Heimilisblaðið - 01.02.1918, Side 12

28
HEIMILISBLAÐIÐ
hún gœti veriS viS hendina, til þess aS hleypa
manni sínum inn, þegar hann kæmi. ÞaS fór
hrollur um hana, þegar hún hugsaSi til þess,
hvernig hann mundi þá verSa á sig kominn.
BrúSkaup dóttur hennar átti aS standa dag-
inn eftir. Nú, þegar Anna fór aS hugsa um
þaS ait, sern hún hafSi orSiS aS þola, þá breytt-
ist sú ást hennar í beiskju og reiSi, sem alt
til þessa hafSi streymt svo ríkulega frá hjarta
hennar til þess manns, sem hún beiS nú eftir
aS kæmi heim aftur, og haíSi vonast eftir aS
hún gæti lifaS meS þaS sem eftir var æfinnar,
ílekklausu og dygSugu lifi.
Anna sat nú svona uppi; en hvaS nóttin
varS henni löng og þreytandi; hún hlustaSi á
ganginn í klukkunni, heyrSi hana slá hvern
tímann af öSrum, þungutn og seinum slögum,
þangaS til dagur rann, og hún gáSi út, tii aS
vita, hvort Kobbi svæfi enn fyrir utan dyrnar.
Já, þar lá hann enn og svaf eins og selur á
jaka. Sá yrSi fallega til reika eSa hitt þó held-
ur, tii aS ganga í kirkju með syni sínum að
morgni. Samt yrði þá runnið af honum að
iíkindum, þegar hann vaknaði. í þessum hug-
ieiðingum gekk Anna hrygg og lijartasjúk inn
í svefnherbergi sitt fleygði sér upp í rúmið við
hliðina á dóttur sinni.
En hún gat ekki sofnað; henni var svo órótt
innanbrjósts, og svo var eyra hennar alt af á
verði til aS taka eftir vesalings glataða mann-
inum hennar. Spörvarnir fóru nú smám sam-
an aS kvaka á húsgaflinum og móvagnar aS
renna eftir götunni áleiðis til kaupstaðarins,
daglaunamennirnir að þramma á þungum skóm
til akurvinnu sinnar; en enginn Georg kom, eng-
inn Georg! og loks féll hún í svefn.
Þegar hún var búinn að sofa svo sem tvo
tima, þá vaknaði hún við það, að Ester kallaði;
„Mamma!“ hann pabbi er við hurðina. Þú
ættir helzt að ljúka upp fyrir honum sjálf“.
„Það vil eg“, sagði Anna og spratt fram
úr rúminu í snatri og fleygði einhverju af föt-
um yfir sig: — „það vil eg“, sagði hún með
beisku bragði og beit á vörina.
„Vertu ekki of byrst við hann, mamma“,
sagði Ester í bænarrómi, „þetta er nú í sein*
asta sinni, Kobbi fer á morgun“. MeSan mamma
hennar var að ganga niður stigann, þá fór
Ester á fætur; hjarta hennar var fult af ást
og hamingjudraumum — hvernig átti hún að
geta verið sorgbitin, þar sem hún átti að verða
konan hans Hinriks á þessum sama degi? Hún
var búin að leggja brúðarskartið alt í kringum
sig, ekki var annað effcir en að fara í það, og
hún ætlaði að fara að skoða það með hinni
saklauslegu glysgirni yngismeyjarinnar, en þá
heyrir hún óp í sömu svifunum, og verður
óttalega hverft við, svo heyrir hún annað og
enn annaö, — það var rödd móður hennar!
Ester stóð nú þarna náföl og titrandi af ótla
og þrýsti höndunum fast að brjósti sér, til að
draga úr hjartslættinum. Hvað gat liafa kom-
ið fyrir? Nú heyrði hún mái fleiri manna niðri,
karlmanna: hún fór að reyna að klæða sig, til
þess að geta komist ofan til að spyrjast fyrir
um það, hvað um væri að vera. Alt i einu
heyrir hún, að kallað er: „Hvar er Ester, hvar
er hún systir mín?“ Þá heyrði hún að gengið
var hratt upp stigann og í sömu svifunum snar-
aðist Georg bróðir hennar inn i stofuna bleik-
ur eins og dauðinn og alveg eins og óður mað-
ur í bragði.
Nú heyrðist fótatak margra manna niðri,
og Ester hljóp til dyra, en Georg þreif hana í
arma sér.
„Bíddu við!“ sagði hann með ákefð, „eg
skal þér alia söguna. Kobbi náði í pabba í
gærkveldi og fekk hann til að drekka“. —
„Já, við vitum það, en Hinrik! Ó, hvar er
hann?“
„Hinrik komst að því og sagði mér það;
við gengum svo báðir út til að leita hann uppi;
eg leitaði í eina áttina, en hann í aðra. Það
eru nú tveir tímar liðnir siðan að mér var
sagt, að pabbi væri svo að segja nýgenginn út
úr „Plógnum" í Jakobsgötu, og að Hinrik hefði
komið þangað svo að segja í sömu svifunum
og gengið siðan út til að leita að honum; þetta
gerði mig mjög rólegan, svo eg hugsaði, að það
væri réttast að eg færi heim til að vita, hvorl
hann væri kominn“. Meira gat veslings dreng-
urinn ekki sagt fyrir gráti.
„Hefir pabba hlekst nokkuð á?“ spurði
Ester,