Heimilisblaðið - 01.11.1914, Blaðsíða 3

HEIMIL ISBLAÐIÐ
83
Sumir menn hrækja í vasaklúta; hrákinn
þornar þar upp, og er þetta engu síður við-
bjóðslegt og hættulegt, en að hrækja á gólfið.
Það er megn óþrifnaður, sem tröll eiga að taka.
Húsbændur eiga að sporna við því af ýtr-
asta megni, að heiniilismenn geri sig seka í
þessum óþrifnaði, gera það fyrst og fremst
aldrei sjálf, og finna að við þá er það gera.
Þessi óþrifnaður sem hér hefir verið nefndur
er þess valdandi, að cddrei verður hægt að út-
rýma berklaveikinni eða hvíta dauðanum af Is-
Iandi, verði hann eigi lagður niður. Hreinlát og
skynsöm alþýða verður að vinna að því með
landsstjórn, heilsuhælum og læknum; þessvegna
má ekki berlaveikin eða hennar orsök vera í
þjónustu heimilanna eða á alfaravegi. Þessi um-
getni óþrifnaður var ein þjóðbraut veikinnar.
Stjórnarráðið hefir sett reglur 31/6 1904
um notkun hrákaíláta og hreinsun þeirra 1
samkomuhúsum og opinberum byggingum. Þeim
mun fylgt af sumum, en eigi óvíða eru þó
gólfin sópuð t. d. í búðum án þess að bleytt
séu, og líðst sá óþrifnaður án sekta.
ÍBÍramóii í skógi.
(Þýtt).
Förum hægan, hœgan!
Höfum tima nœgan.
Skoðum skógargeim, —
höll, svn bjarta, hreina,
livolfið snjófgra greina,
bencla í hœðir heim. —
Kaldar geislaglóðir,
gylla freðnar slóðir. —
— Tungl i heiði lilœr. —
. Hrimsins gulltár glitra,
gneistum sindra og titra. —
— Hulda hörpu slœr.
Ekki alls fyrir löngu sendi eitt New-York
blaðið 6 orða skeyti af stað i kringum jörðina.
Eftir 16 minútur og 13 sekúndur var það búið
að fara hringinn og komið til blaðsins aftur.
S)Eí5:'Eí31Si51Ei3l=i=ll=í3Ei5ET=.l=T=ET=JETai=T=iL=T;
m

Brosðurnir.
Et'tir
Rider Haggard. jajg
J
1.
Við víkina dauðu.
Frh.
Á brattri klettasnös fram við strönd Essex
(á Englandi), stóð fögur og frjálsleg stúlka er
Rósamunda hét, hún var af brezkum aðalsætt-
um. Hún var tíguleg ásýndum, með dökkt hár
og dökk augu, fagran litblæ og yndislegan lík-
amsvöxt. Hún var djarfleg og höfðingleg í
framgöngu. Skamt frá henni til hliðar stóðu
tveir ungir menn, tígulegir og vel vaxnir, það
voru frændur hennar, er voru tvíburar, og hétu
Godvin og Wulf. Godvin stóð þar eins og
steingerfingur og krosslagði hendurnar á hjölt-
um sverðsins er hann studdist við, en Wulf
bróðir hans iðaði allur af óþreyju er hann gat
varla dulið.
Godvin var fölleitur og dreymandi, en þrek-
lega vaxinn, en Wulf var snar í hreyfingum,
fráneygur og djarflegur í allri framgöngu og
hinn hermannlegasti.
Rósamunda snéri sér nú að bræðrunum, er
hún varð vör við óþreyju Wulfs, og mælti:
„Viltu nú endilega fara heim Wulf, þó ekki sé
nærri komið sólsetur?11
„Satt að segja var eg að hugsa um,“ svar-
aði hann, „að ætið skyldi tímans gæta, og þar
sem þú ert búinn að tína blómin, er við höfum
sótt svo langt, finst mér vera kominn tími til
heimferðar“.
„Blygðast máttu þín, Wulf,“ sagði hún bros-
andi. „Líttu á hafið og himininn, sem er að
sjá sem ábreiða gerð af gulli og purpura“.
„Eg hefi nú eflaust horft á það hálfa stund,
frænka; mér fanst líka, þar sem eg horfði á
Godvin bróður minn, að eg stæði frammi fyrir
líkneski föður míns í Stangate klaustri.
„Godvin líkist máske einhvern tíma föður
sínum, að minsta kosti er það ósk hans, ef
Guð gefur honum styrk til að framkvæma önn-
ur eins afreksverk og faðir hans gerði“, greip
bróðirinn fram í.