Hjálpræðisorð - 01.01.1893, Blaðsíða 5

5
hugrekki sínu uppi með voninni urn að umflýja
reiðina. Menn hitta nú varla hinn versta drykkju-
rút, argasta-blótmann, eða hneyxlara, sem vonasfc
eigi eptir því, að verða sæll, þrátt fyrir allar synd-
ir sínar.
þ>að er hin voðalegasta sjón, sem fyrir mann
getur borið í þessum heimi, að sjá svo ó-
guðlegan mann deyja, og hugsa til þess, að líf
hans, og hin sviksamlega von hans, yfirgefa hann
hvorutveggja í einu, jafnharðan. Hve ógurleg
breyting verður eigi fyrir honum í öðru lífi. Hug-
leiddu, hve mjög það eykur vansælu fordæmdra
sálna, að þær missa alla þá von, sem mx heldnr
þeim uppi, jafnframt því, sem þær missa himna-
ríki. þar að auki missa þær líka falska friðinn,
sem gjörir þær svo rólegar og öruggar í þessu lífi.
|>egar vjer sjáum hinn mikla hóp óguðlegra lifa
í óhultleik sínum, hver skyldi þá halda, að þeir
innan skamms lægju í »eilífum eldi«. þeir eru
fjarri öllum ótta, eins og trúir og hlýðnir kristnir
og, ef til vill, minni kvíði í sálum þeirra. þegar
menn töluðu við þá í þessu lífi, um helvíti, og
þegar samvizkan truflaði ró þeirra, þá voru hugg-
endur nálægir: vinirnir, starfinn, veizlurnar og
dægradvölin; þeir gátu drukkið, legið eða sofið úr
sjer alla hryggð. I helvíti er þetta ekki hægt;.
þar verða öll þesskonar úrræði ófáanleg; þar sakna.
þeir ljettúðar-leikfanga sinna og glaðværðar sam--
sæta. þeir halda, að ef þeir hjer í lífi athuga.
Guðs orð, og biðja, þá verði það til þess, að gera
þá ólukkulega og geðveika; ræður og bænir þótti
þeim optastnær leiðinlegar. þ>egar dómur þeirra