Heimilisblaðið - 01.05.1972, Qupperneq 6

Hestasveinniim
Eftir Edward Woodward
John Gorridge sat í forsalnum á Blakes
Hóteli og geyspaði yfir blaði. Honum leiddist.
Hann var einn þeirra manna, sem ekki gat
lifað án þess að hafa eitthvað fyrir stafni,
og það lá við að hann formælti forsjóninni,
eða réttara sagt frændanum, sem hafði arf-
leitt hann að svo miklum auðæfum, að í raun
og veru þurfti hann ekki að dýfa hendi í kait
vatn, það sem eftir var ævinnar.
í tólf ár hafði hann lifað svo að segja í
hnakknum á búgarði frænda síns í Suður Am-
eríku en nú sat hann hér í gistihúsi í London,
klæddur nýtízku fötum, en langaði mest til
að komast aftur í reiðbuxurnar sínar og
þeysa af stað á hesti.
Út úr leiðindum byrjaði hann að lesa aug-
lýsingarnar í blaðinu, en skyndilega rak hann
auga í eina sem vakti áhuga hans. Þar stóð:
,Hestasveinn, sem hefur kunnáttu í að ala
upp hesta, og einhverja þekkingu í dýralækn-
ingum, óskast á fremur lítið hestabú. Verður
að vera fús til að annast sölu hesta. Nánari
upplýsingar fást hjá Orbridge, Selcombe
Grange, Berkshire."
Corridge leit upp og sleppti blaðinu. Hann
var fæddur í Selcombe og hafði átt þar heima,
þar til hann varð 18 ára Auglýsingin vakti
hjá honum margar minningar og hann fann
til ómótstæðilegrar löngunar til að fara þang-
að strax. Honum kom nokkuð í hug. Því ekki
að sækja um stöðu sem hestasveinn á Sel-
combe Grange? Það gat verið gaman að sjá,
hvort þar væri allt enn, eins og þegar hann
fór þaðan, og tilhugsunin um að fá tækifæri
til að umgangast hesta á nýjan leik, ýtti undir
þessa ákvörðun hans.
Það tók hann tvo tíma að láta niður far-
angur sinn og yfirgefa gistihúsið. Hann hafði
sett vönduðu fötin niður í töskur, og farið í
gömlu reiðfötin og þegar hann sat á 3. far-
rými í lestinni á leið til Selcombe, fann hann
til vellíðunar í fyrsta skipti eftir heimkom-
una.
Gorridge fór inní krána, en þar var kominn
nýr eigamdi. Annars var allt eins og það hafði
verið, eða svo fannst honum, þegar hann
skömmu síðar litaðist um í bænum. Jafnvel
Selcombe Grange var sem áður reisuleg bygg-
ing, sem hann mundi svo vel eftir, en þegar
hann nálgaðist, fannst honum staðurinn vera
dálítið niðurníddur. Ef til vill var þetta rang-
minni hjá honum eftir öll þessi ár.
Gamli ráðsmaðurinn, Mason, opnaði dyrnar.
Hann var orðinn hrumur, og starði á John
nærsýnum augum. John var strax viss um að
hann þekkti hann ekki aftur þegar sá gamli
spurði hvers hann óskaði.
„Ég er kominn til þess að sækja um stöðu
sem hestasveinn. Er sir Orbridge heima?“
„Bæði sir Austin og frúin eru látin, ungi
maður,“ svaraði Mason mæðulega. „En ef þér
viljið koma með mér til hesthúsanna, skal ég
vita hvort núverandi eigandi búgarðsins, ung-
frú Diana Orbridge, hefur tíma til að tala
við yður.“
John fylgdi gamla manninum eftir gegnum
garðinn. Hann tók eftir því, að jakkinn hans
var slitinn, og buxurnar trosnaðar að neðan.
Allt benti til þess að fátæktin hefði heimsótt
Selcombe Grange.
Ung stúlka í reiðfötum kom á móti þeim.
John hlýðnaði um hjartræturnar, þegar hann
sá hana. Þetta var Diana, sem hann hafði
verið svo ástfanginn af fyrir tólf árum síðan.
Iiún hafði ekki breyzt mikið, en augun voru
döpur og þreytuleg. Um stund óttaðist hann
að hún mundi þekkja hann, en þegar hún baul
honum kuldalega góðan dag, var hann viss
um, að hún taldi hann ekki þann John, sem
hún hafði eitt sinn þekkt. Til allrar hamingju
hafði hann tekið sér ættarnafn frænda síns,
svo að hann þurfti ekkert að óttast þegar hann
kynnti sig. Hann tók ofan hattinn og sagði:
„Góðan dag, ungfrú. Ég heiti John Gor-
ridge. Ég er kominn hingað til að sækja um
starf hestasveinsins, sem þér auglýstuð."
94
HEIMILISBLAÐIÐ