Heimilisblaðið - 01.02.1918, Síða 6

HÉIMILISBLAÐlfí
hungruðu og nöktu, já, fyrir öllum þeim þús-
undum og miljónum, sem nú eiga bágt, — þúsund
sinnum bágara en nokkur hér, og heitum á al-
máttuga miskun Guðs, að stytta nú þenna þunga
þrautatíma, og láta nú þetta nýár gera skjótan
og góðan enda hörmungastríðsins meS sigri
sannleikans og réttlætisins, og kærleikans, sem
græði sárin og afþerri tárin, sem nú svíðn og
brenna. — Já, biðjum án afláts fyrir sjálfum
oss og öðrum, og fyrir lífs og liðnnm, að þelta
nýár megi verða frelsunarár frá sem flestu illu
og aumiegu frá fyrri tíma, og hjálpræðisár til
fullkomnunar og farsældar á komandi tíma hér
hjá oss, og alstaðar annarsstaðar.
Og gleymum aú ekki að þakka, vér, sem
höfum svo margt og mikið að þakka, fram yfir
svo ótal marga aðra, bæði nær og fjær, enda
þótt margt hafi amað að, og margs og mikils
sé að biðja, — þakka fyrir líf og heilsu, nægi-
legt daglegt brauð til þessa, hlífð og varðveizlu
frá voða öllum, vondum dauða og slysaföllum.
— Kveðjum svo gamla árið, og heilsum nýja
árinu, með því trausti, að allar góðar bænir
vorar og annara verði á þessu ári heyrðar og
veittar í Jesú nafni. —
Kvöidbæn.
ÍPar vel, þú dagur, nú skal nótt
mér náðir lúnum veita.
Svefn á augu sigur skjótt,
sorg er gleymd og þreytu!
Tak mig, Guð, i gœslu þina.
Geisla send i drauma minal
í trú og von þér, fuðir. fel
eg framtið mina alla.
Því þig eg md, eg veit það Vet,
minn vininn beeta kalla!
Þú elskar mig, og likn þin lcetur
Ijós mér skina — daga' og ncetur! —
Gr. Úf,
Barnið hermannsins.
í sumar sem leiS sá eg oft ungan mann og
lítinn dreng í Lúxemborgar-garðinum, þegar tók
að rökkva. Þeir héldu alt af saman.
Ungi maðurinn var svo nauðalíkur Hinriki
konungi fjórða. Hann hafði bogið nef og upp-
strokið, strítt skegg, eins og hann, og góðlegan
og gletnislegan svip eins og hann. Hann var
haltur litið eitt, en annars var hann vel vaxinn,
grannur og liðlegur og alt bar vott um að hann
væri frábærlega þolinn.
Drengurinn litli var alt öðruvísi í hátt. Ilann
var mjúkur, hvítur og rjóður á hörund, blá-
eygur og hárið ljóst og silkimjúkt. Hann var
ekki fullra fjögra ára.
Það mátti sjá af öllum viðvikum hins unga
manns, að hann hafði hina mestu ást á drengn-
um og drengurinn unni honum í móti með inni-
legustu blíðu og vildi aldrei við hann skilja.
Við sátum allir á sama bekknum í garðinum
eitt kvöldið og horfðum á sólina, þegar hún var
að ganga til viðar í allri sinni dýrð og brá gull-
rauðum bjarma yfir sjóndeildarhringinn. Þá fór-
um við að tala saman.
Hann sagöi mér, að hann hefði verið í stríðinu,
kúla hefði komið í fótinn á sér, svo að hann hefði
ekki verið fær til herþjónustu.
„Og í hjálparliðinu var engin þörf á mér, þar
voru nógir fyrir!“ sagði hann. „Mér mundi hafa
fundist mér ofaukið. Eg vildi því heldur fást við
að smíða og bæta skó handa hermönnunum, —
góða, trausta skó, vatnshelda skó, sem þeir yrðu
ekki sárfættir af að ganga á á þjóðvegunum. Mér
fanst eg gera meira gagn með því, og svo hefi eg
þá ofan í hann, dreng-hnokkann þarna, og sjálfan
inig, með því.“
„Er það sonur yðar?“
„Nei, því miður! Eg vildí, að svo væri, en
það er hann reyndar ekki. Nei, eg rakst á hann
í sorphaug í þorpi einu og þar var svo mikill
ódaun, að eg skil ekki, að hann skyldi ekki hafa
kafnað. Já, hvað átti eg að gera? Eg tólc hann
og hafði hann hjá mér. Hvort mér þykir eklci
vænt um drenginn!“ .