Heimilisblaðið - 01.05.1972, Qupperneq 22

,Skammastu þín,“ sagði hún glettnislega,
og ýtti við honum með skótánni. , Þú getur
ekki ímyndað þér — mig dreymir um föt heilu
næturnar. Ég vakna og segi: „Sex sett rósrauð
undirföt, sex sett blá, fjóra silkináttkjóla“
Mjög efnislitla náttkjóla, elskan,“ bætti hún
við, hlægjandi.
„Ég held að hjónabandið hafi ekki aðra þýð-
ingu fyrir þig, en að kaupa föt,“ sagði hann
ertnislega. „Hugsar þú aldrei um það hversu
mikil alvara fylgir því?“
,Nei. Ég álít að maður eigi ekki að taka
lífið of alvarlega. Ég veit að þú ert mér ekki
sammála, Bob, því þú tekur allt svo hátíðlega,
en ég held, 'ið helmingurinn af allri eymdinni
í heiminum, stafi af því hvað fólk tekur margt
alvarlega, alveg að ástæðulausu. Sé maður ekki
með áhyggjur út af tilverunni, gengur allt vel.
Sjáðu okkur, Bob.“ Hún sveiflaði sér upp á
borðið, settist þar og sparkaði með fótunum
og brosti glettnislega framan í Bob. „Fyrir
sex árum síðan hafði ég ástæðu til að leggjast
í eymd og volæði, þegar þú sagðist ekki geta
kvænst mér. En ég tók öllu með stillingu. Ég
neitaði að gefast upp og beið, og nú sit ég
hérna hjá þér.“
Hann hló og faðmaði hana að sér. „Þú ert
yndislegasti heimspekingur sem til er. Heldur
að þú vitir heilmikið um lífið, en veizt eins
lítið og barn.“
„Ég er eki neitt barn, Bob.“
„Jú, víst ertu það,“ sagði hann og þrýsti
henni að sér. „Þú verður aldrei annað en barn,
Marjorie."
Þetta sama kvöld sagði hann henni frá
Natalie. Þau sátu og voru að borða á dýru
veitingahúsi.
Hann var ekki enn farinn að venjast því að
fara á slíka staði, og biðja um það sem hann
girntist, án þess að hugsa um reikninginn.
Fyrir Marjorie var þetta aftur á móti hvers-
dagslegt. Hún hafði aldrei þekkt annað.
„Gettu hverja ég hitti í dag — á sjúkra-
húsinu? sagði hann allt í einu. „Natalie
Norris.“
Marjorie hrukkaði ennið. ,Og hver er þessi
Natalie Norris, ef ég má spyrja?"
Hann hló. „Manstu ekki þegar þó óðst inn
í skrifstofuna mína fyrir mörgum árum síð-
an? Manstu að þegar ég kom, hafði ég með
mér stelpukrakka, og bað frú Dobson að sjá
henni fyrir gistingu yfir nóttina? Hún átti að
fara á barnaheimili daginn eftir, og átti sér
engan samastað."
„Þú átt þó ekki við skrítnu stelpuna í svörtu
ullarsokkunum, með flétturnar? Hún var i
svörtum kjól, sem var mörgum númerum of
stór á hana. Þetta var merkilegt." Hún hló
og kastaði til höfðinu, svo að ljósu lokk-
arnir dönsuðu. Af einhverri ástæðu fannst
Bob hlátur hennar ekki eðlilegur, og því síður
hvernig hún sagði orðið „merkilegt".
„Hún lítur ekki þannig út núna,“ sagði
hanr. varlega.
Marjorie varð alvarleg. „Svo — gerir hún
það ekki? Hvernig lítur hún þá út?“
„Hún hefur breyzt í hreinustu fegurðar-
dís“. Það var eitthvað í rödd hans, sem kom
henni til að horfa rannsakandi á hann.
„Útskýrðu það ofurlítið nánar, hvað þú
meinar með „hreinasta fegurðardís.“
Hann færði stólinn, sem hann sat á ofurlítið
frá borðinu. „Mér er nú flest betur gefið en
lýsa kvenlegum yndisþokka," sagði hann
„Hárið er kastaníubrúnt, augun stór og einnig
brún, og andlitið er lítið, fíngert og fagurt
og . ..
„Þú vanmetur sjálfan þig, Bob. Af manni
að vera sem ætlar að fara að kvænast, er
þessi lýsing bæði skáldleg og hjartnæm.“
Hann varð undrandi yfir því hvað hún
sagði þetta hvatskeytislega. Honum hafði
aldrei flogið í hug að Marjorie gæti orðið af-
brýðisöm. Honum þótti öðrum þræði gaman
að því, en varð samt dálítið órólegur. Afbrýði-
söm kona gat verið skaðleg fyrir velgengni
læknis. En það var ekki eingöngu þetta sem
Bob flaug í hug, þegar hann heyrði hvernig
Marjorie brást við. Honum kom afbrýðisemi
hennar á óvart.
„Ég hlaut þó að sjá að hún hafði breytzt.
Hvernig get ég annað?“
„Þetta gagnar þér ekkert, Bob. Fyrst við
ætlum ....“
„Hvað kemur þetta hjónabandi okkar við?“
Hann færði stólinn nær borðinu aftur. „Heyrðu
nú. Marjorie. Við verðum að gera þetta upp,
okkar á milli.“
„Gera hvað upp, Bob? Ég skil ekki um
hvað þú ert að tala.“
„Víst gerir þú það, Marjorie. Það er til-
gangslaust að ímynda sér eitthvað. Ég heyrði
110
HEIMILISBLAÐIÐ