Heimilisblaðið - 01.10.1937, Page 6

HEIMI LISBLAÐIÐ
C'Í50
Hlídm 111 í ii.
(Brot úr kvæðum).
Sem bamið ég heilza þér lúídin mín kœr
og Tiáíla mér að þér sem móður,
því hraðast við brjóttin þín hja<ita mitt
þar hreinlaugast anda míns gróður. \_slcer
Þú vöggunnar dýrustu veittir mér gjöf,
ég veit þú að siðustu ætlar mér gröf.
Og því vil ég kv,eða þér ódáins óð
úr andvörpum lijarta míns trega
og flyþju þér syngjandi fagnaðar Ijóð
við flugelda hamingju vega,
og gefa þér dýrasta gimsteininn minn
ef greypa hann vildir í merkisskjöld þinn.
fig get þó ei sungið þér svanfögur Ijóð
né sviflétta heiðlóar braginn.
Eg kveð, líkt og erlan, minn kœra-sta oð
með klökkva, er líður á daginn.
— Þá líkaminn þreytfur af erfiði er
um ómcelisgeimana hugurinn fer.
Því liugann ei stritið fœr bund'ð á bás
ef bregður hann frjálsrœðis sverði
og framþrána skuggar ei lokað und lás
ef Ijóselskan stendur á verði.
Og vinnan er gófug — af vitinu leidd
þótt verði að frrœlsmerki draumsjónum
sneyad.
En þrcelar ei lifa á landinu því
þars Ijósið í sólarhring tefur
og geislamir umfaðma gullinhœrð ský
er guðlinið haustmóðan vefur,
og stjarnblikið skín yfir skammdegisstund
svo skuggarnir flökta um dali og grund.
Þú, Hlíðin mín liggur við hjarta þess landv.
sem hefir þá kosti að bera
og því vil ég flétta hinn fegursta krans
sem fcert er úr jurtum að gera
og leggja hann yfir þinn blessaða barm,
er býður þér veturinn klökugan arm.
Svo þigðu nú kvœðið miit, hjartkœra Hlíð,
er liúmið og nóttina lengir.
Það verji þig kali er kólga og hríð
og klaki að brjcstinu þrengir.
Við sumarskin hinsta ég sing þér m nn óð
þótt sé liann ci dunandi faifugla Ijóð.
Sem vonin og þráin vaknar blíð
með vorhug hjá náttúrunni
svo búumst vér við að bömin fríð
til bjargráða vaxa kunni.
Vér einkum þeim lámins Ijúfu braut
og leggjum það besta í þeirra skaut.
En vorið á hret og bemskan brim.
Það bliknar svo margur gróður.
Og fyx oft en vanr »gnýr með glym«
hinn grátklökki dauða óður.
En himininn yfir heiður skín
og huganum beinir veg til sín.
Og sumars og vetrar ttrið og strit
og starfsemi í ótal liðurn
eins minnir á reynslu og manndómsvit
og margbreytni á þroskasvjðum,
á æskunnar djarfa þor og þrótt,
á þrautseigju, styrk og verka gnótt.
En lifgrös á sumrin Ijárirm slær
og litblóm á vetrum frjósa,
og alt eins hinn styrki fallið fœr
í fullþrótt við dauðans ósa.
En heiðríkjan eins er hrein og blá
og hugurinn lyftist jörðu frá.
Og liaustið með sinni hríjngu mund
á hnmúeik og elli bendir,
þá náttúran grætur gengna stund
og geisladýrð kveðju sendir,
þá mátturinn þver og mannlifs full,
en minningar verða skýrri en gull.
(Suraarið 1924). M. R. f. R.