Heimilisblaðið - 01.03.1920, Síða 14

46
HEIMILISBLAÐIÖ
inu og hann sá óðara, — en það hafði hann
ekki fyr hugsað út í — að þetta ástand alt
var til að stofna mannorði dóttur sinnar i
hættu.
Begar ungfrúin spurði eftir Láru, þá svar-
aði hann hiklaust:
»Ungfrú Jörgensen er ekki heima«.
»Konan yðar sagði þó —«
»Eg segi yður eins og er, hún er ekki
heima«.
»Bá bið eg yður afsökunar og verið þér
sælir«, sagði ungfrú Bing með sérstakri á-
herzlu og fór leiðar sinnar.
Lára heyrði, hvað faðir hennar sagði og
þegar hún kom inn, þá varð henni þetta
eitt að orði:
»Þakka þér fyrir, pabbi«.
»Ó, hjálpi mér«, sagði hann, »það var leitt,
að alt skyldi vera svona í óreiðu hérna«.
»Ja, hvað er nú það«, mælti frúin, »mað-
ur getur þó ekki alt af legið í gólfunum,
þegar engin er vinnukonan og Lára hugsar
ekki um annað en bóknám og því um líkt«.
Upp frá þessum degi var úti um það, að
Lára sækti námsskeiðið eða sæti á bekk með
mentafólki. Hún dró sig út úr öllu og forð-
aðist alla, eins og henni var framast unt —
alla fyrri kunningja sína, af því að hún vildi
enga grein gera nokkrum þeirra fyrir hátta-
skiftum sínum.
Hún hafði nú kept að markinu um hrið ;
en nú var eins og boginn væri brostinn og
undarlegt samband af gremju og sorg legðist
á huga hennar.
En það, sem henni þótti sér vera synjað
um að ná raunverulega, leitaðist hún nú við
að ná með hægara móti — með því að láta
sig dreyma um það í vökunni. ímyndunar-
afl var henni mikið gefið; hún gat setið tím-
unum saman og látið sig dreyma — sett sér
fyrir sjónir alt það, sem hún þráði að öðl-
ast, rétt eins og hún væri þegar búin að
höndla það i raun og veru. Og það, sem
hún kepti að var þetta: að verða eins og
hann, sem mestan sýndi henni kærleika á
bernskuárum hennar.
Hún vildi verða eins og Dr. Wejdel að
mentun og andlegum þroska og allri hátt-
prýði, svo hún þyrfti ekki sí og æ að vera
að hafa gát á sér, — þyrfti eigi sí og æ að
vera hrædd um, að hún yrði að undri, ef
hún væri með mentafólki, heldur gæti notið
samfélags við hann, tekið þátt í öllu, sem
hann snerti, og gefið sig af lífi og sál við
starfi hans.
Hún sá af smágrein einni i blaði, að hann
dvaldi á Suður-Pýzkalandi. Og svo dreymdi
hana bjarta drauma um samvistir við hann
þar og síðan heima fyrir. — — —
En það var þungbært fyrir hana, að verða
að hverfa úr þessum fagra draumaheimi ást-
arsælunnar niður til hins raunverulega lífs
að nýju, og sjá þá, að hún var svo fjarska
ólík þeirri mynd, eem hún skapaði sér í
huganum, Hún var aftur orðin hin sama og
hún áður var: ósamkvæm sjálfri sér, reikul í
ráði og lét sér alt á sama standa. Nú leit
hún aldrei í bók og áhugi hennar á öllu því,
sem hún gaf sig við áður af alhuga, var nú
eins og kulnandi skar. Svo grét hún stund-
um upp úr öllu saman, eða setti hart á móti
hörðu, með því að láta líklega við þennan
Möller; en hann varð þá eins og »viðutan«
við þá breytingu á framkomu hennar við
hann, og vissi hvorki upp né niður um,
hvern hug hún bæri til hans í raun og veru.
Og i raun réttri feldi hún alls engan ást-
arhug til hans, þó hún léti svona líklega,
því að allur hennar hugur og hjarta var hjá
honum, sem uú dvaldi f fjarlæga landinu.
Og þessvegna var það venjulega athvarfið
hennar, þegar hún var lengi búin að vera
með Möller úti og inni, að ganga í sjálfa
sig og lifa aftur draumlífi sínu; það var eina
lífið, sem henni þótti þó vert að lifa.
En þessir ástardraumar hennar voru svik-
ulir; þegar hún vaknaði af þeim, þá fann
hún svo sárt til einstæðingsskapar síns. Hún
átti engan, sem hún gæti sagt þessa drauma
sína i fullum trúnaði. Hún gat sagt með
skáldinu:
»Brestur festin ein og ein
á sem vonin hangir«.
Og þá bar hugann aftur að þessu gamla: