Heimilisblaðið - 01.12.1914, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
93
Og þeir yfirgáfu hús Artabans einn af öðr-
um, og hann varð eftir, einmana. Hann stakk
dýrgripunum þremur í belti sér, og stóð lengi
og virti fyrir sér eldinn á altarinu. Loks dró
hann til hliðar þungu dyratjöldin og gekk út á
milli „Porfyra“-súlnanna út á svalirnar.
Hvítleit þoka grúfði yfir austurhluta lands-
ins, en í vestri var heiðskýrt. Saturnus og
Júpíter virtust vera sein tengdir fast sanian. I
þeirri andrá, sem Artaban leit það, birtist stál-
blár neisti i dimmunni; hann tindraði í fyrstu
i purpura- og litrauðum lit, svo varð hann
bleikur eins og safran, og loks lýsti hann eins
og skinandi bjart ljós. Artaban laut höfðinu
hátiðlega og birgði andlit sitt í hönduni sér.
„Sjá! Þetta er merkið. — Konungurinn kem-
ur. — Eg vil ganga til móts við hann og lúta
honum!“
Alla nóttina hafði hinn ágæti hestur Arta-
bans — Vasda — beðið reiðtygjaður með ó-
þolinmæði herra sins. Þegar í dögun — áður
en hvíta þokan var með öllu horfin og fugl-
arnir tóku að syngja, sté Artaban á bak gang-
vara sínum, og hélt af stað hið fljótasta, sem og
var honum áriðandi, ef hann átti að geta hald-
ið loforð sitt við félaga sína — Magarana —
sem biðu hans, þvi að hann varð að fara 150
„parasang“, en hann gat ekki farið lengra en
15 á sólarhring. Hann reið fót fyrir fót ofan
brúnar hliðar Orontesfjallsins. Hann hélt beina
leið yfir hið nisiska sléttlendi, og fór hratt um
hin frjósömu Konkabors-engi og ekrur. Oft varð
hann að leggja leið sina fram hjá auðum og
kuldalegum fjallaskörðum, þangað til hann að
lokum á 10. degi að næturlagi náði inn fyrir
múrarústir Babýlonar.
Reiðhesti Artabans voru nær þrotnir kraftar,
on Artaban hélt enn leiðar sinnar yfir háslétt-
nrnar, án þess að nema staðar. Þegar myrkrið
skall yfir, var eins og hesturinn alt í einu fengi
hoð um að fara gætilega — Það var auðsæi-
legt, að hann hafði hugboð um einhverja hættu
eða örðugleika. Hann hímdi með höfuðið og
eins og mældi hvert spor, sem liann steig.
Loks nam dýrið stað, og tók andköf, og skalf
alt eins og í ofsahræðslu; það hvesti augun á
dökka þústu, sem lá undir döðlutré einu.
Artaban sté af baki. Hann sá í veikri birtu
mánans mannveru, sem lá þvert um veginn.
Hinn fátæklegi búningur hans, og sérkennilegu
andlitsdrættir báru þess vott, að hann var Hebrei.
Þurra, gula húðin á líkama hans sýndi það
ljóslega að hann var hitasjúkur, og jafnvel
fanst dauðakuldinn leggja af höndum hans. —
Artaban sneri sér frá honum með aumk-
unarsvip. En um leið heyrði hann þungt and-
varp stíga frá brjósti hans. Mögru fingurnir
höfðu gripið um kirtilfeld Artabans, og héldu
honum föstum. Hjarta Artabans nam nærri
stað við hugsunina um þessa töf á hinu áríð-
andi ferðalagi hans. Átti bann að nema stað
þarna, til þess að hlú að deyjandi útlendingi.
Ef hann kæmi ekki á ákvæðistíma, mundu fé-
lagar hans álíta, að hann væri hættur ferðinnL
Þeir mundu leggja at stað án hans — hann
mundi ekki ná takmarki sínu! En héldi hann
nú tafarlaust af stað, mundi Hebreinn láta lífið
þarna. Átti hann stutta stund að líta Ieiðar af
stjörnunni og boðskap hennar, til þess að rétta
deyjandi Hebrea eitt glas af vatni?
Hann gekk til hins deyjandi manns, tók
hann upp og bar hann að hæð einni. Langa
stund sat hann við hlið sjúklingsins, og reyndi
á alla lund að veita honum linun jijáninga hans,
eins og sá, sem vit ber á læknandi jurtir. Seint
og siðar tók sjúklingnum að vaxa kraftur aftur
— nokkru síðar sat hann uppréttur og leit á
Artaban.
„Hver ert þú, — og hversvegna hefir þú
lagt fram krafta þína lil þess að kalla mig til
lífs aítur?“ spurði hann, með hreim máls þessa
lands.
„Eg heiti Artaban — Mogærinn frá Ecbal-
ana, — er á leið til Jerúsalem á fund konungs
Gyðinga, sem á að endurleysa mannkynið. Nú
Þori eg ekki að dvelja lengur, því að föruneyt-
ið, sem beðið hefir mín, fer ef til vill af stað
án mín; hér er það sem eg á eftir af vini og
brauði og læknalyfjum.
Gyðingurinn lyfti höndum til himins og mælti:
„Guð Abrahams, ísaks og Jakobs blessi þig.
Ekkert á eg til þess að gefa þér til launa —