Brúin - 11.05.1929, Blaðsíða 3

BRÚIN
3
Fermingarkort
og
fermingargjafir
í fjölbreyttu úrvali:
Sálmabækur, og ýmsar ágætar
bækur. — Lindarpennar, silfur og
gull blýantar og fjöl margt fl.
Heppilegustu og beztu kaupin i
Verzlun
Porv. Bjarnasonar.
Nankinsfatnaður
“ nýkominu í stóru úrvali =
á fullorðna og börn!
Kaupfjelag Hafnarfjarðar,
vSími a.
Þad besta er aldrei ofjjott!
Jón Mathiesen
sclur: Ávcxtir:
,.Crystals“>-hveiti Nýjir,
á kr. 26,00 pr. 63 kg. Þurkaðir,
Kartöflur Sultaðir,
á kr. 11,50 pr. 50 kg. Niðursoðnir
ísl. smjör mikið úrval.
á kr. 1,80 pr. % kg. Confekt, — Tóbak og sælgæti.
A\atYÖrur — Nýlenduvörur og HreinlætiSYÖrur
Hafið pað fyrir fasta venju ef yður vanhagar um góðar
og ódýrar vörur að koma, senda eða síma fyrst til
Jóns Mathiesen.
Sími 101.
Þeir,
sem vilja fá sand
eða annað efni úr
bæjarlandinu eru beðnir að snúa
sjer til undirritaðs, sem heíir um-
sjón með sandi og annari efnis-
töku úr bæjarlandinu.
Björn Jóhannesson,
Sími 87,
Tannlækningastofae
er opin fyrir alla kl. 1«3
en aðeins fyrir skölabörn kl. 10 «12
Á öðrum tímum eftir samkomulagi.
Vegna burtferðar verður stofan lokuð frá 19. maí til júníloka.
fyrir bættri aðstöðu þeirra til
síldveiða hjer við land. Var blað
eitt í Bergén borið fyrir jressu.
Varð út af þessu hið mesta upp-
nám í deildinni og heimtuðu þm.
(Ól. Th. o. fl.) rannsójui, en for-
sætisráðherra hvað þetta gert án
síns vilja og vitundar, enda væri
ekki óhugsandi að um mishermi
væri að ræða.
Á fimtud. breytti N.d. löggjafar-
nefndinni í laganefnd og lagði á
vald stjórnarinnar, hvort nefndin
yrði sett á laggirnar eða ekki,
(heimildarlög) Annars fór mest-
ur fundartími þénnan dag í umr.
um frv. Hjeðins um verkamanna-
bústaði. Hafði forsrh. flutt rót-
tækar brtt. við það, en íhalds-
menn beittu sjer gegn því, af
þeirn ástæðum, að það myndi
verða til þess að draga fólkið úr
sveitunum. Umr. ólokið.
Á föstud. voru hafnarl. Hafn-
arfj. til 2. umr. í E.d. Lagði sjútvn.
með frv. en einn nefndarm. (Ingvar)
ílutti brtt. sem fóru í líka átt og
brtt. minnihl. sjútvn. í N.d. Til
máls tóku: Ingvar, fjármálaráð-
herra, Frlingur og B. Kr. Töluðu
hinir síðarnefndu með frv. óbreyttu.
íshúskjöt er á förum, en
spaðsaliaða kjötið
afbragðsgöða
fæst ennþá í lausri vigt og heilum
tunnum með lága góða verðinu í
Kaupfjelagi Hatnarfjarðar
Sími 8.
Fljótir nú meðan nokkuð er eptir!
Allskonar
prentun bezt
og ódýrust
\
Hf. Prent§m. Hafnarfj.
Hvergi gjöra menn betri
kaup á
hveiti,
hvort held^f er í sekkjum eða
lausri vigt en í
Kaupfjelagi Hafnarfjarðar.
Einungis hið j)ekta
Alexandra hveiti.
Spyrjið um verð!
Var brtt. Ingvars feld (fyrri liður)
með 6:5 atkv. að viðhöfðu nafna-
kalli og sögöu já: Guðm. Ól.,
fjárm.rh., Ingvar, Jón í Stóradal
og Páll. En nei sögðu: B. lvr.,
Erlingur, H. Steins., Jóhs., J.
Bald. og J. Þorl. Síðari liður till.
tekinn aftur. Frv. j)ví næst visað
til 3. umr. með 7 samhlj. atkv.
3x.
Leyndarmál Suðurhafsins
verði á skipinu, sem þessi bölvaður Atwell
rær að öllum árum?“
„Þey! Ekki svona hátt, herra,“ hvíslaði
Jessop. — „Líttu þangað!“ Hann benti Thorne
á tvo menn, sem stóðu á tali frammi á skipinu.
Thorne færði sig til, svo hann gæti greint þá
betur. Annar mannanna var Atwell, um það
var ekki að villast.
„Hver er með honum?“ spurði Thorne lágt.
