Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1915, Blaðsíða 13

11
og kroppaðu með mjer nufni minn.“ En
þetta var áreiðanlega ekki vers.
„Kantu ekki þetta: „Nú legg jeg augun
aftur?“
Nei, ekki kunni hann það.
„En þetta: „Nú vil jeg enn í nafni þínu“?“
Ekki held ur.
„En versin þau arna: „Vertu, guð faðir,
faðir minn“?“
Jósef svaraði engu. Það var svo ótta-
lega sárt að kunna hreint ekkert.
„En þú kannt faðirvorið?“
„Ekki alt.“
Hann var dauðhrœddur um að Sigríður
munði slá hann utun undir fyrir að kunna
ekkert af því, sem öll góð börn hlutu að
kunna, en hún gjörði það ekki. Hún
klappaði blítl á kinnina á honum og sagði
svo undur blíðlega: „Blessað barnið.“
Þá þoldi Jósef ekki meira. Hann grúfði
andlilið í koddann og grjet, grjet af því að
hann kunni ekkert versið og ekki faðir-
vorið heldur, grjet af því að hann var
sjálfsagt lang-verstur af öllum börnum.
Sigríður sat hjá rúminu hans, löngu
eftir að hann var sofnaður. Tárin þornuðu
á hvörmum hans, en hugur Sigríðar hvarfl-
aði til munaðarleysingjanna, sem eru að
velkjast hér og livar um hjarn heimsins.
Hún laut ofan að sofandi barninu og kysti
á enni hans. „Aumingja barn,“ hvíslaði
liún. „Einstæðingur eins og jeg. Guð gefi
að jeg geti orðið þér góð móðir.“
En .lósef brosti í svefninum og brá lógr-
um gleðisvip á þreytulega, föla andlitið
hans. Hann dreymdi að liann hafði eignast
góða, ástúðlega inömmu.
Kærleikur eyðir ótta. Móðurleg um-
hyggja Sigríðar tendraði gleði og von í
hjarta drengsins inunaðarlausa, sem aldrei
hafði reynt alúð eða kærleiksríka umönn-
un. Ótta og kvíðasvipurinn, sem jafnað-
arlega var á andliti lians áður, var nú
með öllu horfinn. Gamli hrygðarsvipur-
inn kom aldrei í ljós, nema ef Jóset kom
það til hugar, að sjálfsagt fengi hann ekki
að vera í svona góðum stað til lengdar.
En Sigríður komst einhverju sinni á snoðir
um þessar liugsanir hans. Hún tók hann
þá í fang sjer, horfði inn í barnsaugun og
sagði hægt með sorgblandinni rödd: „Jósef
minn, jeg átti einu sinni dreng á stærð við
þig, en guð tók hann frá mjer og jeg álti
ekkert eftir, jeg grjet og syrgði, mjer fannst
bfið tómt fánýti, eintóm byrði. Jeg flýði
aðra og aðrir flýðu mig. Fólkið hjelt að
jeg væri orðin eitthvað geðbiluð, en það
var sorgin og söknuðurinn eftir litla lambið
mitt, sem gjörði mig svona fáláta. En svo
leið timinn og jeg fór að sjá að svo búið
mætti ekki standa, jeg varð að hætta að
sökkva mjer ofan í sorg mfna, og nú fór
mig að langa til þess að taka að mjer barn,
m'.naðarlaust barn, sem livorki ætti pabba
eða mömmu, og svo komst þú liingað Jósef
minn. Þú komst i staðinn fyrir litla dreng-
inn minn, sem nýtur nú gleði eilifðarinnar,
en þú áttir engan að. Og jeg hugsaði
með mjer: „Þennan dreng tek jeg, jeg ætla
að vera mamma lians. Heldurðu nú að
jeg láti þig nokkurntíma fara í burtu frá
mjer?“
Jósef lagði báða liandleggina um hálsinn
á henni, brosaifdi í gegnum tár af fögnuði
og feginleik.
Og svo leið að jólunum. Jósef átti að
fá ný föt, nýja skó og ljómándi fallegan
mynda' asaklút. Hann söng af kæti frá
morgni til kvölds, og enginn amaðist við
gleðinni hans. Sigríður naut liennar með
honum. Hún bafði ekki hlakkað neitt til
jólanna, undanfarin ár, en nú tók hún
þátt í jólatilklökkuninni með Jósef, og það
vöknuðu á ný fagrar, bjartar æskumyndir
í huga hennar, sein böfðu legið þar í
gleymsku um langa hríð.
Þegar hún var búin að klæða Jósef í
nýju fötin og þau gengu bæði áleiðis til
kirkjunnar á aðfangadagskveldið, þá fann
liún að hún átfi auð í fátæktinni, gleði í
sorginni og vonarljós, sem ljómaði skært
þrátt fyrir alt. Það var fögnuður jólanna,
sem kominn var i hjarta hennar, fögnuður
yfir fæðingu frelsarans. Og þegar hún
setlist inn í ljósprýdda kirkjuna, og varð
litið á drenginn, sem sat við hlið liennar
og söng með skærum barnarómi fögru jóla-
söngvana, þá fyltist bjarta liennar innilegu
þakklæti til föður allra föðurlausra, sem
hafði trúað henni fyrir munaðarlausu barni,
og jafnframt gefið henni son í sonarstað.
— Þegar Jósef síðar á æfi sinni, rendi
liuga til liðinna ára, nam lmgiir hans á-
valt staðar andspænis fyrstu jólunum hans,
hjá henni Sigríði.
Hann sá það og skildi til fulls að það
var kærleikur hennar, sem liafði bjargað
honum og náð tökum á því bezta, er guð
hafði gróðursett í sál lians.
Kærleikur, runninn úr kærleiksdjúpi