Alþýðublaðið - 05.05.1923, Blaðsíða 3

ALfeY&UBLA&lS)
3
Hjátru í Mos’iiii-
MaBinn.
Það er ekki að furða, þó að
íslendingar séu hjátrúarfuliir,
þegar heiztu bföðin ala á henni,
eins og Morgunblaðið gerir í
grein, sem það flutti nýlega og
hét: Carnarvon lávaröur dáinn.
Við skulum sleppa hér, að
setla mætti eftir þessari fyrir-
sögn, að maður þessi væri hér
alþektur, og eins er ekki vert
að dvelja lengi við það, að
Morgunblaðið þekkir ekki mý-
flugu, segir, að Carnarvon þessi
hafi veikst af »moskito-flugu-
biti< (! !).
Tilefnið til greinar þessarar
er niðurlag Morgunblf ðsgreinar-
innar, sem er svona:
»Það hefir um langan aldur
verið trú margra manná, að
einhver dularkraftur fylgi hinum
fornu múrníum og hlutum þeim,
sem næstir þeim hafa verið.
Perlum þeim, sem teknar hafa
verið af múmíunum, hefir þótt
tyigja svo mikill óheiílakra'tur,
að margt kvenfólk hsfir ekki
viljað bera þær. Og oít hefir það
komið fyrir, að þeir menn, sem
fengist hafa við ránnsóknir á
grö'um Forn-Egypta, hafa dáið
skyndilega. Fráfall Carnarvon
lávarðar gefur þessari trú eflaust
mikinn byr í seglin.<
Það, sem Morgunblaðið ber
hér á borð fyrir lesehdurna, er
hreint og beint ekkert annað
en órökstudd vitleysa, sena ekki
er forsvaranlegt að bera á borð
fyrir íslenzka lesendur. Það er
hrein vitleysa, að þeir, sem hafa
fengist við áð rannsaka egypzka
gráfreiti, hafi orðið skammlítari
en aðrir Evrópumenn þar í landi.
Má til dæmis nefna, að sá, sem
frægásitur er ailra fornfræðÍDga
í egypzkum fræðum, dr. Flinders
Petrie, hefir nú í milli 30 og 4O
ár stundað það að raska friði
egypzkra grafa, en er þó enn
þá jafn-bráðlifandi eins og hr.
Þorsteinn Gísláson, ritstjóriMorg-
unbláðsins.
Hlægilegt er það, þegar Motg-
unblaðið talar um, að »mavgt
kveníóJk< hafi ekki viljað bera
mmmssmm
H ÁÆTLUNARFERÐIH
Q Nýju bifreíðast&ðinni
W Lækjartorgi 2. W
F3 Keflavík og Gfarð 3 var í Q
viku, máuud., miðvd., Igd. m
Hafnarfjilrð allandaginn. H
Yífiisstaðlr sunnudögum. jjj
Sæti 1 kr. kl. n1/^ og 2^/g. £3
Sími Hafnarfirði 52. m
— Reykjavík 929. m
Glfábrensla og viðgerðir
á hjólum er ódýrust í Fálkannm.
þær perlur, sem teknar hafa
verið af múmíum. Hefir þá margt
kventólk átt kost á því að bera
siíkar perlur? Ég held, að það
sé mjög sjáldgæft, að perlur,
sem fengnar hafa verið á fyrr
nefndan hátt, hafi ekki verið
settar á söfn, ef það þá hefir
nokkurn tíma komið fyrir.
Drengur.
Edgar Rice Burroughs: Dýi» Tarians,
Hann hafbi tekib ákvörfiun og fvamkvæmdi hana
samstundis.
Hann gekk hiklaust inn í gveinaflækjuna ab hlib
dýisins og subabi stöbugt. Köttuvinn leit á mann-
inn og starbi á hanu — spyrjandi. þab skein í
vígtennumav, en fremur til þess ab vera tii taks,
en til sólcnar.
Tarzan setti öxina undiv tvjábolinn, og stvaukst
ber fótur hans vib silkimjúkan feld kattarins; svo
nævri stób maburinn villidývinu.
Tarzan hevti heljarvöbva sína.
Hib mikla tré lyftist hægt af pardusdývinu, sem
ekki vav lengi ab skviba undan því, er þab fann
þúngann minka. Tavzan slepti tvénu, og dývin snévu
hvort ab öbru og horfbust á.
Glott lék um varir apamannsins, því hann vissi,
ab hann hafbi hætt lífi sínu til þess ab bjarga
þessum skógarfélaga, og hann hefbi ekki ovðib
hissa, þótt kötturirm hefbi stokkib á hann um leib
og hann losnaði.
En þab gevði hann ekki. í stab þess stóð hann
álengdar og horfði á apamanninn brjótast: út úr
greinabendunni.
Er Tarzan var laus, var hann ekki þfjú skref
frá dýrinu. Hann hefði getað farið upp í hæstu
greinár trjánna hinum megin við falltia tréð, því
Shíta gafc ekki komist éins hátt og hann upp í
trén, en þab var eitthvað, ef til vill löngun til
þess að miklast, aem korn nonuin til þess að
nálgast pardusdýiið, eins og hann vildi grenslast
um, hvort nokkur þakklátssemi væri til hjá því, er
gerði þab vinveitt honum.
Er hann nálgaðist hinn stóra kött, færbi hann
sig hægt til hlibar, og apamaðuiinn gekk fram
hjá honum ekki fet frá vfgtönnum hans, og er
Taizan hélt áfvam um skóginn, kom Shíta lötrandi
á eftir honum eins og tryggur hundur.
Lengi gat, Tarzan ekki greint, hvort dýrib elti
hann til þesB ab leggja hann ab velli síðar eba
fyrir vinittu sakir. En loksins þóttist hann vís um,
að vináttan róði gerðum þess.
Síbnr um daginn fann Tarzan þefinn af rádýii
og fóv upp í trén. Er hann hafði snarab dýrib,
kafiaði hann á Shítu á svipaban hátt og er hann
sefaði hana, en þó hærra og hvellara.
Pað var stæling á hljóði því, er hann hafði heyi t
pardursdýr nota, er þau höfbu veitt. í félagi.
Pví nær samstundis brakaði í kjarrinu og iangur
og mjúkur skrokkur hins ný fengna fólaga kom
í ljós.
þegar pardursdýiið sá rándýrið og fann blóð-
lyktina, rak það upp hátt öskur, og augnabliki
síðar voi u tvö dýr hlið við hlið og snæddu kjötið
af hirtinum.
í marga dnga fylgdust þessir fjarskyldu félagar
að um skóginn.
Þegar annar náði bráð, kallaði hann á hinn, og
þannig ieið þeim œætavei.
Eitt skilti, er þeir voru að ríía í sig skrokkinn