Jessop svaraði ekki, því að mennirnir hættu
talinu í þeim svifum og skildu. Atwell læddist
niður í hásetaklefann, en hinn maðurinn kom
aftur eftir skipinu. Þegar hann fór fram. hjá
eldhúsinu skein ljósið þaðan beint framan í
hann. — Það var Carter Monckton.
Þegar hann var horfinn undir þiljur, sneri
Thorne sjer að Jessop og spurði ósköp rólega:
„Veistu hvenær þetta leynimakk á milli þeirra
byrjaði?"
„Þetta er áreiðanlega ekki í fyrsta skifti,
sem þeir hittast," svaraði Jessop.
„En um hvað eru þeir eiginlega að ræða?“
spurði Thorne.
„Brennivín," svaraði Jessop blátt áfram.
„Hvað segirðu“? sagði Thorne undrandi.
„Getur það verið, að Atwell birgi Monckton
með brennivín ?“
Jessop kinkað kolli til svars.
„Mig heíir altaf grunað, að Atwell hefði
einhverja lögg, en hvernig hann heíir getað
laumað áfenginu um borð í New-York, eins
og skipstjórinn hafði á honum sterkar gætur,
það er mjer hreinasta ráðgáta.“
■ I!
„Honurn hefir tekist það samt sem áður“, j
sagði Jessop.
„En aldrei heföi jeg getað hugsað mjer, að
Monckton legðist svona lágt, til Jiess að ná í
áfengi.“
„Jeg er nú þeirrar skoðunar“, sagði Jessop,
„að ef manninn langar virkilega mikið í áfengi,
þá hefir hann úti allar klær til þess að ná í
það. — Jeg hefi heyrt, að strákurinn hafijj
drukkið eins og svampur meðan hann var í
landi, og best gæti jeg trúað því, að drykkju-
hneigð hans minkaði ekki meðan hann er á
„Naida“.“
„Tæplega getur það átt sjer stað“, sagði
Thorne, sem ekki virtist gjöra rnikið úr síðustu
ummælum Jessops. — „Jeg hefi ekki sjeð hann
ölvaðan, nema um kvöldið, sem hann kom
um borð.“
„Yður er óhætt að trúa jrví, sem jeg segi,
herra Thorne. Hánn er hættulegur náungi.
Jeg heíi heyrt Atwell segja frá því, að hann
hafi legið blindfullur í bælinu, hjerumbil allan
þann tíma, sem ofviðrið geisaði, og að hann hafi
látið hann hafa áfengið.“
„En segðu mjer þá Jessop, hver er ætlun
Atwells með þessu? Til hvers ætlar hann að
nota Monckton?“
Sjómaðurinn svaraði ekki, en leit út í
hött og ljek með fingrunum á öldustokkinn.
„Segðu mjer það, sem j)ú veist, og láttu
mig ekki þurfa að toga þetta út úr j)jer“,
sagði Thorne. — „Hvað er eiginlega á seiði?
Jeg er þess fullviss, að Atwell heíir eitthvað
ilt í hyggju, en hverskonar svikráð eru það,
'sem hann býr yfir?“
„Um það veit jeg ekkert“, svaraði Jessop
hálf þrjóskulega. „Jeg er ekki trúnaðarmaður
Atwells. Við Tom Shields höldum saman, og
skiftum okkur ekkert af hinum."
„En þú hefir áreiðanlega einhvern meiri en
lítinn grun um“ — byrjaði Thorne.
„Já, en þeim grun höldum við leyndum“,
igreip Jessop fram í, og rauk um leið í burtu,
í— en Thorne stóö eftir efablandinn og ráð-
þrota.
í hvert sinn, er hreyfði vindi og alda óx,
brakaði og brast í hinum rifnu viðum skips-
ins. Hásetunum varð æ þyngra og þyngra í
skapi. Meira að segja Pepper, sem var þó
hugrekkið sjálft, sagði einn morgun við 1.
jstýrimann, að það hefði verið ófyrirgefanlegt
af skipstjóranum, að sigla elcki til Valpariso
til j)css að láta gera við skemdirnar á skipinu.
Nú segði hann að þeir væru komnir svo langt
úr leið, að það vSeri ekki hægt. Vistaforðinn
væri heldur ekki svo mikill, að hann hrykki
til þess. — Og jafnvel þó að skipstjórinn
ihefði nú viljað snúa aftur, var það ekki mögu-
legt, því í j)riðja sinn skall á þá ofsarok.
Því ni(‘ira, sem stormurinn óx, þess hraðar
hrakti skipið til norðvesturs. í fyrstunni, rneðan
veðrið var ekki mjög ofsafengið, var ekki
ástæða til að láta algjörlega liugfallast. Að
vísu hrakti „Naida" af rjettri leið, en ef vind-
inn lægöi bráðlega, mundi vera hægt að ná
rjettri stefnu aftur. — En vindinn lægði ekki,
síður en svo. í marga daga hrakti skipið til
norðvesturs. Af og til gekk sjórinn yfir það
og þá var eins og alt ætlaði sundur að liöast.