Heimilisblaðið - 01.06.1918, Side 14

HEIMILISBLAÐIÐ

FIMTI KAPÍTULI.
Þetta kvöld naut Maria meira frelsis og
næðis en hún hafði notið margar undan-
farnar vikur. Ekkert var að gera hjá Bil-
liter, nema að sitja hjá henni og snikkar-
ann hafði hún beðið um kistur utan um
lík lillu drengjanna. Hin sjúka móðir hafði
einskis spurt og virtíst vera rænulausari en
svo. að hún tæki eftir nokkru, sem gerðist
fyrir augum hennar. Nú lá hún kyr og ró-
leg og Maríu fanst það vera mikil fró og
léttir fyrir sig. Hún var búin að fá sér
hressingu — hún mintist oft á það á seinni
árum, hvers virði sú hressing hefði verið
fyrir sig —, en það var kalt vatn og hrein
föt og stykki af lambakjötssteik, sem veit-
ingakonan væna í »Plóg og heifk hafði
sent henni, ásamt víni, sem hún geymdi
handa þeim, sem voru í afturbata. Nú sat
hún þarna og hallaði sér aftur á bak í
stólinn, við opinn gluggann; iun um hann
brá gulum glampa; það var endurskin af
sólskininu í hlíðinni gegnt glugganum. Alt
var kyrt og hljótt. Þegar hún var búin að
friða samvizku sína út afþví, að hún saum-
aði ekki, með því að henni væri ilt í aug-
unum af svefnleysi, þá sökti hún sér alveg
niður í að njóta þess, sem fyrir augun bar
— því að henni var það gefið að geta haft
yndi af öllu að einhverju leyti —; hún fór
nú að virða fyrir sér fjallshliðina, sem við
henni blasti: skuggarnir læddust upp eftir
henni mislangir; henni fanst ljallsbrúnin
bjartari af sólunni en áður; svölurnar skut-
ust fram hjá holunum sínum og svifu enn
þá einu sinni niður yfir dalinn, áður en
nóttin dytli á. Loks tók hana að furða á
hinni óvanalegu kyrð; hún sneri höfðinu
við og varð steinhissa á þeirri breytingu
sem orðin var. Billiter frænka hennar lá
grafkyr og var eins bjart yfir henni og
sjálfu sólarlaginu; það glampaði úr stóru
svörtu augunum hennar, þau glöptust ekk-
ert af skinandi birtunni úr glugganum;
löngu, svörfu lokkarnir hennar liðuðust
niður mcð kinnfiskasognu andlitinu beggja
vegna, alt niður á hendurnar snjóhvítar,
sem lágu útbreiddar ofan á ábreiðunni. —
Þær horfðust i augu; augu Billiters voru
nú svo skýr og lýstu fullu ráði.
»Nú sé eg alt«, sagðí dej'jandi móðirin
bliðlega.
»Hvað sérðu, elsku frænka?«
»Eg sé nú ástæðuna til alls, sem eg skildi
ekki áður«. Hún för að tala um æfi sína
og æfiatvik og sagði frá því með krafti,
skýrleik og eðlilegri mælsku — eða réttara
sagt: með einföldum guðsótta — og sagði
María sjálf frá því síðar, að það hefði ver-
ið hin fegursta opinberun göfugrar sálar,
sem hún hefði nokkurntíma að óvæntu
hitt fyrir.
Bilitter vissi, að litlu drengirnir hennar
voru dánir; einhvernveginn hafði hún feng-
ið vitneskju um þá skelfingu, sem um-
kringdi hana; hún vissi, að hún mundi
bráðum deyja sjálf og þó var fullkominn
gleðiblær yfir samtali þeirra. Þær voru
báðar brosandi, inndæll hreimur í málrómi
þeirra beggja. endn þótt málrómur sjúklings-
ins væri veikur. Þegar hún var búin að
rekja alt, sem liún hafði reynt um æfina
og sagt, hvað hún vonaði að fram við sig
mundi koma, og þegar hún var búin að
biðja fyrir kveðju til móður sinnar, þá
sagði hún, að ekki væri nema eitt eftir —,
»sig langaði til að neyta kvöldmáltíðar
Drottins«. María skrifaði nú óðara með
blýanti skeyti til séra Finch og sendi Sallý
með það, því að Sally hafði verið þar allan
daginn til að biða eftir því, að hún kynni, ef
til vill að fá að gera einhvern greiða; nú var
henni hugfró, að geta komist burtu og
svalað sér til fulls i tárum, þvi að hún sá,
að nú var rétt að því komið, að hún misti
eina vininn, sem henni hafði sýnt ástarhót,
siðan Simpson brá hjúskaparheiti við hana.
»Hún er hrygg af því að verða að skilja
við mig«, sagði nú hin deyjandi vinkona
hennar. »María frænka, þú hugsar þó víst
ekki eins og mamma, að eg hafi gert rangt
í þvi að taka Sally að mér, gerir þúþað?«
»Nei, eg held að það hafi verið rétt gert