Heimilisblaðið - 01.03.1920, Síða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
43
vald Jesú Krists, né heldur unað því, að
hugarfars-mælikvarði hans sé lagður á líf
þeirra og breytni, þá er ekki við öðru að bú-
ast, en að sérhvert tákn um vald hans og á-
hrif haldi áfram að vekja óvild og mótþróa.
]Erindiö nær ekki lengra. — Okkur er það
kunnugt, hvernig ofsóknum Gyðinganna lauk;
og um það fáum við væntanlega að heyra
nánar á morgun.1)
En við vitum það líka, að enn þann dag
i dag eru bornar brigður á guðlegan upp-
runa Jesú Krists, sannarlegan guðdóm hans
og guðlegt vald. — Að því leyti er ofsókn-
unum enn haldið áfram.
Leitumst við að þekkja hann sem bezt, og
að tileinka okkur þá þekkingu i trú og auð-
mijkt. Pað er eilífa lifið. Og þá munu allar
efasemdir og véfengingar eyðast og hverfa,
og við munum þá taka undir og segja af
hjarta: Sannarlega hefir þessi maður verið
Guðs sonurl] Árni Jóhannsson.
Rís af blund með létta lund,
lífið alla vekur.
Út við skundum inn í sund
áð’ren halla tekur.
Blikar skæran bjarmalind
blessun færir víða.
Laugar kæra landsins mynd
ljósið mæra, blíða.
9• x.
t) Erindi þetta var flutt í barnaskólasal Eski-
fjarðar á Skírdag 1919.
Lára.
Saga ungrar stúlku.
Eftir Vilhelm Dankau.
Bjarni Jónsson þýddi.
Og enn söng hún nokkur lög. Hann stóð
þá upp og sagði: Söngröddin er ágæt, en
þér kunnið ekki að beita henni; yður skortir
mentun í þeirri grein; hennar verðið þér að
afla yður; en til þess verðið þér að sýna
dáð og dug; að öðrum kosti verður ekkert
úr þessum hæíileika yðar«.
Regar Lára var á heimleið, þá ómuðu orð
kennarans: »mentun« og »dugur« slöðugt í
huga hennar. Hún vissi hvað hið siðarnefnda
var, en hitt var henni ókunnugt.
Hún vissi það ofboð vel, að hún var dáð-
lítil, hana skorti þetta að beina öllum sínum
vilja og þreki að ákveðnu verkefni — leggj-
ast öll á eitt. Hún mintist þess meðal annars,
frá þeim dögum, er hún gekk á dansskóla,
að danskennarinn hennar sagði einusinni við
hana: »Það er oflítil dáð í dansinum yðar;
þér eruð fótlipur, en þér beitið þeim eigi vel
að því skapi«.
Nú var hins sama krafist af henni frá
annari hálfu; steig hún þá stundarkorn fót-
unum fast og þétt á steinbrúna, sem hún
stóð á, rétt eins og hún væri að bjóða dáð-
leysinu byrginn; en það stóð ekki lengi, hún
tók brátt upp aftur gamla göngulagið; öll
stæling var horfin henni úr vöðvum.
»Mentun? — hvað var það og hvar átti
hún að nema? Hvaðan átti sú »mentun« að
koma ?
Hún vildi ekki spyrja — en hún hugs-
aði sér, að »mentun« væri sama sem að læra
eitthvað til hlítar; en faðir hennar hafði víst
ekki efni á að veita henni það.
Hún lét því ekkert uppi um þetta við for-
eldra sfna; en jafnframt vaknaði hjá henni
leyniþrá í þessa átt og loks læsti sú hugsun
sig í gegn um líf hennar og sál: Eg vil fara