Kirkjuritið - 01.05.1941, Blaðsíða 18

176
Guðbrandur Björnsson:
Mai.
að fram í tímans straum. Það, sem einkennir menningu
vora nú, er hávaði og liraði. En munum vér þá ekki
þarfnast hljóðra stunda? Ég svara þeirri spurningu hik-
laust játandi. Hin framgjarna íslenzka þjóð verður að
læra af fortíðinni í þessum efnum og tengja hið bezta í
fortíð við liið hagkvæma í nútíð.
Sú þjóð, sem í gæfu og gengi vill búa,
á Guð sinn og land sitt skal trúa.
Hávaðinn og hraðinn fullnægja ekki eilífðareðli voru.
Á oss sannast orð Ágústínusar kirkjuföður: Hjarta vort
er órótt, unz það hvílist við lijarta þitt, vor himneski
faðir. Það er í mannssálinni þorsti eftir Guði. Þess vegna
er hljóðleikinn oss öllum nauðsynlegur.
Hvar finnur mannssálin eilífðarþránni fullnægt? Sú
stofnun, sem hefir sett sér það takmark að fullnægja
guðsþrá einstaklingsins, er kirkja Krists. Hún hefir þrátt
fyrir öll víxlspor altaf haft um liönd orðið og sakra-
mentið, hoðið leitendum í Jesú nafni að þiggja hvíld og
frið. — Hin eldri menning hafði samlagast hugsun kirkj-
unnar og sigldi undir hennar merki. Nú um tíma hefii'
orðið nokkur misbrestur á, að kirkjan hefði þá aðstöðu
að geta haft forystu í andlegum málum hjá þjóð vorri,
og margir liafa snúið haki við lienni og horfið frá að
sækja lielgar tíðir eða hafa um liönd heimaguðsþjón-
ustur.
En mér virðist, að nú muni aftur vera að snúast hugiu'
þjóðar vorrar til einlægari guðsþjónustu en áður. Her-
dunu-hávaði lieimsglaumsins leiða hugina aftur á braut
hins eilífa. Trúin gerir kröfu að vera einkaathvarf mann-
kyns, sem er sjúkt af ótta, örvæntingu og tryltum her-
húnaði. Ég veit, að nú undanfarin ár hefir kirkjurækni
frekar dvínað liér í Skagafirði sem víðar á íslandi. En
ennþá má líta af einum stað i mið-Skagafirði til 12
kirkna, sem kalla á Skagfirðinga til hljóðra stunda í