Heimilisblaðið - 01.01.1981, Blaðsíða 12

— Hvað kostar þetta, spurði ég. Hann
tiltók upphæðina.
— Uss, hrópaði ég og fór út. Ha.nn kom
hlaupandi á eftir mér. Ég hafði ætlað mér
að kaupa sjónauka, sem væri reglulega
vandaður og dýr. Að lokum keypti ég sjón-
aukann fyrir lítið verð. Ég skildi sjónauk-
ann eftir hjá honum, en borgaði hann.
Hver myndi svo sem kaupa hann af hon-
um hér í Bralavan. Hann vildi kaupa
þurrkaðan fisk af mér um haustið. Þar
sem hann vildi kaupa mikið, þá vissi ég,
að það var vegna þess, að hann gat ekki
fengið hann eins hvítan cg vel beinhreins-
aðan og hjá mér. Þar að auki þurrkaði ég
aðeins það stærsta af fiskinum.
— Arpad, Arpad, ræninginn þinn, hróp-
aði hann og baðaði út báðum höndum. Er
það alvara þín, að rýja fátækan kaupmann
inn að skyrtunni?
— Ég skal reyna að geyma þennan fisk
handa þér, svaraði ég rólega. Ég sel hann
allan fyrir sama verð. Ég dýfi þeim í
mjólk, áður en ég þurrka þá. Sýndu mér
nú efni í vinnuföt og einnig í spariföt.
Hann sýndi mér þau efni, sem fiskimenn-
irnir voru vanir að nota. Okkur kom fljótt
saman um verðið. Ég ætlaði að láta sauma
handa mér gulbrúnar, víðar buxur og stutt-
an jakka. Auk þess ætlaði ég að fá mér
rauðan silkilinda um mittið svona til há-
tíðabrigða. Hann höfðu allir fiskimenn,
sem ekki drukku.
Armeninn hinum megin við götuna tók
mál af mér. Hann skoðaði efnin og sagði
þau vera góð. Iíann sýndi mér myndir í
bók, svo að ég gæti séð, hvernig fötin litu
út. Ég spurði hann að því, hvort ég ætti
að borga þau strax.
— Nei, þú getur borgað þau, þegar vel
stendur á fyrir þér. Ég borgaði honum
þrátt fyrir þetta, en ég varð hrifinn af
greiðvikni hans.
Teppasalinn átti heima í löngu steinhúsi.
Það var orðið mjög gamalt og þar að auki
var það baklnis við trjátorgið. Hann ók
sjálfur vatninu í tunnum frá vatninu. Og
hann átti jafnvel hey handa gripunum-
Bjölluhljómur, sem minnti á gamla geita-
bjöllu, kvað við langt inni í húsinu, þegai'
ég opnaði hurðina. Ég nam staðar í dyr-
unum og virti fyrir mér stórt herbergið-
Mér flaug í hug, að þarna inni mætti koma
fyrir að minnsta kosti þrem kofum eins
og kofanum mínum. Yfir við vegginn lá
stór stafli af teppum. Hann var ríkasti
maður í Bralavan. Þarna inni var ekkert
að sjá nema teppi og lítið, fagurlega gyllt
borð úti í horni. Lítil skálavog stóð á borð-
inu. Ég beið út við dyi’nar . . . Ef til vill
fylgdist hann með mér gegnum lítið op á
einhverjum veggnum.
Hann kom. inn. Hann var lítill, gráhærð-
ur og það léku dálitlar viprur um rautt
andlitið. — Nú, sagði hann og horfði á mig-
— Ég ætla að selja dálítið af þurrkuð-
um fiski í haust, sagði ég hikandi.
— Viltu, að þér sé borgað í peningum?
— Það nægir að hálfu. Ég tiltók upp-
hæðina. Ég hafði ekki selt honum fisk áð-
ur. Hann hugsaði sig um. Jú, hann vildi
kaupa fisk af mér og greiða hann í pen-
ingum. Ég var ánægður.
— Ég þarf ekki frekar að fá peningm
svaraði ég.
Hann brosti og virti mig forvitnislegn
fyrir sér. Ég fann, að þeir báru traust til
mín, þrátt fyrir að faðir minn vseH
drykkjumaður. Fötin mín voru ósköp
venjuleg, brún og slitin fiskimannaföt. Ég
tók tíu perlur upp úr beltispokanum og
sýndi honum þær.
Hann gekk að borðinu og skaðaði hverjn
þeirra fyrir sig í stækkunargleri. Því næst
vó hann þær hverja fyrir sig á skálavog'
inni.
— Áttu margar ?
— Ég get náð í fleiri, en það er seinlegt-
— Hvar finnirðu skeljarnar?
— Hingað og þangað. Ég þekki vatnið-
12
HEIMILISBLAÐlP