Hjálpræðisorð - 01.01.1893, Blaðsíða 7

7
sem hver ber sakir á aunan, að hafa harulað sjer
að uppfylla skyldur sínar, að hafa sjeð í gegnum
fingur við glæpi þeirra og þagað, þegar þeim bar
að sýna þeim hættu þeirra. |>annig munu sál og
líkami í samfjelagi líða verðskuldaða hegningu.
En þessar kvalir eru óbærilegastar af því, að
þær vara cilíflega. Að þúsund millionum alda liðn-
um heldur áfram kvölunum með ódeyfðum strang-
leik, eins og var á fyrstu stundu. Ef hinir for-.
dæmdu gætu átt von á því, að kvölunum ein-
hvern tíma linnti, þá vægði þeim við það ; en sú
hugsun, að þeim haldi áfram veilíflcgau, hún er ó-
bærileg. jpeir þreytast aldrei á því að syndga,
þannig mun Guð og aldrei þreytast á að hegna
þeim; þeir yðrast aldrei af hjarta synda sinna,
og þannig mun og Guð aldrei yðrast dóma sinna.
|>éir brutu Guðs eilífa lögmál, þess vegna skulu
þeir líða eilíft vei. Hvers vegna óttastu svo mjög
aðkomu dauðans ? Hvers vegna bakar alvarleg
hugsun um helvíti þjer svo mikillar órósemi? Ef
að uú hugmyndin ein er svo skelfileg, hversu ó-
þolandi verður það þá ekki, að reyna þetta veru-
lega eilífiega? Er það eigi ill þolandi að brenna
hluta líkama síns í eldi ? Hvað verður það þá
ekki, að þola tíu þúsund sinnum meiri kvalir í
djúpi helvítis, og það eilíflega, þar sem djöflar og
dæmdar sálir, eru hinir einu fjelagar þínir, og þú
ert ekki að eins dæmdur til að sjá þá, heldur og
plága þeir þig um alla eilífð.
Elskulegi lesari! f ú lætur þjer vera mjög
annt um þá hluti, sem tilheyra þessu Iífi. Ef þú
ert sjúkur eða þjáður, hve alvarleg er þá eigi um-