Heimilisblaðið - 01.03.1920, Side 3

HEÍMÍLISBLAÐIÖ
35
ekki heiminum til« (J. 17, 14). Og sami er
^egin-drátturinn í mynd þeirri, er hann gaf
Postulunum til aðvörunar og fræðslu um
síðustu tíma: »Þá munu menn framselja
yður til þrengingar og menn munu lífláta
yður, og þér munuð verða hataðir af öllum
Þjóðum vegna nafns mins (Mt. 24, 9).
^vi miður er það svo oft á rökum bygt,
Setö mælt er, að þegar kristnum mönnum sé
oallmælt, þá sé það af því, að þeir séu svo
óiíkir Kristi. Og þar sem svo er, þá er það
auðvitað ekki »fyrir hans nafns sakir« að
Ula er um talað. En framangreindar til-
'’itnanir bera það greinilega með sér, að
Jesús hefir verið sér þess meðvitandi, að
nann hefði eitthvað það til að bera, sem
^nndi halda áfram að vekja óvináttu. Bað
er sem sé auðsætt, að hann á hér ekki við
öema annmarka af hálfu postulanna í boðun
þeirrar kenningar, er hann fól þeim að
flytja; ef svo hefði verið, mundi hann hafa
komið i veg fyrir þá annmarka, svo að þeir
vektu ekki hneyksli. Nei, hér er að ræða
ntn óvináttu, sem er sprottin af einhverju í
nans eigin fari.
En hvað er það þá i fari Jesú, er vakið
Seti hatur hjá nokkrum manni? — hatur til
lQns, sem allir segja sig þó vera hrifna af?
Til að svara þeirri spurningu yrðum vér
rannsaka guðspjöllin, og þá einkum leit-
ast við að skilja hvað Páll á við, er hann
alar um hnegksli krossins. En vér skulum að
Pessu sinni láta nægja að athuga þau atriði
Snðspjöllunum, er lúta að þeirri furðulegu
staðreynd, að Jesús vekur hjá vissum mönn-
11111 biturt og banvænt hatur.
Til þess að staðreyndin sú komi sem skýr-
ast fram — i allri sinni ömurlegu alvöru, skul-
Utn V£r fyrst Qg fremst athuga það nokkuð
anar, með hverjum hætti óvináttan gegn
esu kemur í ljós. Og síðan skulum vér leit-
asl við að gera oss grein fyrir því, afhverju
0v*öáttan er sprottin.
I*að
II. Hatars-merkin.
j a° mundi vera mikils vert, að athuga —
éltri tímaröð — þau atriði í guðspjöllun-
um, þar sem óvináttan og hatrið gegn Jesú
kemur í ljós, — að svo miklu leyti, sem
hægt er að ákveða tímaröðina. Þá mundi
það komaí Ijós, bæði hve snemma fór að bóla
á óvináttunni og hve iðulega sjást merki
hennar. Þó mundu haturs-merkin að likind-
um verða enn ljósari, ef þau væru flokkuð
eftir því, hvers eðlis þau eru og þannig sýnt,
um hvað þau snerust og hver tilgangurinn var.
Skulum vér þá athuga nokkur hin helztu
atriði í æfisögu Jesú, er um þetta hljóða,
tekin á víð og dreif í guðspjöllunum, en
sett í rétta tímaröð1:
í fyrsta sinn er Jesús kom til æskustööva
sinna og fæðingarborgar, Nazaret, eftir að hann
hóf kenningu sína, /yllust borgarbúar reiði og
risa upp, hrökiu hann út úr borginni og fórn
með hann upp á brún jjalls pess, sem borgin var
bygð á, lil pess að hrinda honum par niður (L.
4, 29),
Öðru sinni gekk hann inn í samkunduhúsið
og var par maður, er hafði visna hönd, Faríse-
arnir hö/ðu gœlur á honum, hvort hann mundi
lækna manninn á hvildardegi, til pess að peir
gœlu kœrt hann. Svo læknar Jesús manninn. En
Farísearnir gengu út og gerðu — ásamt Heródes-
arsinnum — ráð sín gegn honum, hvernig peir
fengju ráðið hann af dögum (Mk. 3, 1—6).
Pá var færður til Jesú blindur maður og
mállaus, er pjáðist af illum anda, og læknaði
Jesús hann. Mannfjöldinn undraðist slíkt dá-
semdarverk og lét í ljósí, að petta mundi vera
hinn fyrirheitni Davíðs-sonur. En er Farísearnir
heyrðu pað, sögðu peir: Pessi maður rekur út
illu andana með fulltingi Beelsebúls, joringja illu
andanna (Mt. 12, 24).
Annað skifti var og færður til Jesú mállaus
maður, er einnig var pjáður af illum anda. Og
er Jesús hafði læknað hann, undraðist mann-
fjöldinn og mælti: Aldrei hefir pvílíkt sést í ísrael.
En Farísearnir reistn gegn honum hina sömu
ásökun um fulltingi foringja illu andanna (Mt.
9, 34).
Jesús var að ferðast um í Galíleu. Hann vildi
ekki vera í Júdeu, af pví að hann vissi að Ggð-
ingar sátu um líf hans (J. 7, 1). Litlu siðar fór
hann pó »á laun« til laufskálahátíðarinnar í
Júdeu. Leituðu Gyðingar hans par og mikill
kurr var um hann meðal /ólksins. Sumir héldu
með honum, en aðrir sögðu, að hann leiddi lýð-
inn i villu (J. 7, 12).
1) Hér eru liin tilvitnuðu ummæli tekin, með örstuttum
skýringum á atburða-sambandi, inn í meginmálið, í stað til-
vitnann neöanmáls. Pýð.