víst aS sjá eSa heyra i tæka tíS.
þaS minnir þig á. En eitt þarf ræti5 til að
geta munað. ÞaS er aS hirða um það.
Br. J. þýddi.
Slæm prentvilla
hefir slæðst inn i fyrirsögnina á kvæði Br' J. ii 1. síðu
i maíblaðinu. Þar stendur : Hvcrnig Guð opinberaðist
mér, en á að vera: Hvernig Guð opinberast mér.\—
A sömu síðu stendur lika: Líf og vanheisa, en á að
vera: Líf og vanheilsa.
w
U.r íangelsislífínu
Það var snemma morguns. — Eftir rvkugu
götunum í útjaðri Nýju Jórvikur hljóp fátæk-
lega búin smástúlka, sem Katrin hét. Litli
óhreini hatturinn, sem hún hafSi á höfSinu,
hlífðu henni varla nokkuð fyrir hinum brennandi
geislum sólarinnar, er skein í heiði. Stagbættu
skóræflarnir, er hún hafði á fótunum, virtust
gera henni gönguna erfiðari; vegurinn var líka
farinn að versna, því nú var rétt komið út úr
bænum, út á þjóðbrautina.
„Er þetta vegurinn, sem liggur til Sing Sing*?“
spurði hún kvíðafull mann, sem hún mætti á
leiðinni.
„Já, barnið gott“, svaraði maðurinn.
Liðið var að nóni, en litli vegfarandinn hjelt
áfram án þess að hvila sig.
Sing-Sing er ríkisfangelsi fyrir utan New-York.