Heimilisblaðið - 01.11.1914, Blaðsíða 6

86
HEIMILISBLAÐIÐ
hniptu nú líka hvor í aðra og litu glottandi til
'Önnu. Sú var helst lagleg! að liúsfreyja skyldi
bera ]>etta i munninn á sér! En Onnu þótti
vœnt um gullhamrana, eins og svo ótal mörg-
um, bæði körlum og konum.
En góða skapið hvarf fljótt. Anna átti opt í
illdeilum. Hún var spéhrædd, en enginn spar-
aði að hlæja að henni, eg gjörði það ekki frem-
ur en aðrir, þó fann eg til þess aðra stundina
að Anna var aumingi, olnbogabarn gæfunnar,
og þessvegna var það illa gert að gera gys að
henni.
Það var óneitanlega vorkunn, þótt hlátur-
niildir unglingar ættu ilt með að verjast hlátri
að Önnu litlu. Hún var skringileg í stutta, þykka
vaðmáls-pilsinu, með móröndóttu vaðmálssvunt-
una, sem hún stytti venjulega með allvænni
leðuról; sjaldan eða aldrei skildi hún við sig
rauða ullarsjalið, en hnýtti því vandlega ýmist
um höfuð eða herðar. Anna var ekkert álitleg
i þessum búning, samt þótti henni gaman að
líta í spegilinn við og við. Því má eg ekki
gleyma, að þrátt fyrir alt var Anna þó stúlka,
og það fremur ung stúlka, — var búin að vera
þrjátíu og tveggja ára í nokkur ár! Þar að
auki kom nýr vinnumaður á heimilið, um þess-
ar mundir, dálaglegur piltur sem hét Jón. Önnu
þótti það heiður hinn mesti að fá að þjóna
honum, og hún hirti fötin hans sainviskusam-
lega, en þrátt fyrir nærfærni hennar og alúð,
sem kom ýmislega í Ijós, meðai annars þannig,
að Önnu þótt sjálfsagt að draga vosklæði af
Jóni með eigin hendi, og þerra fætur hans á
móröndóttu svuntunni, kom þar þó fljótt, að
Jón snerist í óvinahópinn og erti hana eins og
aðrir, en þá hætti Anna auðvitað að þurka
fætur hans!
Jón var oft fjúkandi reiður við Önnu, verst
þótti honum þó, þegar hinir piltarnir sögðu
honum, að Anna væri vitlaus eftir honum. Það
voru engin hrósyrði fyrir ungan mann. Og Jón
ráðgerði sitt af hverju, hvað hann ætti að gera
Önnu til ills. Loks bað hann mig að hjálpa til
þess, að leika ögn á „stelpu skömmina". Hann
vildi láta mig skrifa Önnu biðilsbréf. Eg þver-
neitaði því, fyrst í stað, en þegar hún Þóra,
sem var besta kunningjastúlka mín, fór að biðja
mig um það h'ka, þá lét eg tilleiðast. Eg gat
haft bréfið svo vitlaust, að jafnvel Önnu kæmi
ekki til hugar að trúa því. Síðan var bréfið til-
búið, stutt og laggott, eins og öll biðilsbréf
ættu að vera, og línuskakt og fult af áslar-
klessum. Svo kom áritanin, „frökenar“-titillinn
efstur á blaði, þvínæst var umslaginu strokið
eftir skemmugólfinu, til þess að bréfið bæri það
með sér, að það hefði komist í manna hendur.
Daginn eftir brá Jón sér til næsta bæjar. Eg
sat við baðstofugluggann, þegar liann kom gang-
andi heim i hlaðið. Nú var hanu með bréfið í
vasanum. Hann gekk rakleitt inn og eg laum-
aðist fram að uppgöngunni til þess að heyra
hvað fram færi niðri. pr],
luðlegð lífsins.
Það er ekki gull eða fjársjóðir, sem gera
lífið auðugt. Lög þess eru á annan hátt. Fá-
tækastur allra er sá, sem svíkur gott markmið,
eða selur Jsannfæringu sína fyrir auð eða háa
stöðu. Sá er selur sjálfan sig verður hvorki sér
né öðrum til blessunar.
Auðlegð lífsins er innifalin í því, að eiga
hugsjón, sem vert er að leggja þægindi lífsins
og jafnvel sjálft lifið í sölurnar fyrir. Hafi mað-
ur fundið hana, þá ríður á að víkja ekki frá
henni, kvað sem ]>að kostar? Þar sannast það,
að sá, sem fórnar lífi sínu, mun fá því borgið.
Lifi maður fyrir „alt og ekkert“, verður maður
sjálfur „alt og ekkert“. En lifi maður fyrir
mikilsverða hugsjón og meti alt annað sem
auka-atriði, verður hann mikilmenni.
Lauslega þýtt úr Bondemanden at'
Br. J.
Hinu óhjákvæmilega tökum vér með ró.
Mannkosta fegurð er betri en útlits fegurð.
Sá er virðingarverður, sem vinnur eftir megni.
Gerðu háar kröfur til þín sjálfs fyrr en til
annara.
Sannleikurinn er í guði. Oss er veitt að
mega leita hans.