Láki - 19.06.1919, Blaðsíða 2

2
LÁKI
Hann heilsar á þeim dýrlegasta af-
mælisdegi,, sem til er i sögu þjóðar
vorrar.
Hann heilsar á þeim degi, sem bjart-
astur er og blíðastur, degi kvenréttind-
anna, degi Bríetar, degi Freyju, degi
hins fegursta, sem Drottinn gaf þessari
jörð, einmitt hálfum mánuði eftir að
hvíta „svínaríið“ er úr sögunni og Jón
í Mundakoti er afhrópaður fyrir austan.
Er þetta ekki giftusamlegur tími —
og drottinlegur dagur? Eða hver mundi
sá, er dirfðist að frýja Láka heilla?
J?ví Láki elskar vorið, vor náttúr-
unnar, vor þjóðlífsins, vor bókment-
anna; hann elskar kvenréttindin, hann
elskar Bríeti, og hann elskar þetta fal-
lega sem Guð gaf, meyjarnar; já, þær
elskar hann allar.
pví er það, að óska Láka ills, hið
sama og að óska öllum mögulegum
vorum, Brieti, kvenréttindunum og
stúlkunum, til óheilla. Og um það ger-
ir enginn sig sekan.
í framtíðinni ætlar Láki sér að taka
til umræðu öll merkismál þjóðarinnar:
Framfarir, skólamál, pólitík og alt, sem
nöfnum tjáir að nefna. Láki er bók-
mcntavinur og ætlar sér að fjytja fög-
ur ljóð innan um og saman við. T. d.
kemur gevoldugt Lákakvæði i næsta
hlaði. Myndir af merkum mönnum og
viðburðum ætlar Láki sér einnig að
flytja, cf ástæður leyfa.
Kom þú.
Kvæði eitt dálítið nokkuð, munaróð-
ur frá Halli hálfvita til hans elskulegu
unnustu.
Kom þú,
kystu mig —
þú kemur aldrei.
Heldurðu’ að lífið sé alvara ein?
— Nei, yndisstundir og gleðisöng
það á þeim, sem nóttin er ill og löng
og alvaran þjáir oki.
pú talar um hann,
en hann þarftu’ ekki að óttast.
Hann er nú fjærri.
En elska þú hann;
já elska þú hann,
en yndi þitt og atlot þrái eg,
— eg, sem legg augun aftur
og sé þig i sólroðans faðmi.
Yeit mér yndi,
veit mér gleði!
Sorgin ?
Sorgin hún er blóm —
blóm, sem er eitrað,
blóm, sem nístir hjartað.
En hún gefur gullna vængi, —
vængi, sem lyfta hátt,
liátt upp í geiminn,
ómælisþrár- og óskapnaðar-drauma-
geiminn.
Sérðu hvar hann skýlist
í skugganum, bak við tjaldið,
unnustinn þinn ungi?
Heyrirðu hvað hann segir?