Heimilisblaðið - 01.11.1914, Blaðsíða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
85
einnig hugsanir mínar um Austurlönd, og hið
heilaga strið þar eystra.“
„Sem, því miður, hefir litla hamingju fœrt
okkur“, svaraði Wulf. „Faðir okkar lét lifið í
einu þeirra. Hjarta hans, sem var hið eina er
aftur kom, var grafið þarna niðri í Stangate
klaustri.“
„Var hægt að fá dýrðlegri dauðdaga, en
falla i striði fyrir kross Krists?“ spurði God-
vin. Er ekki enn þann dag í dag minst hetju-
verka hans og dýrðlega dauða. Eg vildi óska
og biðja að mér hlotnaðist annar eins dauð-
dagi?“
„Já, dauði hans var fagur, satt er það“,
svaraði Wulf, og bláu augun hans tindruðu, og
um leið greip hann fastara um handfangið á
sverði sínu. „En bróðir, nú er friður í Jerú-
salem eins og hér i Essex, og útlit íyrir“ . . .
„Friður! Já að vísu er þar vopnahlé í
svipinn“, greip Godvin fram í, „en Pétur munk-
ur sem við hittum hjá Stangate-klaustri, og dval-
ið hefir í Sýrlandi, flutti þá fregn að stríð stæði
fyrir dyrum, því einmitt nú er Saladin soldán í
Damaskus að safna að sér liði frá fjarlægum
héruðum. Prestar hans og herforingjar hvetja
lýðinn til þess að hefjast handa gegn kristnum
niönnum. Þegar það verður, munum við verða
i hóp þeirra er berjast undir krossmerkinu eins
og afi okkar, faðir og föðurbróðir og fleiri ætt-
ingjar vorir hafa gert, Eða ættum við að rotna
hér niður í þessu þoku-landi, þar sem við höf-
úm setið svo lengi heima að ósk föðurbróður
okkar, síðan við komum úr skozka leiðangrin-
um. Eigum við að vinna á ökrum og gæta
hjarða meðan jafnaldrar og jafningjar okkar
herjast móti heiðingjunum; meðan krossfáninn
blaktir og hlóð kristinna manna litar landið
helga“. Frh.
Reiður maður ræðst á annan, en hefnist á
sjálfum sér.
Góð ráð eftirá gagna lítið.
Gjöf ráðvands manns er góð: hann gefur
úr vel fengnum sjóð.
Jafnvel beztu mönnum er ábótavant.
Engin er uppskeran ef engu er sáð.
Eg man vel eftir henni Önnu, sem við köll-
uðum æfinlega Önnu litlu. Hún var vinnukona
hjá foreldrum mínum, þegar eg var harn. Dökka
hárið á henni skygði oflast á hálft andlitið, en
augunum gaut hún llóttalega útundan sér. Mér
þótti þá ósköp Ijótt að sjá flókna kollinn á
henni Önnu, en maður hefir séð svo marga
úfna kolla síðan, og nú er svo komið, að það
þykir „fínt“ að vera mátulega úfinn á hárið,
einkum fyrir ungu stúlkurnar.
Anna var sauðarleg á svip, en þegar hún
reiddist, og það var nú æði oft, þá kom æðis-
svipur í augu hennar. Hún var fjarskalega upp-
stökk hún Anna. Það mátti aldrei orðinu halla,
þá varð hún æfareið, og jós skömmum yfir hvern
sem vera skyldi, eg held, að ef hún stilti skap sitt
við einn fremur öðrum, þá var það helst við mig,
hún hafði gætt mín þegar eg var ungbarn, og
tekið einhverri trygð við mig, annars varð mað-
ur ekki var við mýkt eða blíðu í lundarfari
Önnu aumingjans.
Hún naut heldur ekki sérlegra vinsælda hjá
fólkinu. Flestir gjörðu sér að skyldu að erta
hana og hlæja að henni, og hún galt líku líkt.
Alténd hlakkaði Anna yfir því, ef hinum stúlk-
unum varð eitthvað á, þær höfðu líka horn í
síðu hennar, og vinnumennirnir fyrirlitu hana
og hæddust að henni.
Stöku sinnum bar það þó við að Anna
brosti og gjörði að gamni sínu. Sérstaklega
minnist eg þess eitt sinn er hún var komin í
sparifötin, með hárauðu svuntuna og græna
silkiborðann, það var á töðugjalda sunnudaginn,
og fólkið hafði alt búist beztu fötunum; móðir
mín sagði þá eitthvað á þá leið; „Anna litla
er annars allra laglegasta stúlka!“ Þá var Önnu
skémt, hún roðnaði og leit niður fyrir sig, og virti
brosandi fyrir sér brydduðu sauðskinnsskóna,
og hárauðu svuntuna, sem hinar stúlkurnar sögðu
reyndar að væri ekki notandi til neins. Þær