Heimilisblaðið - 01.12.1915, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
93
vetur, og fanst ekki fyr en löngu síðar, og var
þá alt dautt. Sonur hans uppkominn fórst nokkru
síðar voveiflega og sjálfur misti hann heilsuna,
og lifði svo mörg ár bilaður á sál og líkama.
Fóru þá efni hans óðum þverrandi svo að hann
dó loks sem niðursetningur hjá Jóni á Felli.
Þorst. Finnbogason.
Irisiindómslaus menning.
Ýmsir vitna í það nú, að það komi aldrei
og hafi aldrei komið áþreifanlega í Ijós, en
einmitt á þessum siðustu og verstu tímum,
hversu kristnar þjóðir beri litið af hinum heiðnu,
jafnvel séu heiðingjarnir eftirbreytnisverðari.
Þegar um styrjöldina miklu er talað, þá er
sagt: Þetta eru nú kristnu þjóðirnar, o. s. frv.,
og svo bæta þeir við, að nú sé sýnt, hve lítið
kristindómurinn megni að bæta og göfga heim-
inn.
En, — hún verður ekki kristindóminum að
falli styrjöldin, heldur kristindómslausu sið-
menningunni sem einmitt sat í öndvegi með-
al mentaþjóðanna i Evrópu fyrir styrjöldina.
Hún þurfti ekki á guðdómi Krists að halda.
Hann var aðeins einn af mikilmennum heimsins,
— máské sá mesti og bezti — og kenningar hans
voru mannkyninu nauðsynlegar, — siðmenning-
in þurfti að grundvallast á þeim, svona að
nokkru leyti. — En sá Jesús Kristur, sem Nýja
testamentið og postularnir boða mannkyninu,
— sá Jesús gal ekki samrýmst „kröfum tím-
ans“. Kjarni jólaboðskaparins fór fyrir ofan
garð og neðan, en hjómið sat eftir. Hinn auð-
nijúki lítilláti, sem fæddist í jötu fjárhirðaranna
átti ekki samleið með þeim, sem fullir voru
hroka og sjálfbyrgingsskapur. Hinn saklausi
og hreini gat ekki samrýmst hrekkvísi og slægð
heimsmenningar nútímans. — Nei, — hin guð-
dómlega kærleiks- og réttlætiskenning Jesú
Krists var vikin úr hjörtum mannanna, en taum-
laus hroki, eigingirni og andvaraleysi komið þar
í staðinn. Ekki vantaði það, að menningar-
löndin svokölluðu, áttu margar og fagrar kirkj-
ur, — en áratug eftir áratug höfðu þær staðið
því nær tómar. Um annað var að hugsa. —
En Guð lætur ekki að sér hæða. þegar hroki
og ofmetnaður heimsmenningarinnar hafði náð
sínu hámarki, þá komu syndagjöldin, og nú
stynur allur heimurinn undan syndahegningunni
þungu, sem hlaut að koma.
En hinn eilífi kærleiki, sem kom í heiminn,
mun sigra. Sú heimsmenning, sem gengið hef-
ir undir fölsku nafni, er nú hrunin, og í sárri neyð
munu mennirnir aftur snúa sér til höfundar
lífsins, sem englarnir sungu um fyrir utan múra
Jerúsalemsborgar nóttina helgu: „Friður á
jörðu og velþóknun Guðs yíir mönnunum“.
fíGir áttræðir öldungar.
Á þessu hausti hafa tveir merkismenn þjóð-
ar vorrar náð áttræðisaldri.
Fyrverandi bankastjóri Tryggvi Gunnars-
son varð 80 ára hinn 18. október. Var hon-
um í tilefni af því haldið fjölment samsæti hér
i Reykjavík og var yfirleitt mikið um dýrðir,
en þó ekki um of, því alls góðs er Tryggvi
maklegur og geta landar hans aldrei sýnt hon-
um of rnikinn vott þakklætis og virðingar. Auk
þess, sem hann í verklegum framkvæmdum
hefir unnið Iandinu meira gagn en samtíðar-
menn hans alment og af meiri ósérplægni, þá
hefir hann unnið að því með sama dugnaðin-
um og álruganum að glæða og göfga siðferðis-
tilfinningu þjóðar sinnar, lyfta henni á hærra
menningarstig. Uuga kynslóðin sem heimsækir
höfuðstaðinn, ætti að skoða alþingishúsgarðinn.
Hann er verk Tryggva. Þar sér hún hvernig
hún fær prýtt íslenzku sveitaheimilin. Unga
fólkið á að lesa Þjóðvinafélagsbækurnar, t. d.
Almanökin og Dýravininn. Þar birtist göfug-
leiki Tryggva í meðaumkvun með málleysingjum
og ýmsum frumsömdum eða þýddum gullkorn-
um eftir merkustu menn heimsins. Og það gleður
Tryggva sjálfsagt mest af öllu efhin uppvaxandi
kynslóð vildi taka hann til fyrirmyndar i öllu
sem gott er og fagurt. Hann getur tileinkað sér
orðin: „íslandi alt“.