Heimilisblaðið - 01.03.1920, Qupperneq 12

44
HEIMILISBLAÐIÐ
butr, burlu frá öllu þessu alkunna, eitthvað
út i heiminn; hún var ekki nema átján ára;
hún gat enn unnið margt og mikið og þótt
hún ætti að vísu erfitt með að gera sér það
ljóst, hvað. henni var nú eiginlega helzt í
mun, þá var eins og hún sæi bjarma fyrir
því á bak við alt og það var þetta, að hún
mætti verða eins og annað mentað fólk, til
þess hún þyrfti ekki að vera hrædd um, að
hún yrði hjáleit, eða ganga eins og á glóð-
um um, að hún kynni að segja einhverja
vitleysu.
Hún vildi helzt koma fram, eins og henni
var eiginlegast, en ef hún gerði það, þá væri
hún ekki »mentuð« manneskja, en það vildi
hún nú framar öllu vera.
★ ★ / ★ * ★ ★
* * *
Þegar Láraa hafði í fyrsta skifti orð á þvi
við foreldra sína, að hún vildi fara að heim-
an, þá horfðu þau á hana, eins og þau vissu
eigi hvaðan á þau stóð veðrið; þau trúðu
varla sínum eigin eyrum.
En þegar þau sáu, að Láru var þetta fylsta
alvara, þá börðust þau beiulínis á móti því
með hnúum og hnefum. Pað mátti ekki
nærri því koma, að þau létu hana frá sér
fara og reyndu bæði með illu og góðu að fá
liana ofan af þeim heimskulega ásetningi.
Þeim fanst beinlínis, að þau gætu eigi án
hennar verið. Og þó að þau hefðu eklci
nema ymprað á því við Láru, þá hefði hún
óðara látið undan; en í þess stað sögðu þau
við hana, að henni væri gagnslaust að fara
frá þeim; það væri ekki til annars en að
eyða tímanum til ónýtis, og hvað ætti hún
svo sem að læra ? Höfðu þau ekki látið hana
ganga á góðan skóla — einhvern hinn bezta
skóla, sem unt var að kjósa sér; þeim fanst
hún vera nógu vel að sér til þess, sem hún
átti að verða.
Svo var líka mál með vexti, að foreldrar
liennar, og sér í lagi móðir hennar, vildi að
Lára tæki bónorði hr. Möllers, ef bónorð
skyldi kalla, þess hins sama, er sat með
hana í fanginu á fermingardagskvöldið sæla.
Möller hafði haklið áfram kunningsskapn-
um þessi árin, þrátt fyrir það, þó að Lára
hefði eigi lagt neinn sérstakan hug á hann,
heldur þvert á móti forðaðist öll náin kynni
af honum.
Annars var hún ekkert frábitin því að gefa
yngispiltunum undir fótinn í ástasökum, og
hug hafði hún haft á ýmsum þeirra um tíma,
en aldrei í fullri alvöru. Og elskusemi Möll-
ers| við foreldra hennar var svo úr öllu hófi
keyrandi — hann var eiginlega mun elsku-
legri við þau en hana — að henni sárleidd-
ist það stundum — þótti það svo ósmekk-
legt.
Af þessu kom foreldrum hennar svo illa,
að Lára skyldi vilja fara að heiman og þess
vegna gerðu þau alt, sem þau gátu til að fá
hana ofan af þvi.
það var ekki laust við, að frúin ýtti
undir Möller með það, að reyna að ná hylli
Láru, þó að hún hinsvegar vissi, að það
kæmi fyrir ekki.
því vildi enginn neita, að Möller væri gott
mannsefni, þegar einn af húsbændum hans
féll frá, þá lagði Möller alt sitt fé í verzlun-
ina og góðar horfur voru á, að hann mundi
komast i stjórn verzlunarinnar, einkum af
því, að hann gerði sitt ýtrasta til að efla
verzlunina meira og meira.
En þrátt fyrir þelta — og það var þeim
Jörgensens-hjónum alls eigi ókunnugt um —
þá var sem hvíslað væri að Láru: Láttu
ekki binda þig! þú ert eklci nema 18 ára.
Og jafnframt óx henni dáð og dugur til að
hafa sitt fram. Öllum til hinnar mestu furðu
útvegaði hún sér aðgang að námsskeiði og
lagði þar stund á almennar námsgreinar og
tungumál. Nú sá hún það glögt, þrátt fyrir
alt, hver styrkur henni var i þvi, að hún
hafði gengið á góðan skóla, því þó að margt
af því, sem hún lærði þá, væri nú farið i
mola, þá var þó talsvert líf í því enn. Og
nú vaknaði námslöngunin og lék um alt,
sem hún hafði numið eins og ylhýr vorblæi'>
svo að það vaknaði alt af dvala; hún fann
með sjálfri sér, að það var alt að gróa upp
í sálu hennar, og bezta uppskera fór í hönd.
Aldrei hafði hún baft jafnmikið yndi af að
starfa og ekkert féll henni sárara en það, að