Heimilisblaðið - 01.10.1937, Qupperneq 4

148
HEIMILISBLAÐIÐ
is er sett »!eidsl'a« úr jámsteinsteypu í
skuróinn, os>' liaú'ur sú ieiðsla stundum
þvert yfir hin natturiegu fljót. Ennfrem-
ur er skurðurinn látinn hvíia á dalbrúm
yfir þjóðvegum og járnbrautarleiðum.
Stórkositlegastur liessara skurðarpunkta er
hjá Magdeburg, þar sem skurðurinn er
með sérstöku feikna mannvirki lagður yf-
ir Elben; en skamt fyrir vestan fljótið er
gerður annar minni skurður með flóðgátt-
um svo að samband kemst á milli skurðs-
ins og fljótsins.
Þegar þessu sfórvirki er lokið, kom.ast á
beinar samgöngur milli höfuðborgarinnar
(Berlín) og miðstööva iðnaðarins í Rinar-
héruðunum; hins, vegar eru beinar sam-
göngur milli Berlínog Eystrasaltsins; mæt-
ast þá hvorutveggja skipaleiðirnar í Bei-
lín, svo að samband verður milli Eystra-
saltslandanna og Rínarhéraðanna.
Árið 1940 á þessu stórvirki að veralokið.
Þegar svo er komið, þá, getur skip siglt inn
í Þýskaland hjá Stettin og síðan í gegnum.
Berlín og annaðhvort langleiðis til ein-
hverrar borgar í Þýskalandi, sem liggur
við eitthvert, fljótið eða þvert í gegnum
Þýskaland inn í Holland og Belgíu og alla
leið út í Englandssundið (den engelske
Kanal).
Alt til þessa hefir verið fylgt áætlun mec»
stórvirki þetta, og má því ætla að það verði
gert framvegis uns því er lokið. En þad
kostar ógrynni fjár og veit. enginn hve
mikið það kann að verða.
Skrítla frá ftalíu.
Konungur ftalfu missir vasaklútinn sinn. Musso-
lini beygir sig til að taka klútinn upp, en kon-
ungur varnar jiess og segir: »Nei, nei, ég get
jiað sjálfur — það er nefnflega einasti hlutur-
inn, sem ég má reka nefið I nú á tímum«.
A: »f gær var mér sagt frá sjötugri konu, sem
hefði átt tvíbura«.
B: »Dettur j)ér í hug að ég trúi þessu?«
A: »t>etta er nú samt satt. En jiað eru fjöru-
tíu ár sfðan það skeði, að jiessi kona, sem nú
er sjötug, átti tvíburana«.
Listin sú
að varðyeita æskufjörið.
Þið hafið sjálfsagt. margsinnis tekið eft-
ir mönnum, sem eru orðnir lotnir og grá-
hærðir á ungum aldri og virðast yfirleitt
miklu eldri en þeir eru í raun og veru.
En hinsvegar m,unuð þið áreiðanlega, oft
hafa séð menn, sem halda sér sí.ungum og
eru símóttækilegir fyrir áhrif og varðveita
hæfileikann til að verða hrifnir fyrir trúna
og vonina á hið góða í lí.finu, og þeir eru
hamingjusömustu menn undir sólinni. Alf
eru þetta gæði, seanj vert er að gera, sér far
um að varðveita, og þegar við vinnum að
því skynsamlega, þá getur okkur orðið
mikið ágengt í því að öðlast það, sem við
gætum kallað ævarandi æsku.
Með þessu eigum við ekki við það, að
nokkur geti haldið líkama sínum jafnung-
um alla æfina. Við eigum í fyrsta lagi viö
það, að maðurinn haldi sér ungum, og starf-
fúsum í anda sínum og sálarlífi fram á
elliár og skilyrði fyrir því að hann geti
gjört þetta, eru líffæri líkamans, heiibrigð
og vel starfandi.
Það á sínar eðlilegu orsakir, er margir
verða gamlir fyrir aldur fram. Það má t.
d. segja að sumir verði gamlir af því að
þegar þeir hafa náð sextugsaldri, þá, hafi
þeir þá trú„ að þeir séu orðnir gamlir og
haga sér svo eftir þeirri trú. En fiestir
vilja hafa eitthvað upp úr lí.iinu eins f.yrir
því, þó að þeir hafi náð háum aldri.
Af þeim ýmsu orsökum, sem samverk-
andi eru að því, að menn verða gamiir fyr-
ir aldur fram, viljum við fyrst, og fremst
nefna eiturefni þau, ýmsrar tegundar, sem
komast inn í. líffærin með ýmsu móti og
vinna þar sitt eyðingarverk. Það eru eink-
um þrennskonar eiturefni. Hin algengu
nautnaefni, eiturefni, sem komast. inn í líí'-
færin þegar um smitun er að ræða, og
rotnunargerlar í, þörmunum.
Til fyrsta flokksins heyra vínandi, tó-