Heimilisblaðið - 01.06.1918, Side 9

HEIMILISBLAÐIÐ
89
ekki láta á sannast, að hann, lærður mað-
urinn, gæti orðið hræddur við halastjörnu;
en af þvi að hann var búinn að æsa taug-
arnar undii', sumpart með því að drekka
heldur meira af brennivíni og vatni, heldur
en hann hafði ætlað sér, þá var hann svo
berskjaldaður fyrir öllum áhrifum, eins og
þegar hræðslugæði hans var sem mest á
bernskuárum hans. Þegar haun var nú
seztur í lestrarstofu sina, þá var eins og
honum fyndist stjarnan bjarta, kyrra og
rólega, skína i öllum sinum ljóma á hjarta
hans og enni og enn stæði gatan i myrkr-
inu með heilum skara af áhorfendum sér
fyrir augum og hljóðin í dauðhrædda fólk-
inu, dimm og kveinandi, hljómuðu sér fyrir
eyrum. Hann brá höndum fyrir augu sér
og íór að hugsa um að hann lifði á ólta-
legum tima. Hann vildi að hann gæti alt
af sofið, en viti menn — þrjár jarðarfarir
áttu að verða daginn eftir! Hann var hrædd-
ur um að hann gæti ekki sofnað, þó að
hann færi að hátta; þó væri enn verra að
vera alt af á fótum; ekki gæti hann heldur
lesið neitt þessa nóttina, en ekkert veiklaði
taugarnar meira en andvakan. Hann stóð
þvi upp og gekk að skápnum sinum. Ef
ookkurn tíma væri ástæða til að fá sér
hjartastyrkingu, þá væri það nú, þvi að
hvernig ætti hann að geta gegnt embættis-
skyldu sinni, ef honum kæmi ekki dúr á
auga, þar sem svo margar jarðarfarir lægju
fyrir daginn eftir? Fyrst helti hann á glas
at meðalinu sfnu, sem hann kallaði, siðan
^ró hann upp ílösku með svefnjurtar-safa
(ópium) og hné svo i það dá og dvala,
sem er bezla huggun ónytjunganna.
FJÓRÐI KAPÍTULJ.
í’eir menn voru til í þorpinu, sem lilu
ah öðrum augum á himintáknið nýja. —
Kvöldið hið sama, sem fólkið þyrptist sam-
an á götunum til þess að masa um þessa
undrasjón, halastjörnuna, þá var Maria
stödd i húsi Jóns Billiters, og hefði hún
e verið þar, þá hefði ástandið þar verið
svo, að ekki hefði getað aumara verið.
Ivona Jóns lá alt kvöldið með óráði og var
alt að tala einhverja endaleysu og María
gat ekkert gert annað íyrir hana en að
ganga við og við að rúminu hennar og tala
dálítið við hana, hagræða koddanum og
leggja kalda hönd á ennið á henni; eitt af
börnunum, sem var að deyja, hékk á hinni
öxlinni á Maríu. Og þar kom, að auðsjá-
anlegt var, að veslingurinn litli var kominn
að dauða; hefði hún hreyft sig einhverja
vitund, þá hefði það getað sloknað út eins
og kulnað skar. Höfðinu hallaði það að
öxl hennar, hendurnar mögru hengu niður
aflvana og fæturnir litlu lágu í kross i
skauti hennar, ekki annað en skinin bein-
th; Maria gat þvi fundið hvert sárt og
þungt andtak, sem barnið tók. Nú bar
svo undir, að hún settist gagnvart glugga
og úr þeirn glugga mátti sjá upp yfir fells-
brúnina á löngu svæði; glugginn stóð af
hendingu opinn. Nú var hægt að opna alla
glugga, þar sem »góða stúlkan« hafði verið
og væri þeim lokað, þá voru þeir svo hrein-
ir og skærir, að sól og tungl gátu skinið
inn um þá i fullum ljóma.
Haustið var komið. Fað var næsta þurt
og heitt veður þetta kvöld, sjúklingarnir
voru þrír þarna inni og þurftu á öllu þvi
ferska lofti að halda. sem hægt var að veita
sér. Maria sat nú þarna hreyfingarlaus og
einblindi á fjallsbrúnina og sá hverja stjörn-
una renna upp af annari. En við og við
ávarpaði hún bliðlega vesalings sjúklinginn,
sem lá í óráðinu i hinu herberginu til þess
að hún skyldi ekki lialda að hún væri ein-
mana, eða ef unt væri, beina hugsunum
hennar að einhverju verulegu; en svo var
Játvarður litli á þriðja leitinu; hún þurfti
að friða hann. Hann lá i litlu hefilspóna-
íleti i einu stofuhorninu, vanstiltur, óþolin-
móður og sárbað um hjálp, sem hún gat
ekki veitt. Hverjum manni öðrum en Maríu
mundi hafa fallist hugur við kveinstafi
hans; en menn vissu aldrei til að Maria
týndi jafnvægi lundar sinnar, enda þótt
fáum konum hafi borið hryllilegri ástand