Heimilisblaðið - 01.01.1915, Blaðsíða 6

4
HEIMILISBLAÐIÐ
fram sandbleytunni. Þögnin var að eins rofin
af skrækhljóða niáfum og sjávarniðnum. Engin
mannleg vera sást, enda var vegur þessi ekki
fjölfarinn. Fiskimenn komu þangað að eins ein-
stöku sinnum.
Þegar sólin var að ganga til viðar nálguð-
ust þau víkina. Þau sátu öll vel á hesti, enda
öll vön reið. Hestur Rósamundu var grár að
lit. og hafði faðir hennar gefið henni hann. Það
var mesti stólpagripur, annálaður fyrir þrek og
eftir því þægilegur til reiðar.
Hestar bræðranna voru ekki eins léttir á
sér, en vel tamdir stríðshestar, er hvorki óttuð-
ust óp né vopnaglamur; en ruddust áfram þeg-
ar þeir voru knúðir, og stóðu kyrrir er þeim
var sagt.
Nokkra faðma frá víkinni var landræma
þakin kjarri, og voru þar innanum eikitré á
stangli. Þessi landspilda lá meðfram veginum á
spotta er lá uppámóti. Þar var æfagamall veg-
ur er bygður bafði veriö í sambandi við brú
eða steinboga úr óhöggnu stórgrýli, 40—50
metra út á víkina, auðsjáanlega til skjóls fyrir
fiskibáta eða flutningaskip, er vel gátu legið
við hana um fjöru. Nú var fremri endi henn-
ar hruninn í sjó, en að ofanverðu var hún
traust en ógreið yfirferðar.
Þegar þau komu uppá hæðina, kom Wulf,
er fyrstur fór, auga á mannlausan hát, er lá
bundinn við steinbrúna.
„Það lítur út fyrir að fiskimennirnir þinir
Rósamunda, séu lentir og hafi gengið upp til
Bradwell-þorpsins“, sagði hann.
„Það er einkennilegt“, sagði hún með ákafa,
„þvi hingað konia fiskimenn örsjaldan nú orðið“.
Hún stöðvaði hest sinn eins og hún ætlaði að
snúa við.
„Hvort þeir eru vanir að koma hingað, veit
eg ekki“, greip Godvin fram í, „en liitt er víst
að þeir hat'a nýlega yfirgefið þenna bát“. Hann
stóð nú uppi i ísíöðunum til þess að litast um.
„Að líkindum þurfum við ekki að óttast mann-
lausan bát.“
Þau héldu síðan áfram niður að steinbrúnni.
Alt í einu heyrðu þau hávaða fyrir aftan sig,
og varð þeim litið við, brá þeim þá mjög í
brún er þau sáu hóp vopnaðra manna koma
hlaupandi með brugðnum sverðum. Þeir voru
sex til átta saman. Á höfði höfðu þeir hjálma
eða leðurhúfur, með þykkar blæjur fyrir andlit-
inu, er vofu aðeins með götum til þess að sjá
í gegn, án þess þeir yrðu þektir.
„Þetta er fyrirsat! vélræði!" hrópaði Wulf
og dróg sverð sitt. „Fylgið mér fljótt á Brad-
well veginn.“ Svo knúði hann hestinn spor-
um er ætlaði að þjóta afram, en hann tok aft-
ur sterklega í taum hans og stöðvaði hann.
„Guð minn góður!“ kallaði hann upp yfir
sig. „Þar eru þeir þá ennþá fleiri!“
Nú kom i Ijós nýr hópur vopnaðra manna
á Bradwell veginum. Meðal þeirra var maður
einn hár vexti, er ekki virtist bera annað vopna
en stóran boginn hníf í belti sér, en var í brynju
undir skikkju er lá lauslega á öxlum bans.
„lil bátsins!“ hrópaði Godvin, en hávaxni
maðurinn rak upp einkennilegan hæðnishlátur.
Þau riðu nú út á steinbrúna, þvi um ann-
að var ekki að velja, aðrar leiðir voru þeim
varnaðar, á aðra hlið var aurbleytu-fen en á
hina skógi vaxin hæð, er ekki var hægt að ríða
yfir. Þegar þau nálguðust bátinn, sáu þau, að
hann var íestur með keðju og lás, er ekki var
hægt að höggva sundur né opna fljótlega, og
skildu þau nú hvers vegna maðurinn hafði
hlegið.
„Farið þið bara í bátinn!“ kallaði einhver
hæðnislega, „eða að minsta kosti látið ungfrúna
i hann, svo við losnum við að bera bana út f
hann með valdi“.
Rósamunda fölnaði, og Wulf brá litum;
hann greip traustu taki um handfang sverðs
síns. Godvin var rólegur og alvarlegur sem
venja hans var; hann reið nokkur skref áfrain
og sagði stillilega:
„Hvers óskið þið? Segið okkur það, ef þið
hafið nokkurn drengskap til að bera. Séu það
peningar, þá böfum við þa enga, en vopn okk-
ar og hestar vona eg verði ykkur dýrkeyptir.“
Hávaxni maðurinn, sem virtist vera fyrirliði
hinna, gekk nær ásamt öðrum til, er hann tal-
aði við í hálfum hljóðum. (Frh.).