Hvöt - 01.05.1932, Qupperneq 1

A N ^ 3 0 ó K AS A F N
H V 0 T
ÚTGEFANI: SJÓHANNASTOFA K. F. U. M. OG K. í VESTMANNAEYJUN
f m a f 8 9 3 2.
Sjómannastofa K. F. Ö. M.
»Þú bróðir kær, þótt báran skaki
þinn bátinn hart ei kvíðinn vert
því sefur logn að boðabaki,
og bíður þín ef hraustur ert,
Hægt í logni hreyfir sig
sú hin kalda
undir alda.
ver því ætíð var um þig.
S. E.
Að eðllsfari eru sjómenn Bjálf-
sagt ekkert frábrugðnir bræðr-
um sínum sem á landi lifa, en
hin gerólíku lífsskilyrði móta þá
á mjög ólíkan hátt, bæði líkam-
lega og andlega.
Allir menn eiga að vlsu í stöð-
ugu stríðl við allar þær hættur
sem jarðlífið er svo fult af, en i
því stríði er þó eins og sjómenn-
irnir standi fremstir og hafl fæst-
ar hvildar eða friðar stundlr, því
það er sannleikur, sem svo grein-
legilega kemur fram í erindinu
sem yfir linum þessum stendur,
að þó vonin um logn veiti hug-
rekkl í baráttunni við æðandi
öldur og storma, þá eru hætturn-
ar líka á ferðinnl í hinni köidu
undiröldu, svo stöðugt er þörf á
hinni fylstu gætni.
Og þetta á ekki aðeins við um
sjómennskuna í bókstaflegum
skilningl, heldur einnlg, og það
engu sfður, an,d!ega talað.
Hafið, sem á blíðviörlsdögun-
um laðar sjómann'nn út á hin
dularfullu djúp, en d næsta augna-
bliki neyðir hann út í hina hörð-
ustu baráttu við æðisgengnar
Ægisdætur, móta huga hans svo,
að honum virðlst vera eðlllegast
að ferðast þar sem öldugangur-
Inn og brlmgnýrlnn er tnestur,
líka þegar hann hefur fast land
undír fótunum.
Dreymandi „jazz“tónar áfeng-
ir drykkir og margt, margt ann-
að sem svæfir samviskuna og
sljófgar dómgreindina, lokkar
þesBvegna sjómennina — jafnvel
öðrum fremur — út á sín dular-
fullu djúp, þar sem öldur spill-
ingarinnar risa áður en varlr svo
hátt, að örðugt er undan þeim
að komast óskemdur, og of oft
hefur svo farið, að þær hafa gert
lífsfley mannanna að flaki, sem
stjórnlaust berst fyrir stormum
og straumum, svo að óvjst er
hvort það nær nokkurn tíma
landl.
þegar þessi lífsskilyrði sjó-
mannanna eru athuguð, er það
ekkert undarlegt, þó margir geti
gert að sinni játningu þetta er-
indi:
Svo hraktist eg einn yfir úthöf
blá
og ókunnar strendur og lýði sá,
þar brendi eg sál mína eitri á
sem ógæfunornin mór bjó.
— Sumir eiga vita, en villast þó.
En öllum hugsandi mönnum er
það ljóst, að þeim þarf að fækka
sem geta gert þeasa ömurlegu
játnlngu að sinnl, og muguleik-
inn tii þess að svo megi verða,
er í því fólglnn, að hugsanirnar
um þessa miklu nauðsyn verði
ekki aðeins hverfular hugrenn-
Ingar, heldur fastmótaðar ákveðn-
ar hugsanir, sem knýja til allra
þeirra framkvæmda, sem nauð-
synlegar eru til þess, að herinn
sem á hafið sækir geti barist með
drenglyndi fyrir heill ættjarðar
sinnar og þjóðar, og að alt verði
gert sem unt er til þess að þeir
fari .hellir hildar tir og komi
„heilir hildi frá".
Og það eru ekki sjómennirnir
einir sem í verki hafa sýnt áhuga
fyrir breyttum og bættum lifs-
kjörum stéttar sinnar, heldur hef-
ur allur þorri þeirra maana er A
landl búa, rétt þeim starfsama
bróðurhönd, með fúsum og glöð-
um huga.
Og það þarf ekki lengi að
leiti, til þess að sjá mikinn árang-
ur^af þessu starfi: bátar, vélar og
öll önnur tæki og útbúnaður er
nú mlklum mun fullkomnari en
áður var, og til hjálpar þeim sem
f hættum sjávarins eru staddir,
hafa verlð reistir vltar og björg-
unarstöðvar, með þelm bestu
tækjum sem völ er á.
Að þessu starfi er enn mikið
og ötullega unnið og því óhætt
að treysta því, að enn eigi það
eftir að bera blessunarríkan á-
rangur.
En hinu hefur heldur ekki
verið gleymt, að sjómennirnir —
eins og reyndar alllr aðrir menn
— eiga helmtinu á að meðbræð-
ur þeirra munl ekki aðeins eftir
líkamlegri, heldur einnig andlegri
velferð þeirra, þó sérstaklega
mikið skorti á að þelm skyldum
sé fulinægt.
