Heimilisblaðið - 01.05.1972, Síða 8

ég hef fyrirhitt um dagana,“ tautaið hann, um
leið og hann lyfti hattinum og hraðaði sér
burt.
Skömmu seinna rakst hann á Diönu. Upplit
hennar var keki eins djarflegt og venjulega,
og það skein ótti úr augum hennar þegar hún
spurði:
„Gorridge. Er maður að nafni Blaw hér
ennþá?“
„Nei hann er farinn,“ svaraði John.
„Farinn. Hvernig stendur á því?“
„Það veit ég ekki. Sennilega hefur hann orð-
ið leiður á að bíða.“
„Það var furðulegt."
Diana snerist á hæli, og gekk hugsandi
leiðar sinnar.
Hún skildi ekki hvað hafði gerst, en hafði
óþægilegan grun um að ekki væri allt með
felldu. Það var eitthvað við þennan nýja hesta-
svein, sem vakti undrun hennar og forvitni.
Hann hafði þannig framkomu, að hún fann til
löngunar til að trúa honum fyrir öllum
áhyggjum sínum, og biðja hann hjálpar. En
hún var of stolt til að biðja hestasvein sinn
um hjálp. Hún varð að berjast við erfiðleika
sína ein.
John hugsaði mikið um Diönu þetta kvöld.
Ást hans til hennar hafði blossað upp aftur,
eftir tólf ára lægð, og hugsuninu um alla
erfiðleika hennar olli honum sárum kvölum.
Hann óskaði þess að fá tækifæri til að veita
henni hjálp, sem um munaði. Og svo undar-
lega vildi til að þessi ósk hans rættist þegar
næsta morgun.
Diana hafði lagt af stað til Wantham
snemma um morguninn, og eftir að John hafði
liðkað hestana, fór hann að hreinsa til í hest-
húsunum, svo að allt væri í lagi, þegar Diana
kæmi heim. Allt í einu kemur Arnold Baxter,
sem John hafði séð einu sinni áður og ekki
geðjast að 'nanninum. Baxter var klæddur
fínum nýtízku fötum, og spígsporaði um, eins
og búgarðurinn væri hans eign. Þegar hann
gekk fram hjá John spurði hann hæðnislega:
„Er ungfrú Orbridge heima, hestasveinn?"
„Nei,“ svaraði John. „Ungfrúin er í Want-
ham.“
Baxter leit upp og glotti.
,Ég ætla að ganga dálítið um hérna og líta
á eignina," sagði hann með rembingi.
Han ætlaði að ganga inn í hesthúsin, en
John varnaði honum leiðarinnar.
„Það fer enginn hingað inn nema með
leyfi ungfrúarinnar,“ sagði hann með áherzlu.
„Heyrið þér nú, góði maður,“ svaraði Bax-
ter drembilega. , Ég get tilkynnt yður það, að
þessi hesthús eru ekki síður mín eign en henn-
ar. Ég hefi hátt veð í ættaróðalinu, og þar
sem ég hefi í huga að segja því upp, þarf ég
að gera mér grein fyrir hvers virði það er í
raun og veru.“
John stillti sig af fremsta megni, og spurði
varlega:
„Veit ungfrúin að þér hafið í hyggju að
segja upp veðinu og krefjast greiðslu eða
uppboðs?"
„Nei. En ég kom hingað að þessu sinni tii
þess að tilkynna henni þetta.“
„Það var heppilegt að hún er ekki heima.
Hvað er veðskuldin há?“
,Hvað kemur það yður við?“
„Ég hefi talsverðan áhuga á eigninni.“
„Jæja. Veðskuldin hljóðar upp á 80.000
krónur og áfallnir vextir eru um 3000 krónur.
Eruð þér ef til vill að hugsa um að kaupa bú-
garðinn?" Baxter glotti hæðnislega.
John brosti.
„Já. Ég hefi einmitt verið að hugsa mér
það,“ svaraði John rólega. „Bíðið þér augna-
blik, meðan ég skrifa ávísun fyrir upphæðun-
um sem þér nefnduð. Þegar þér hafið fengið
ávísunina greidda í banka mínum, sendið þér
viðkomandi skjöl til ungfrú Orbridge."
Áður en Baxter fékk tíma til að svara, fór
John inn í hús sitt, og kom brátt aftur með
ávísun.
„Hérna eru peningarnir yðar,“ sagði hann
kuldalega. „Svo vil ég ráðleggja yður að hypja
yður héðan hið skjótasta. Maður, sem kemur
lágkúrulega, svo ekki sé meira sagt fram við
unga stúlku, af því hún á í erfiðleikum, fær
mig alltaf til að klæja í hnefana, svo að ég
fái að slá hann niður.“
Baxter tók við ávísuninni og færði sig fjær
John.
„Leyfið þér yður að ógna mér?“ hvæsti
hann.
„Nei en ég ráðlegg yður að fara héðan.“
„Ég leyfi mér að efast um að þsesi ávísun
yðar sé nokkurs virði,“ sagði hann meinlega.
„Hver eruð þér, ef ég má spyrja? Ef þér eruð
96
HEIMILISBLAÐIÐ