Heimilisblaðið - 01.10.1937, Síða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
159
Lágur illgirríislegur kurr sannaði þes,si
orð.
»Já, en þið neyðist,. nú samt til að bíða,
svo lengi«, sagði stúlkan. »Nema þið ætl-
ið kannske að kveikja í kjarrinu. En guð
gefi, að það sé enginn á meðal ykkar, sem
hefir svo litla sómatilfinningu! Þið eruð
ekki svo ragir að svæla hann út! Og ef
þið gerið það, þurfið þið hvort sem er a J
bíða í tvö dægur. Eftir tvo daga get ég
verið kominn aftur. Captain er íljóíasti
hestur í heimi«.
Hún rétti hendurnar biðjandi til þeirra.
»Ef nokkur ykkar elskar«, sagði hún,
þá hjálpið mér! Hvort sem ykkur finst þa J
íét,t eða ekki, sem ég er að gera, þá hjálpið
þér mér, af því ég elska hann. Gefið mér
þenna frest í tvo d iga. Aðeins tvo daga, er
of mikið að biðja um, það?«
En nú kallaði Jim Cochrane, hrædduv
um að hún mundi fá sínu framgengt.
»Ætlið þið að láta hana sleppa meó
hestinn? Hafið þið hugsað ykkur það?«
»Átt þú hann,?« spurði unga stúlkan
æst. »Er þetta hesturinn þinn, ertu hrædd-
ur við að sjá af honum?«
Andúðin, sem myndast hafði gegn Jim.
Cochrane um daginn, br. ust nú út í
krÖftugum mótmælum, frá þeim, er stóðu
næst sheriffanum. og heyrt höfðu bæn
hennar og tillögu Skuggans við henni.
»Burt með þig!« æptu þeir að Skuggan-
um. »Farðu í burtu frá henni! Hver gefui
þér leyfi til að rífa kjaft hér«.
Cochrane sneri sér undan. Hann þorði
ekki að láta hina sjá framan í sig, svo aó
þeir sæu ekki hið morðfýkna andlit hans.
En það var heimska, að láta manninn, sem
var svo að segja kominn í snöruna, sleppa
á síðustu stundu, af því að stúlkukind skír-
skotaði til drenglyndis þeirra. Og þar að
auki var Captain nú svo nálægt honum atí
hann gat náð í hann með því að rétta út
hendina, en samt var það eins og hann vieri
margar mílur í burtu.
Hann heyrði, að þ'ir gerðust nú háva-
ari í hópnum, er fyl’du henni.
»Við viijum bíða,«, scgðu þer. »Hvað er
það, þó það séu tveir dagar, þegar lífió
liggur við!«
Hefði hún hikað, hefði hópurinn kann-
ske tekið sig á þessu, en Sylvia beið ekki
brot, úr sekúndu.
»Félagar — vinir«, sagði hún »ætlið þití
að gefa mér þessa tvo daga, sem ég bití
ykkur um? Aðeins tvo daga?«
Þeir svöruðu henni á þann hátt, sem
hafði verið siður í gegnum marga ættiiði,
þegar stúlka bað um eitthvað. Þeir sögðu
já og þeir hrópuðu það allir í einu.
Áður en þeir gætu hugsað sig betur um,
var hún þotin í burtu, Captain hljóp á
harðaspretti yfir hið flata landslag.
Skugginn starði á eftir henni. Hann
hafði hreyft sig, eins og hann ætlaði að
stökkva á bak þeim hesti, er næstur stóö
og elta hana, en hann fann, að augu Algie
Thomas hvíldu á honum og því stóð hann
kyr. Iíann sá nú, að Sylvia Rann hafði
þrifið pálmann úr höndum hans, þrátt
fyrir alla hans fyrirhöfn og kænsku.
Hún mundi halda beina leið á járnbraut-
arstöðina hinum megin við Carlton, og
þaðan mundi hún senda óteljandi skeyti til
þess þorps, sem Tom átti heima í. Hún
mundi koma aftur löngu áður en tveir dag-
ar væru liðnir með margLaldar sannanir
fyrir því hver hann væri. Og þegar þær
sannanir kæmu, hver mundi þá ekki trúa
því, er hún hafði fyr sagt, að hann sjálfui
væri sá maður, er allir hötuðu — Skugg-
inn?
Hún var nú þegar komin langt í. burtu.
Hún var komin niður á þjóðveginn og sneri
lítið eitt til vinstri í ógna flýti. Að stund-
arkorni liðnu væri hún horfin.
Á meðan hinir fóru hver í sinn stað er
þeir höfóu áður verið, gekk Skugginn frá
og .hugsaði um kringumstæðurnar.
Framhcdd.