Heimilisblaðið - 01.04.1920, Blaðsíða 14

62
HEIMILISBLAÐIÐ
átt gott athvarf; en honum leizt ekki á prests-
setrið, þó að það stæði honum næst. Hann
kom þangað aldrei; hann fann, að hann
mundi ekki geta haft ánægju af því til lang-
frama að vera samvistum við fólk, sem ekki
var vel kristið, heldur miklu fremur illa
kristið.
En hann var að eðlisfari starfhneigður
maður og því óaði hann við að hafast ekk-
ert að og láta alt fara sem verkast vildi. Hon-
um fanst öll þörf á að starfað væri af kappi,
bæði meðal eldri og yngri manna; en alt
það, sem hann vildi byrja á, fanst honum
sem dauðadæmt fyrir fram, því að alstaðar
var sami þrándur í götu — presturinn.
Hann gat ekki felt sig við prestinn. Auð-
vitað prédikaði hann Guðs orð rétt oghreint;
en af allri prédikun hans skein þetta: »noli
me tangere« (snertu mig ekki). Svo hafði
það verið öll þessi 19 ár.
En einu sinni kemur hraðboði frá presli
og biður hann koma. Yngsta barnið presls-
ins hafði drukkið »joð« úr flösku, sem Lára
hafði til að bera á sig.
Til allrar hamingju hafði józka stúlkan
ráðlagt að gefa barninu volgt saltvatn; var
það til þess, að barnið kastaði upp mestöllu
joðinu; en læknirinn kom og tæmdi magann
með dælu til vonar og vara og skipaði að
láta það engu nærast í þrjá daga.
Annars hélt hann að maginn hefði ekki
brunnið og það væri saltvatninu að þakka.
Lára var ákaflega leið út af þvi, að hún
hefði látið flöskuna standa opna; en íæknir-
inn reyndi að friða samvizku hennar, eins
og honum var unt.
Hann lofaði nú að vitja barnsins aftur eftir
tvo daga — ef prestur vildi ekki heldur láta
sækja héraðslækninn, heimilislækni sinn.
En prestur vildi það engan veginn, heldur
kvaðst vona, að hann liti til barnsins svo
lengi sem þörf krefði.
Einusinni fékk prestur bréf frá Jörgensen.
þar sem hann bað prest með mörgum fögr-
um orðum að afsaka, að hann hefði nú sent
honum nokkrar flöskur af reglulega góðu
sjerríi og konjaki til reynslu, eins og þeir
hefðu talað um; auðvitað ætlaðist hann ekki
endilega til, að hann keypti þær; en hins-
vegar kvaðst hann vera viss um, að óhætt
væri að mæla með gæðum þessara vínteg-
unda — að hann talaði nú ekki um rauð-
vínið, sem væri alveg einstakt, 12 flöskur á
65 aura hver. '
Af því að jólin og embættispróf sonar hans
fóru nú í hönd, þá sá prestur að þetta fram-
boð Jörgensens mundi koma sér vel og þar
sem dófflr Jörgensens var nú til heimilis hjá
honum, þá var hann nokkurnveginn viss
um, að hann mundi komast að góðum kaup-
um og vínið féll honum ágætlega.
Hann falaði því talsvert af víni, en enginn
fékk um það að vita, þó að hann feldi
nokkrar flöskur af sjerríi og konjaki í her-
bergisskápnum sínum; hann hafði það á
laun handa sjálfum sér.
Kona hreppstjórans kom til að vita, hvern-
ig barninu liði, sem drakk joðið. Hún var
næstum eina manneskjan í sókninni, sem
vandi þangað komur sínar; kom það sér-
staklega til af því, að sonur hennar og prests-
ins gengu saman undir embættispróf.
Hún var ágætis kona og því nær öllum
fanst til um hana og ekki sízt Jörgen, syw
hennar.
Flestum fanst, að hún ætti að láta sér
finnast til um Jörgen; nú var bráðum von
á honum heim frá embættisprófi; en það var
alt annað en svo væri.
»Jæja, séra Kursen! þá er nú komið að
þvi, að drengirnir okkar gangi undir skrif'
lega prófið«.
»Já, það byrjar með desember«, svaraði
prestur.
»Jörgen heldur það muni ganga vel«.
»Já, hann getur það leikandi, en Emil —<(
»Hann getur það áreiðanlega líka; við tök-
um ekki gáfurnar hjá sjálfum okkur, séra
Kursen, svo Jörgen hefir ekki neitt að hrósa
sér af«.
»Nei, að vísu«, svaraði prestur, »Guð gefur
ekki öllum jafnt«.
»Hví eruð þér að kenna Guði um þetta?«