Heimilisblaðið - 01.11.1920, Qupperneq 10

170
HEIMILISBLAÐIÐ
Eg hratt upp glugganum — regnið dundi
með svo miklum glymjanda, að það tók
langt yfir hriktið i glugganum og eg stökk
út í garðinn. Eg þaut af stað, eins og illir
andar væru á hælunum á mér og hafði
bara þetta tvent í huga: að bjarga sjálfri
mér og teáhöldunum þingmannsins.
Eg var skólaus og vot inn að skinni,
þegar eg kom á lögreglustöðina. Eg ætlaði
eitthváð að segja, en gat engu orði upp
komið. Þá kom maður með stól handa
mér.
»Er ekkí þetta unga stúlkan, sem ekur
gömlu konunni á ökustólnum?* heyrði
«g þá alt i einu einhvern segja.
í*á rankaði eg við mér.
»f*að er ekki kona, heldur karlmaðurk
hrópaði eg hásum rómi, »hún er búin að
stela teáhöldum úr silfri úr skartgripabúð
Qastangs. Það eru þjófar einir, sem búa í
Beach Cottage — rummungs-þjófark Eg
er hingað kominn til bjarga sjálfri mér og
segja yður frá þessu!«
Nú fór mig að svima. Hið síðasta sem
eg man eftir var það, að maðurinn með
hermannasniðinu, er eg hafði séð á göt-
unni, stóð fyrir framan mig og leit á mig
vingjarnlega og með meðaumkvun. Svo tók
einhver mig á trausta arma. Meira man eg
ekki.
Þegar eg vaknaði aftur, þá sá eg, mér til
hinnar mestu gleði, að móðir mín sat hjá
rúminu mínu. Hjá henni var móðir Davíðs
Rhylstons, roskin kona, hann hafði falið
mig henni til varðveizlu þessa skelfllegu
nótt — og nú var vika liðin frá þvi.
Það var einusinni seint á degi um haust-
ið, að eg heimsótti frú Rhylston. Þá sagði
sonur hennar mér, að hann og menn hans
hefðu skriðið inn um sama gluggann, sera
eg stökk út um, og sem eg hafði látið
standa opinn, og komið þjófunum á óvart
og handtekið þá. Eg gat ekki stilt mig um
að brosa að þeirri hugsun minni, að nú
mundu þeir varla kalla mig:
»Saklausu dúfuna ljúfu«.
Fyrirmyndarheimili,
Hvernig á að fara að því að stofna fyrir-
myndarheimili?
Það er erfið list, enginn kann hana að
vorri hyggju til fulls. Heimili, eins og það
á að vera, verður eigi stofnað, nema hug-
sjónir og framkvæmdir fari saman. Og nú
á dögum gengur það seigt og seint að þokast
áleiðis til fullkomnunar í þessu efni.
Nú eiga menn fyrst og fremst erfitt með
að elska, og vanti kærleikann, þá verður
heimilið, aldrei það sem það á að vera.
Og kærleikurinn, sem hér er um að ræða
er alt annað en að leggja ástarhug á annan.
Ekkert í heiminum er jafn einstrengingslegt
og ástarhugir, hversu heitir sem þeir kunna
að vera og áfjáðir. Þar á móti felur kær-'
leikurinn i sér heilan heim. Ástaþátturinn
í mannlegu lífi er sterkur, en hann er ekki
sterkasti né göfugasta aflið í lífi manna;
hann getur ekki einn fyrir sig hjálpað tveim-
ur manneskjum til að komast farsællega
gegnum örðugleika lífsins. Ástarhugirnir eru
eigingjarnir, en kærleikurinn fórnar sjálfum
sér. Það er ekki sannur málsháttur, að
kærleikurinn sé blindur. Það er ástin, sem
er blind. Kærleikanum er traust og góð
lagsmenska samfara. Og til þess að stofna
fyrirmyndarheimili, þá er alsendis ómiss-
andi, að góð lagsmenska sé milli hjónanna.
Og svo eiga maður og kona helst að
standa á sama menningarstigi. Hvergi á það
orðtak betur við en í hjónabandinu, að lík
börn leika bezt. Auðvitað eru til undantekn-
ingar frá þessari reglu. En standi hjónin
á ólíku menningarstigi, þá fara áhugaroál
þeirra ekki saman og þá getur hið bezta á
heimilinu: samúðin, samlyndið, samstarfið
— ekki notið sfn að sjálfsögðu.
Næsta atriðið er það, að maðurinn verður
að gæta þess vel, að meta konu sína hvorki
of mikils né of lítils. Oft fer grundvöllur
góðs heimilis út um þúfur af þvf,
maðurinn hefir í sæludraumi tilhugalífsius
þótt konuefnið sitt vera eins og einhver