Kári - 10.09.1918, Side 5

K Á R I
13
næsi. Hann sagði að kæran fyndist ekki
fyr en um jól, svo sjer væri óhælt að bíða,
og það bæri ekki eins mikið á að hann
væri að flýja, ef hann dokaði við.
Skammkell: En er ’ann þá að flý . . ?
Flosi: Sus-u-u! Það getur einhver heyrt
lil okkar.
Landsbarskaútibúið.
Landsbankaútibúið á Selfossi er sagt að
eigi að laka til starfa þ. 1. okt. i haust. Sú
kviksaga hefir gengið hjer i bænum, að
Eirikur Einarsson, fyrverandi sj'slumaður í
Árnessýslu ætti að verða bankastjóri úti-
búsins, en þeir sem þekkja bankastjórnina,
sem skipuð er nýtum og skynsömum mönn-
um, telja óhugsandi að hún kirki stofnun-
ina i fæðingunni og brjóti af sjer hylli Ár-
nesinga með þvi að velja þann mann sem
forstjóra hennar, sem sneyddur er banka-
þekkingu og þar að auki hefir sýnt sig sem
gersamlega ómögulegan mann í bæði þau
skifti, sem flaskuð hefir verið á þvi að láta
hann gegna opinberum stöðum sem lög-
reglustjóri á Sigluíirði og sýslumaður i Ár-
nessýslu.
Annar starfsmaður útibúsins kvað verða
Guðmundur Guðmundsson (frá Reykholti),
dugnaðar- og reglumaður, og þar að auki
þaulkunnugur bankamaður. Væri stjórn
Landsbankans illa mislagðar hendur, ef hún
gerði hann ekki að bankastjóra, þvi að hve
nýtur ög duglegur sem hann er, getur hann
auðvitað ekki gefið stofnuninni það traust
og viðgang, sem hún aldrei getur öðlast
undir stjórn Eiriks, ef Guðmundur er gerð-
ur að undirtyllu hans. Afsakanlegra væri,
þó ilt sje, að hleypa Eiríki að útibúinu
sem aðstoðarmanni Guðmundar og lofa
honum að hafa ofan af fyrir sjer þar með-
an Guðmundur gæti tjónkað við hann, sem
þó vafalaust ekki yrði lengi.
Mikilmenni.
Framliald.
Annað vitnið, sem var ábyrgðarmaður á
skjalinu, spurði Eirikur, hvort útgefandi
skuldabrjefsins hefði beðið vitnið um að
vera ábyrgðarmaður á skjalinu. Þessu neit-
aði vitnið, sagði að útgefandinn hefði al-
drei beðið sig um að skrifa undir neitt.
Jeg bað þá Eirik spyrja vitnið, hvort sá
sem skuldabrjefið var gefið út til handa
hefði eigi beðið vitnið um ábyrgð þess,
sem kæmi í sama stað niður. Eiríkur setti
þá upp rolma embættissvip og sagði all-
birstur, að pað vœri alls ekki pað sama.
Vitninu varð svo um þetta, að það veittist
að mjer með hroka og kvaðst ekki komið
fyrir rjett til þess að láta mig spyrja sig i
þaula og mundi það ekki svara öðru en
þvi, er sýslumaður spyrði sig um. En spurn-
inguna fjekk jeg Eirík ekki lil þess að
leggja tyrir vitnið. Þessi framkoma Eiríks
ber vott um heimsku, illmensku og sam-
viskuleysi. Þess verður að gæta að hér var
um að ræða sekt mína eða sakleysi og mis-
munurinn gilti ekki að eins mannorð mitt,
heldur svona á að giska 5—8 ára tugthús-
vist. i^tli það hafi nú ekki komið i sama
stað niður, eftir hvers tilmælum maðurinn
hafði skrifað nafn sitt á skjalið, e/ hann
annars hajði skrijað pað, og það var það,
sem spurningin var um og ekkert annað.
Það er hörmulegt fyrir okkur alþýðumenn-
ina, að sjá menn, sem hafa stundað nám
við fullkomnustu menningarstofnanir lands-
ins og notið styrks af almannafje, eða með
öðrum orðum, menn sem við sjálfir með
framlögum vorum til almennra þarfa höf-
um fleytt fram til æðstu trúnaðarstarfa þjóð-
fjelagsins, haga sjer eins og fábjána og sam-
viskulausir níðingar. »Aumt er orðið ísland«,
eins og Krukkur sagði, að við alþýðumenn-
irnir eigum ekki dáð nje dug eða samheldni
til þess að rísa gegn þeirri óhæfu, sem
okkur er boðin með því að láta slíka pilta
gegna vanda- og ábyrgðarmestu stöðum í