Heimilisblaðið - 01.09.1948, Qupperneq 9

HEIMILISBLAÐIÐ
149
— Leikið, sagði kaupmaðurinn.
Hann (lró fram píanóstól og Ben settist og
byrjaði að leika. I fyrstu var leikur hans
hikandi og fálmandi, en svo datt liann nið-
ur á eittlivað sem líktist lagi og lék það í
nokkrar mínútur. Þegar líða tók á lagið varð
það rólegra og þunglyndislegra, en Ben var
orðinn mjög hrifinn af píanóinu. Meðan liann
lék talaði liann við kaupmanninn um píanóið.
Svo hætti hann allt í einu að leika og stóð upp.
— Þökk fyrir, sagði hann. — Ég vildi ég
gæti keypt það.
— 0, það getur vonandi orðið bráðlega,
sagði kaupmaðurinn.
Ben og Emma gengu út xir verzluninni.
TJti á götunni sagði Emma:
— Ekki datt mér þetta í hug, Ben.
— Hvað þá? sagði Ben.
— Um þig.
•— Um mig?
'— Að þú gætir þetta, sagði Emma.
Þau gengu inn í lítið veitingaliús og sett-
Ust við skenkiborðið og báðu um kaffi og
suiurt brauð.
■— Hvenær lærðir þxi að leika á píanó?
8agði Emma.
'— Ég hef aldrei lært það, sagði Ben. — En
þar sem ég sé píanó reyni ég það. Ég hef
gert það síðan ég var lítill drengur. Þaimig
verður það að vera, þegar maður er fátækur.
Hann horfði á hana og brosti. Hann brosti
a sama hátt og hann stæði við píanó og virti
fyrir sér nótnaborðið. Emmu hlýnaði um
hjartaræturnar.
Þeir, sem aldrei eiga peninga, sagði
®en, — verða af mörgu, sem þeim finnst, að
l>eir hafi þó rétt til að eignast. Eiginlega
er það lieimskulegt.
Hann horfði á liana aftur eins og fyrr, og
iiún endurgalt bros hans á sama hátt. Það
i°r ylur um liana inn að hjartarótum.
Þau gengu vit úr veitingaliúsinu og innan
,Ve8gja stundarfjórðunga komu þau að verzl-
Uuinni, sem hún vann í.
Sæl á meðan, sagði hann.
Sæll, Ben, sagði Emma.
Hann gekk niður götuna, en hún hélt inn
1 verzlunina. Hún ætlaði að sjá svo um, að
emn góðan veðurdag fengi hann píanó og
U^argt fleira.
mr~
wr
S k r í 11 u r
Sjúklingur vaknar af svæfingu eftir uppskurð.
— Guði sé lof, að þessu er lokið, andvarpar hann.
Þá segir sjúklingur í næsta rúmi:
— Ertu nú viss uin, að allt sé búið ennþá? Þeir
gleyindu gasbindi í skurðinum á mér og urðu að
skera mig aftur.
— Og í mér gleymdu þeir hnif, mælti annar sjúkl-
ingur.
Rétt í þessu kemur einn af læknunum inn og spyr
hjúkrunarkonuna, hvort hún hafi séð hjólhestapump-
una hans.
Það leið yfir sjúklinginn.
r/
H. F. segir sögu þessa:
Þegar ég var 6ex ára lék ég mér úti, eins og flest
börn á þeim aldri. Dag nokkurn stakk einn félagi
ininn upp á því, að við færum inn í lyfjabúðina til
að vigta okkur. Ég fór inn og spurði móður mína,
hvort ég mætti fara. í fyrstu neitaði hún, en þegar
ég hafði þrábeðið hana um stund, gaf hún mér leyfi.
Við þutum svo af stað til lyfjabúðarinnar, og þegar
við komum heim aftur, hljóp ég inn til að segja
móður minni, hversu þungur ég væri.
— Nei, það er óinögulegt, sagði hún. Þú ert ekki
svona þungur. Mundirðu eftir að fara úr frakkanum?
— Nei, en ég hneppti honum frá mér!
r/
Tveir enskir vinir voru á ferð í járnbrautarlest. A
stöð einni, sem lestin kom til, kom ungur og glað-
legur maður inn í klefann.
— Góðan daginn, herrar mínir! Finnst ykkur veðr-
ið ekki vera dásamlegt í dag?
— Jú, einstaklega gott.
— Ég er á leið til Londonar. Ætlið þið að fara
langt?
— Aðeins til næstu stöðvar.
— Viljið þið sígarettu?
— Þakka yður innilega, en við reykjum ekki, herra
minn.
Síðan var þögn, þangað til komið var að næstu
stöð, en þar fóru vinirnir tveir úr lestinni.
-— Verið þið sælir, herrar mínir! sagði ungi mað-
urinn brosandi.
-— Verið þér sælir!
Þegar vinirnir komu út úr lestinni, sagði annar
þeirra:
— Almennilegur náungi, þetta.
•— Já, en fannst þér liann ekki full málgefinn?
//
— Mannna, sjáðu manninn þarna; hann er svart-
ur í framan.
— Já, vinur minn, hann er negri. Hann er svartur
um allan kroppinn.
— Mamma, hvernig veiztu það?