Heimilisblaðið - 01.05.1972, Síða 15

),Ég hefi aldrei sagt annað,“ svaraði hún
stolt.
Þessi orð hennar orkuðu eins og hnífsstunga
1 hjarta hans, og hann æpti upp: ,Ég efast
Þá ekki um að þú viljir heldur giftast honum
en mér.“
Hún sló út höndunum í ráðaleysi.
„Þú veizt sjálfur, Andrew, að það sem þú
segir nú í reiði þinni eru ósannindi."
„Það er ég síður en svo viss um,“ svaraði
hann fokvondur. „Það er ekki annað að sjá
en þegar um það er að ræða að velja milli
niín og hans, þá veljurðu hann.“
Hún gekk til hans, lagði hendurnar á axiir
hans og horfði beint framan í hann. Hún var
mjög föl, en augnaráð hennar var rólegt og
ákveðið.
„Þú veizt að ég elska þig, Andrevv. Ég vil
nllt fyrir þig gera nema það sem ég tel rangt.
Ég get ekki látið sem ekkert sé, þegar dauð-
v°na manneskja þarfnast mín. Fari ég ekki
sjúkrahússins, mun ég aldrei nokkurn tíma
Sleyma því og þú ekki heldur.“
Hann hristi hendur hennar af sér.
>,Þú vilt sem sagt hafa mig að fífli. Er það
ekki svo?“
„Þú veizt vel að það vil ég sízt af öllu,“
Svaraði hún. „Andrew. Þú eri mesti mann-
hostamaður sem ég hefi kynnzt í lífinu. Sýndu
þá manngæzku . . . . “
„Manngæzku? Er það manngæzka eða
^annkostir að láta sér nægja að eiga helm-
lng tilvonandi eiginkona sinnar móti öðrum
ntanni. Ég játa, að ég hefði aldrei átt að
Hiðja þig að giftast mér. Ég hefi alltaf fundið
lnnst inni, að það er hann sem þú elskar. Og
Þar hef ég rétt fyrir mér. Nú færðu leyfi til
ap Velja. Þennan náunga eða mig. Ef þú ferð
^l hans í kvöld, hefur þú valið hann, og þá
getur þú- verið hjá honum.“
„Andrew!“ Gráturinn næstum kæfði rödd
hennar.
Hann stóð frammi fyrir henni, ógnandi og
rauður af reiði. Það var ekki að sjá, að hún
fyrir nokkrum mínútum hafði hvílt höfuð sitt
1 trausti og gleði við brjóst hans. Með grát-
staf í kverkunum stundi hún upp. „Gerðu
þetta ekki svona erfitt.“
, Vel þú,“ svaraði hann óbifanlegur.
Hún gekk að arinhillunni, studdi handleggj-
Unum á hana og faldi andlitið í höndum sér.
„Andrew. Hugsaðu þig um. Þú mátt ekki
koma svona fram við mig. Það er hræðilega
ranglátt af þér. Hugsaðu um hvað þetta hefur
allt verið yndislegt, þangað til . .. . “
„Vel þú,“ endurtók hann ákveðinn.
Hún leit upp, lét hendurnar falla niður
með síðunum, eins og í uppgjöf og sagði: ,Ég
verð að gera það sem ég tel rétt.“
Ljósið í fordyri sjúkrahússins var sterkt
og skerandi í augu Nancy Hjúkrunarkona
kom til hennar og gekk með henni upp breiðar
steintröppur.
„Honum líður mjög illa,“ sagði hún.
„Þýðir það að . .. .“ hvíslaði Nancy.
„Maður vonar alltaf það bezta, en ég held
að líkurnar séu ekki miklar. Mótstöðuafl hans
er mjög lítið.“ Hún leit á Nancy, eins og hún
vildi segja: Það vitið þér sjálfar fyrst þér
þekkið hann. Þér vitið vel hverskonar lífi
hann hefur lifað. Þetta verður honum ofraun.
Það höfðu verið settir skermar við rúmið,
sem stóð fjærst í horninu á fjölbýlisstofu.
Þangað gekk Nancy.
Hún ætlaði varla að þekkja Philip, þar sem
hann lá þögull, hreyfingarlaus og vafin sjúkra-
bindum. Það hafði gerzt á honum einhver
óhugnanleg breyting síðan hún sá hann síð-
ast. Það var næstum sem ókunnugur maður
lægi þarna, maður, sem kominn var hálfa leið
þess langa vegar sem enginn snýr til baka á.
„Þlann er undir sterkum lyfjaáhrifum,“
sagði hjúkrunarkonan. „En talaðu til hans
ef hann skyldi þekkja þig. Það breytir engu.“
Það breytir engu.. — Nancy skildi þýðingu
orðanna og beygði sig yfir sængina.
„Philip,“ hvíslaði hún.
Hægt og hægt opnaði hann augnn. Það var
auðséð að hann þekkti hana aftur, því hann
hvíslaði lágum rómi.
„Fyrirgefðu-------allt.“
Þau horfðust í augu og með þessu, langa
þögla augnaráði var allt skilið og fyrirgefið.
Nancy sagði blíðlega:
Ég er alls ekkert reið við þig, Philip.“
Hún beygði sig niður og kyssti hann. Augu
hans lokuðust aftur, og hönd hans á sænginni
fálmaði eftir hennar. Hún tók í hönd hans
og hjúkrunarkonan færði henni stól.
„Ég held að hann vilji gjarnan að þér séð-
uð hjá honum,“ hvíslaði hún.
11 E I M I L I S B L A Ð I Ð
103