Heimilisblaðið - 01.02.1918, Page 4

20
HEIMILISBLAÐIÐ.
að það kæmi sem fyrst og mest og víSast, held-
ur en ríkið Guðs á himnum. Og þó að þeir
hafi beðið: „Verði þinn vilji, svo á jörðu sem
á hirnnum", þá hefir þeim yfirsést eða gleymst,
eða legið í réttu rúmi, með hverju og hvernig
Guðs vilji verður; eða þeir hafa ekki skilið eða
kært sig um, hvar og hvílíkur vilji himneska
föðursins er, eða þá haldið í minna gildi en
sinn eiginn veraldlega vilja, og sína ofmetnað-
arfullu og blindu eigingirni. Þetta er eg alveg
viss um, að er aðalorsökin til óskapanna og ókjar-
anna hræðilegu og hörmulegu, sem nú ganga
með báli og brandi yfir löndin; og þarnæst hin
almenna efnishyggja og veraldarmunaðarást og
eftirsókn, sem sjaldan eða aldrei hefir verið al-
gengari og meiri meðal þjóðanna en nú var orðið.
Af þessu finst mér og skilst, að nú um
stund muni þjóðum og mönnum vera synjað
um „daglegt brauð“; að „faðirinn, sem er á
himnum", vilji ekki lengur fyrirgefa skuldirnar
hinum sérgóða og kærleikslitla hpimi; ekki leng-
ur fielsa frá illu, heldur láta nú leiðast í freistni
— i hina þyngstu og heitustu raun, flestar þjóð-
ir og flest þjóðanna börn. — Af því að synda-
mælir svo margra hefir verið svo fullur. En
maður, littu þér nær og sjálfum þér þó næst.
Hér utn alt land hefir líka mjög verið kvartað
undan gamla árinu; og fjöldi manns í landi
voru óttast nú og kvíðir, og sumir eru ekki ör-
væntingu fjærri. Og því verður ekki neitað,
að þótt það, sem hér amar að, sé, og vonandi
verði, smáræði og hégómi hjá því, sem flestar
aðrar þjóðir verða nú að líða, þá hefir gamla
árið verið almenningi hér óvenju erfitt og stríð-
samt; og eftirlætur nú þessu nýja ári, að minsta
kosti „bænduf og búalið alt“ þreytt og dapurt,
og veikara en áður til sóknar og varnar í lífs-
baráttunni. Og ofan á þetta alinnlenda óáran
bætast svo hinar illu afleiðingar heimsstríðsins.
En ætli þá Iands og þjóðarbölið hér standi í
líku sambandi við notkun og meðferð „Faðir-
vorsins“, eins og vér getum hugsað og jafnvel
hljófum að hugsa um heimsstyrjöldina?
Eg veit það ekki, og eg má og vil ekki
<fæma: En lítið nú í kringum yður og litist
um, nær og fjær í þjóðlífinu og mannlífinu okk-
ar. Finst og sýnist yður það vera, eins og
skynsemi og samvizka segir að vera ætti og
þyrfti, eða mjög líkt því sem Jesús Kristur kendi
og sýndi að vera skyldi ? Finst og sýnist yð-
ur, að allir eða næstum allir, séu góð börn
föðursins á himnum? Finst og sýnist yður,
að nafnið hans sé mjög vel helgað meðal vor;
finst og sýnist yður, að mikið sé beðið, reynt
og framkvæmt til þess, að „hans riki komi“ og
hans vilji verði svo á landi hér sem á himn-
um? Finst og sýnist yður ekki einmitt þvert á
móti, að hér liafi verið lil mikið af því gagn-
stæða: Af hóflítilli heiinselsku; af lakmarka-
lítilli sjálfsdýrðarfýkn og lílt seðjanlegri eigin-
girni, valda- og yfirdrotnunar-eftirsókn; af van-
þakklætisfullri óánægju, mögli og eiruleysi; af
alvörulausri léttúð, losæði og stefnuleysi; af
trygðasnauðri óeinlægni, ofmetnaði, öfund, rógi,
yfirgangi, rangindum og inörgu og mörgu slíku;
og loks ótrúlega lítil hugsun og tilfinning og
hirðusemi um andleg og eilíf efni, þau efnin,
sem mölur og ryð geta ei grandað, þjófar ekki
stolið, eldur ekki brent, og jarðneskt vetrarfar
ekki felt né fargað — og sern sálin ódauðlega
á og þarf að lifa við, þegar líkaminn dauðlegi
líður undir lok, eins og alt annað jarðneskt á
sínum tíma.
Finst og sýnist yður ekki, að það sé nú að
sýna sig nær og fjær 'í fieimi þessmn, sem hei-
lög ritning segir: að „syndin sé þjóðanna skömm“
og „lands og lýða tjón“. Eg játa, að mér finst
og sýnist þetta alt. — En hvert stefnir þá jietta
alt; hver er tilgangur og takmurk syndagjald-
anna allra? Mér dettur aldrei í hug, að hinar
illu ófarsældar-afleiðingar synda rninna eða ann-
ara séu bræði- eða reiðirefsing föðursins á
himnum; því eg trúi þvi, að heift og reiði eiga
elcki heima hjá honum. En eg trúi því, að hann
láti hverja synd fiafa sína afleiðing, og þá eld-
sáru afleiðingu koma yfir þá, „sem syndina
drýgja“, til þess að þeir hafni syndinni, taki
sinna- og háttaskifti, og verði betri, fullkomnari
og farsælli, á líkan hátt og góður faðir eða
móðir lofar barninu sínu að brenna sig á eld-
inum, ef það vili ekki annað en ganga út í
hann, svo að það siðan „forðist eldinn“, og