Kirkjan og ýms önnur kristi-
leg félög, hafa tekið að sér það
hlutverk, að gangast fyiir hinni
andlegu hjálper og björðunar-
starfsemi, og fyrir atbeina þeirra
hafa vegleg sjumannaheimiii og
sjómannastofur verið reistar viða
um heim, og hefur sú starfsemi
verið mjög mikils metin, bæði af
þeim sem hennar hafa notið og
yfirleitt af öilum góðum mönn-
um sem kynni hafa haft af henni.
Auðvitað er það geflð, að
þe88i starfsemi er ekki alstaðar
vegleg, og sannfærumst við sjálf-
sagt fljótast um það, með því
að líta í eigin barm og minnast
sjómannastotu K. F. U. M. ogK.
i Vestmannaeyjum.
Mér fyrir mitt leyti fiinnst að
sjómannastofan hér geti frekar
kallast starfsviðleitni en starf-
semi, en ég er lka sannfærður
um, að sú viðleitni gengur i rétta
átt, og er þess vegna vel þess
verð að henni sé gaumur geflnn
óg að hún sé studd af þeim sem
vilja vel.
þessi fjögur ár sem nú eru
liðin 8Íðan þetta starf var hafið
hér, ‘hefur stofan barist harðrl
baráttu fyrir tilveru sinni vegna
fjárhagsörðugleika. það er þess-
vegna ekkert undarlegt þó merki
fátæktar sjálst hér bæði á húsa-
kynnunum sjálfum og þvi sem
þar hefur verið á boðstólum.
Hingað til höfum við ekki haft
annað en litið bókasafn, nokkur
töfl, blöð (sem flest eru gefin
stofunni), rltföng og siðast en
ekki síst útvarpstæki sem Björg-
unarfélag Vestmannaeyja lét stof-
unnl í té tfl afnota, og er það
henni mjög mikils virði.
En þrátt fyrir alla þessa fátækt
hefur stofan yfirleitt verið mjög
vel sótt og er það greinilegur
vottur þcss, að stofunnar er full
þörf, enda er það víst að hún á
almcnuum vinsælum að fagna,
bæði meðal aðkomumanna og
bæjarmanna og hefur það hvað
ljósast komið fram þegar hún
hefur leitað hjálpar í fjárhags-
örugleikum s’num, því það hef-
ur æflnlega fenglst nóg fé til að
greiðsp reksturskostnað hvers árs,
enda kemur velvilji og samúð þá
fyrstft að fullum notum, þegar
sýnt er í verkinu ab hugur fyigl
máli.
þetta blað er sent af stað til
þess að helta á alla góða menn
og konur, að ganga nú undir þá
fjárhagsbyrði sem á stofunni
hvílir, og ég er sannfærður um
að þaö vcrða nógu margar hend-
ur útréttar til þess að létta byrð-
inni af.
En tilgangur þessa blaðs er
eigi síður sá, að minna menn á,
7. maí
efnlr Sjómannastofan til bögla-
uppboðs, sem allir þurfa að
styðja með þvi að koma og
kaupa bðglana.
að hér 6r um vcrkefni að ræða,
sem verðskuldar að fyrir það sé
stöðugt unnið. Og það verð-
skuldar líka að við öll, sem sjá-
um þýðingu þess, látum okkur
ekkl nægja aö greiða aðeins
reksturskostnað þessarar ófuil-
komnu sjómannastofu heldur
þurfum við að taka höndum
saman og keppa að því takmarki
að starfs-v/ð?«Y/z/« verði starf-
semi með fullkomnu menningar-
og mannúðarsnlði, þar setn gest-
irnir eiga kost é vistlegum og
heimilislegum húsakynnum, hress-
andl skaðlausum veitingum, tal-
sima og öðrum nauðsynlegum
þægindum.
þessa er þörf og það er mögtu
legt að fullægja hennl, ef við
víljum á þennan hátt velta sjó-
mönnunum okkar hollara at-
hvarf en danssalina og drykkkju-
krárnar sem nu standa sjómanna-
stofunni okkar svo mikið fram-
ar að öllum útbúnaði og þæg-
indum.
Við verðum að athuga það vel,
að ástæðan til þcss að »sumir
eiga vita en villast þó«, er ekki
eða langsjaldnast sú, að þeir vilji
ekki sjá vitaljósið sitt eða fylgja
leiðbeinlngu þesa, heldur er á-
stæðan sú, að þelr geta ekkl séð
það. Ljósmagn vitans þelrra er
of lítið og hann lýsir of skamt.
þetta á vlð um vltana í bókstaf-
legum skilningi, en það á þó
ennþá frekar við um hina and-
Jegu vita, sem eiga að leiða fram
hjá hættunum þar sem mennirnlr
„brenna sál sína eitri á“. And-
legu vitarnir þurfa að lýsa langt
og birta þeirra þarf að vera svo
skær, að hún yfirgnæfð' villuljós-
in sem svo víða brenna alt of
mörum mönnum til bölvunar.
Sjómannastofan okkar þarf að
verða viti sem bregði réttu og
sterku ljósi bæðí yfir hætturnar
og yfir leiðina sem ein er fær í
trygga höfn.
Neyð spi'lingarinnar í nútíman-
um hrópar á ábyrgðartilfinningu